Ten, który wprowadził Jezusa w Paschę

Trwamy cały czas w radości paschalnej, nieustannie w tym okresie pobrzmiewa w naszych uszach radosne: ,,alleluja!” Wiemy, że Jezus jest naszą paschą, czyli naszym przejściem ze śmierci do życia, z niewoli do wolności. On w nas przezwycięża ten lęk przed umieraniem, przed traceniem swojego życia dla innych. Tę postawę Chrystus widział również w życiu Józefa. Ten Święty wprowadził Jezusa w paschę żydowską, ale także był przykładem tej postawy ojca, który nie żyje dla siebie, ale wypełnia wolę Boga Ojca.

Według żydowskiej tradycji na paschę przygotowywano specjalnego baranka, który miał się nie wyrywać w momencie zabijania go. Musiał być łagodny, nie bojący się śmierci, gdyby zwierzę wyrywało się, ofiara byłaby niegodna. Jest to piękny symbol i zapowiedź Chrystusa, który jak pisał prorok Jeremiasz, jest potulnym barankiem prowadzonym na zabicie (por. Jr 11, 19). W tym momencie możemy odwołać się jeszcze do ofiary Abrahama, który ma złożyć syna w ofierze. Pewien żydowski midrasz opowiada, że była wtedy jeszcze noc, kiedy Abraham przygotowywał się, by złożyć syna w ofierze. Izaak podczas wędrówki na górę Moria powiedział do ojca: „Akedá” - to znaczy po hebrajsku - „Zwiąż mnie, zwiąż mnie mocno ojcze mój, bym czasem z lęku się nie opierał, i wtedy nieważna będzie twoja ofiara, i obaj będziemy odrzuceni”. Dalej tekst midraszu mówi: „Przyjdźcie i zobaczcie wiarę na ziemi, zobaczcie wiarę na ziemi… Oto ojciec, który poświęca swego jedynego syna, a jego syn najdroższy nadstawia mu swą szyję”. Jezus jest w Izaaku tą zapowiedzią doskonałej ofiary, paschy wyrażającej się również w pełnym posłuszeństwu Ojcu. 

Nazaret miejscem 

kształtowania posłuszeństwa

Jeden z największych teologów Yves Congar napisał, że Jezus przez całe życie praktykował posłuszeństwo wobec rodziców i przez to, po ludzku coraz lepiej je rozumiał i pogłębiał. Jego rodzice Go ukształtowali, od nich się nauczył posłuszeństwa. Jego ludzkie uczucia, skłonności duszy i woli, dzięki którym Jezus dokonał naszego zbawienia, kształtowały się stopniowo poprzez Jego przeżycia jako małego Żyda, poprzez wychowanie przez Maryję i Józefa w Nazarecie. Jest oczywiste, że zarówno Maryja i Józef byli doskonałymi wzorami wiary i posłuszeństwa wobec woli Boga. Congar ukazuje, że Nazaret był miejscem wychowania w modlitwie, miłości do Boga i posłuszeństwie wobec Niego. Jednakże wielkie, głębokie, proste postawy religijne kształtują się najpierw w stosunkach z rodzicami i bliskimi. Rabini żydowscy mówili, że piąte, a nasze czwarte przykazanie, nakazujące cześć dla ojca i matki, zostało napisane jako pierwsze na Tablicy praw, ponieważ jest to już miłość i szacunek dla Boga zawarte w miłości i szacunku dla rodziców. Poddanie wobec rodziców jest jedyną cechą, jaką Łukasz charakteryzuje te lata kształtowania się i rozwoju Jezusa (Łk 2, 21). Wiadomo, że starożytni pisarze rejestrowali w życiu bohatera tylko fakty, mające jakiś związek z jego zadaniem lub z jego publiczną działalnością. Yves Congar podkreśla, że Ewangelista zachowuje tylko to, co ma znaczenie dla zbawczego posłannictwa Chrystusa, jednakże Jezus nauczył się posłuszeństwa nie tylko przez to, co wycierpiał, jak mówi list do Hebrajczyków (5, 8) ale ze swego dzieciństwa, w domu w Nazarecie. Właśnie spełniając czwarte przykazanie Jezus, w swojej duszy człowieka, rozpoczął zaprawę w synowskim posłuszeństwie, jakie był winien Ojcu niebieskiemu i zaczął kształtować w sobie uczucia i postawy, dzięki którym, poprzez mękę dokonał naszego zbawienia. Codzienne posłuszeństwo i poddanie Jezusa Józefowi i Maryi zapowiadało, przedstawiało, uprzedzało przerażające posłuszeństwo i poddanie z Wielkiego Czwartku.

Józef przykładem posłuszeństwa

Józef od początku swojego powołania wszedł w posłuszeństwo Bogu. W litanii nazywany jest światłem patriarchów, ponieważ to przez niego realizują się obietnice zapowiedziane chociażby Abrahamowi. W życiu Józefa dokonała się ta szczególna pascha, kiedy musiał umierać dla swoich planów i wejść w wypełnienie planu Boga. Ta postawa Józefa obecna była w całym jego życiu. Chrystus z pewnością tej postawie się przyglądał, a kiedy Józef tłumaczył Jezusowi sens paschy żydowskiej na pewno czynił to ze wzruszeniem opowiadając swoją historię. 

Pewnie w czasie minionych świąt paschalnych ktoś oglądał film „Pasja” Mela Gibsona. Jest tam wzruszający moment, kiedy Jezus jest wyprowadzony przed bramę, by otrzymać krzyż i ruszyć ku Golgocie, wtedy przytula krzyż i mówi: „Jestem Twoim sługą Ojcze, synem Twojej Służebnicy”. Dotyk drewna jest mu dobrze znany, bo to Józef w swoim warsztacie całe dzieciństwo oswajał Go z tym uczuciem. Dla Jezusa dotyk drewna kojarzy się z Józefem, z dzieciństwem, poczuciem obecności ojca. Dzięki misji Józefa, może jeszcze bardziej z miłością wejść w posłuszeństwo Ojcu. 

Osoba Józefa, może pomóc każdemu z nas wypełnić wolę Boga, ważne, abyśmy byli tak jak On zasłuchani w głos Boga, który zaprasza do pięknej drogi posłuszeństwa Jego woli.

ks. Piotr Górski