Wiara nasza codzienna

Papież Franciszek w orędziu na 35. Światowy Dzień Młodzieży rzucił hasło (w swoim stylu i zapewne nie tylko do młodych): „Zróbcie raban”: „Drodzy młodzi, jakie są wasze pasje i marzenia? Sprawcie, by się ujawniły i poprzez nie zaproponujcie światu, Kościołowi, innym ludziom młodym coś pięknego w dziedzinie duchowej, artystycznej i społecznej. Powtarzam wam w moim języku ojczystym: hagan lìo!”.

Na dniach sięgnąłem do książki pewnego francuskiego kapłana, którą wydano nad Loarą w roku 1996. Czytałem ją 12 lat temu i nie pamiętam, ale chyba pominąłem przedmowę, bo nijak się miała do naszych polskich realiów.

Nie jeden już raz powalony byłem zarzutami, że młode pokolenie posiada tak niewielką wiedzę z zakresu naszej wiary. Oczywiście nic nie wskórały moje wyjaśnienia, że opinii takiej nie można budować na podstawie trafiających się przypadków, gdy kogoś sprawy wiary nie interesują (a nawet nic nie interesuje).

Słyszymy o coraz częstszych atakach i profanacjach kościołów. Portale katolickie podały wiadomość, że dwoje młodych, wierzących Francuzów, namówiło przyjaciół, by wspólnie czuwali nocą obok świątyń, aby nie dopuścić do aktów wandalizmu i świętokradztwa.

Z czasów komuny pochodzi anegdota: „Czym różni się radziecki pesymista od radzieckiego optymisty?”. Otóż pesymista w tamtych czasach mówił: „Już gorzej być nie może!”, a optymista twierdził: „Może!”. Jaki był morał z tego kawału? Dla przykładu taki: „Optymista radziecki nie odpowiada pełnymi zdaniami” (tak nieraz jest z naszym wyciąganiem wniosków). Ale ad rem.

Na potrzeby tego felietonu zdobyłem się, by policzyć wiernych, którzy tuż po zniesieniu limitów, dotarli do kościoła na niedzielną liturgię. Ponieważ na to kworum składają się i starsi i najmłodsi, tym razem nikt nie został pominięty. Warto bowiem przypomnieć, że podczas październikowego liczenia dominicantes obejmuje ono osoby od 7 lat wzwyż.

Z założenia felietony zamieszczane w tej rubryce, miały dotyczyć naszej codziennej wiary. Niemniej teraz przyszło nam zmagać się z rzeczywistością nadzwyczajną, zatem i wiara nasza w takich realiach nie jest już „codzienna”. Warto teraz zbierać te wszystkie pytania i osobiste refleksje.

Święto Miłosierdzia Bożego obchodzone jest w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, zwaną obecnie Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Można powiedzieć, że zostało ustanowione na prośbę samego Jezusa, przekazaną w objawieniach s. Faustynie Kowalskiej.

Chrześcijanin nigdy nie powinien dyspensować się od czujności. Każdy, kto modli się z brewiarzem, przynajmniej raz w tygodniu na wokandę rozważań bierze te słowa: „Bądźcie trzeźwi, czuwajcie.

Czytałem kiedyś artykuł, w którym autor zadawał szereg pytań typu: czy człowiek wierzący może być sprzedawcą w kiosku zawalonym pornografią? Rzeczywiście było to dawno, bo obecnie - przynajmniej na stacjach paliw - na szczęście zniknęły takie wystawki. Nie zniknęły jednak podobne dylematy w innych profesjach, dziedzinach i sferach naszego bytowania.

Podczas wizyty duszpasterskiej zostałem zapytany, czy jestem za, czy też przeciw papieżowi Franciszkowi. Równie dobrze mogłem być zapytany, czy jestem katolikiem. Tego dnia ekskomunikowano troje Szkotów, którzy oświadczyli, że Franciszek popadł w herezję, a zatem dla nich „przestał być Piotrem”.

Nie mamy raczej w zwyczaju, by podsumowywać, na ile Adwent przyczynił się do właściwego przeżycia świąt Bożego Narodzenia. Zgoła inaczej wygląda to już z rozliczaniem się ze starego roku. W nowy zapewne zawsze wchodzimy z nadzieją i dozą pewnego niepokoju.

Czas Adwentu to zarówno czas oczekiwania na radosne obchody świąt Bożego Narodzenia, ale i na powtórne przyjście Pana przy końcu czasów. Składając wyznanie wiary, nie tylko w Adwencie, świadomi jesteśmy prawdy, że Pan „przyjdzie sądzić żywych i umarłych”.

W jednym z wywiadów Rene Girard, odwołując się do nauczania papieża Benedykta XVI, podkreślił, jak bardzo Ojciec Święty pragnął, aby dialog między rozumem a wiara? był racjonalny: „Rozum teologiczny, w którym pokłada on nadzieje?, powinien zdemistyfikować racjonalizm i fideizm”.

Opowiadał mi jeden z księży, iż obrażony na niego parafianin (na marginesie związany z pewną wspólnotą katolicką), zaczął zwracać się do niego przez „per pan”. Inny proboszcz wspomniał, jak zagadnęła do niego jedna z parafianek, którą prawdopodobnie pierwszy raz widział (a ona jego): „Czy ochrzci mi pan dziecko?”.