Wiara nasza codzienna

Tyle co zakończyłem Nieszpory, a że jakoś mocniej uderzyło mnie jedno z modlitewnych wezwań, zapisałem sobie te słowa: „Okaż swą pomoc cierpiącym z powodu rasy, koloru skóry, pochodzenia, języka lub przekonań religijnych, niech doczekają się uznania swych praw i ludzkiej godności”.

Miałem znów to szczęście, by przez kilka dni w samotności połazić po sudeckich szlakach. Nie ukrywam, iż mając okazję do takiego spędzenia czasu, wybieram te zakątki, gdzie rzeczywiście można mieć w 99% pewność, że nie spotka się żywej duszy. Nie tylko Tatry mają swoją mistykę.

Dziś na portalu Denon.pl zobaczyłem zachęcające do dalszej lektury tytułowe wprowadzenie: „Jaś do kościoła przyjechał na wózku, po modlitwie z niego wstał. Lekarze nie byli w stanie zdiagnozować jego choroby”. Matka chłopca wyznała: „Powiedział, że ból ustąpił, a nogę podniósł w górę, czego wcześniej nie był w stanie zrobić (…).

„Tego jeszcze nie było, by w kościele wszczynać awantury!” - chciałoby się rzec, aby podkreślić, że to rzecz ciągle w naszych realiach polskich jeszcze niebywała.

 „Jeżeli nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze”. Jeżeli na myśl nie przychodzi, co tym razem można by piórem dotknąć (zwłaszcza, że niewiele czasu otrzymałem na napisanie czegokolwiek), to zapewne jest to znak, by poruszyć temat wywołujący zawsze ogromne emocje.

Nawet jeśli na co dzień nie myślimy o końcu świata, to rzecz jasna w rozpoczętym właśnie okresie liturgicznym, czy chcemy, czy nie, prawda ta towarzyszyć nam będzie, przynajmniej w czytaniach mszalnych, aż do dnia 16 grudnia.

Rzecz jasna nie każdy temat da się wpiąć w rubrykę „wiara nasza codzienna”, ale takie zagadnienie „czy wierzyć w duchy?”, zdecydowanie mieści się w tym zakresie. Istnienie duchowych, bezcielesnych istot jest prawdą wiary w przypadku aniołów.

W życiu najważniejsze jest to, co przed nami, niemniej to, co było wpisuje się mniej lub bardziej w to, kim teraz jesteśmy. Budujące jest, iż obecnie, chociażby z racji ważnych rocznic, przywołuje się tyle wątków z przeszłości.

Sami możemy już stwierdzić, że trudniej kierować się wiarą w czasach dobrobytu i beztroski. Zgoła inaczej wyglądało to w czasach PRL.  Sięgając do Apokalipsy, przeczytamy ostrzeżenie kierowane do Kościoła w Sardes: „Znam twoje czyny: masz imię (które mówi), że żyjesz, a jesteś umarły”.