Okiem młodych

Gdy miałam dziewięć lat i trwał właśnie w najlepsze drugi miesiąc wakacji, trafiłam pierwszy raz na pielgrzymkę do Częstochowy. Dodam, że były to czasy, gdy dzieci cieszyły się na najmniejszy wyjazd z miasta, choćby i miały pokonać 30 km w jedną stronę. Nie szkodzi, że nie było luksusowych hoteli, zęby myło się nad miską na łące i tamże zajadało się posiłki od rana do wieczora.

W idealnej rzeczywistości nikt by tego nie potrzebował. Ale żyjemy... tutaj. Skoro już tu jesteśmy, możemy korzystać z tego, co mamy. A nuż się sprawdzi?

Pracę nad projektem i budową kościoła Sagrada Familia w Barcelonie po pierwszym architekcie przejął w 1883 roku Antonio Gaudi. Na początku nie przywiązywał do tego zlecenia szczególnej uwagi. Przełomowy był rok 1914, kiedy to Gaudi poświęcił się całkowicie budowie świątyni, której wizja dojrzewała w nim wraz ze zdobywaniem doświadczenia zawodowego i rozwojem duchowym.

Niedawno minął rok, od kiedy urodziłam moje pierwsze dziecko. Ukończyłam studia wyższe, ale nie ma szkoły dla przyszłych rodziców, w której mogłabym się przygotować. Jako mała dziewczynka woziłam lale małym wózeczkiem i udawałam, że jestem mamą. Już wtedy przygotowywałam się do tej roli. O byciu mamą marzyłam całe życie. Wreszcie! Jestem młodą mamą tuż po trzydziestce (biorąc pod uwagę wiek rozrodczy babć, to i tak późno). Jak mi idzie?

Według najnowszego raportu firmy analitycznej DFC Intelligence gracze stanowią około 40% populacji światowej. Mówimy tu o około trzech miliardach osób. Najwięcej graczy znajduje się w Azji (ok. 1,5 mld). Na drugim miejscu znalazła się grupa EMEA, czyli Europa, Bliski Wschód i Afryka z wynikiem 569 milionów graczy. Nikt nie może zaprzeczyć, że gry mają realny wpływ na społeczeństwo. Czy to dobrze?

Jest człowiekiem, ale co odróżnia ją od mężczyzny, poza budową anatomiczną? Jest żoną, matką,
partnerką, córką, siostrą, pracownicą, prezeską... Jak określić kobietę?

Od 9 lat korzystam z portalu społecznościowego. Jest dla mnie skrótem do nawiązania kontaktu z osobami z różnych krańców Polski i świata, a przez jakiś czas był nawet pomocą w rozwijaniu biznesu. Nie ukrywam, że przyszedł moment, gdy zaczęłam tam zaglądać codziennie. Przecież nie ma w tym nic złego...?

Co otrzymamy w wyniku syntezy puzonu, trąbki, pianina i innych saksofonów? Obym nie musiała tłumaczyć się z tego przed trybunałem Black Lives Matter, ale podpowiem, że tym razem to nie Nowy Orlean. Tu chodzi o jazz.

Żyjemy w czasach, w których dość łatwo rzuca się na prawo i lewo pojęciami „z górnej półki”. Bardzo szybko coś staje się „tradycją”, nietrudno też stać się „wspaniałym”.

Październik jeszcze przez wiele lat będzie kojarzył mi się z rozpoczęciem roku akademickiego. Miałam 19 lat, dziwną fryzurę i zupełnie nie wiedziałam, co czeka mnie na wymarzonych studiach. Były wymarzone, ale ekscytacja mieszała się ze strachem. Jedynaczka z dala od rodziny i najbliższych znajomych. Wtedy w zasadzie bardzo pomogłaby mi zaprzyjaźniona osoba, ale takiej niestety nie miałam.

Ona nie wierzy w wenę. Za to hojnie udziela wywiadów. Potrafi malować słowami niezwykłe pejzaże na płótnie historycznych faktów.

Nadszedł wrzesień - uczniowie wrócili do szkół nie tylko po wakacjach letnich, lecz przede wszystkim po przerwie spowodowanej światową epidemią, związanej z izolacją i nauką w domach.

Żyjemy w czasach, w których dość łatwo rzuca się na prawo i lewo pojęciami „z górnej półki”. Bardzo szybko coś staje się „tradycją”, nietrudno też stać się „wspaniałym”. By zostać „bohaterem”, chociażby we własnym domu, wystarczy umieć posługiwać się wiertarką. Jakiś czas temu dowiedziałam się, że zostaje się herosem, jeśli w ramach pielgrzymki sztafetowej przejdzie się 50 km. Chwała i sława.

„Światowe” megahity mają u mnie jeden poważny minus. Świecą oryginalnością podobną do zaskoczenia na widok Tomasza Karolaka czy Małgorzaty Sochy w kolejnej polskiej komedii. Ten, komu już się to nieco przejadło, rzuci łaskawszym okiem na produkcje z drugiej, trzeciej czy siódmej strony barykady – nawet niszowe.

Scenariusz jest prosty – chcemy pieska. Wyprawka skompletowana, zapas karmy już czeka, no to co, to jedziemy po szczeniaczka. Radości i mokrym plamom w całym domu nie ma końca. Bezbronne buty padają ofiarą wesołych ząbków, a weterynarz to teraz nasze nowe ulubione słowo. Mała kulka rośnie w oczach. I bardzo szybko staje się dorosła.