Temat numeru

W czasie Wielkiego Postu warto, abyśmy pamiętali, że jest to czas przygotowania do przeżycia największej tajemnicy naszej wiary, jaką jest odkupienie przyniesione nam przez Jezusa Chrystusa.

Kalwaria Pacławska jest najmłodszą z opisywanych w naszym cyklu wielkopostnym, a jednocześnie chyba najbardziej niedostępną
a przy tym wyjątkową. Tutaj trudno jest wstąpić„po drodze” jadąc do innych miejsc turystycznych, bo tu po prostu nie jest „po drodze”.
Tutaj trzeba przyjechać specjalnie.

Podczas Świąt Bożego Narodzenia cieszyliśmy się z przyjścia na świat Mesjasza. Okres Wielkiego Postu ukazuje nam w jaki sposób obiecany Mesjasz dokonuje naszego odkupienia, a Święta Wielkanocne odsłonią nam, jak to odkupienie stanie się naszym zbawieniem i szczęściem.

Na te dróżki i do tego wizerunku Matki Bożej przybywał mały Karol Wojtyła wraz ze swoją rodziną zawsze, „gdy w domu były jakieś zdarzenia rodzinne, gdy były jakieś kłopoty”. Podobnie czyni wielu ludzi i wiele rodzin już od ponad 400 lat,
bo to najstarsze polskie sanktuarium pasyjne.

Historia chrześcijaństwa i jego sztuka obfituje w wizerunki świętych niewiast, często niebagatelnych. Z racji przypadającego w niedzielę, 8 marca Dnia Kobiet warto je przybliżyć.

26 barokowo - manierystycznych kaplic wybudowanych w latach 1649 – 1666, rozlokowanych na morenowych wzgórzach, na dróżkach o długości 4600 metrów, stanowi jedną z najstarszych kalwarii w Polsce. Jest również perłą architektury sakralnej Polski północnej.

Kończy się już okres karnawału i stajemy u progu Wielkiego Postu. O, szkoda, myślimy sobie, bo jeszcze chciałoby się trochę pobawić, a tu już znowu post, umartwienia i pokuta. I gdzieś po kryjomu, małymi kroczkami, wkrada się do serca smutek, bo znowu trzeba będzie się
umartwiać i znowu robi się ponuro.

Siostra Faustyna chorowała na gruźlicę płuc i przewodu pokarmowego. Dwukrotnie trafiła do Zakładu Sanitarnego w Prądniku. To miejsce było świadkiem wielu niezwykłych wydarzeń opisanych w „Dzienniczku”. Święta cierpiała, ale nie koncentrowała się na sobie, wspierała dusze konających.

Przez wieki przeciwstawiano sobie ciało i duszę. Tymczasem jest to nierozerwalna i wyjątkowo współzależna całość. Wiedzieli o tym doskonale święci lekarze, którzy dbali o obie natury człowieka - duchową i fizyczną. Oby i współcześnie takich nie zabrakło.

11 lutego po raz kolejny obchodzony będzie Światowy Dzień Chorego. Tego dnia w świątyniach i szpitalach kapłani udzielają chorym sakramentu namaszczenia. Nie jest on zarezerwowany dla umierających. Kościół udziela go przede wszystkim osobom chorym i niepełnosprawnym, aby umocnić ich do dalszego życia jeszcze tutaj, na ziemi.

Klasztory, zgromadzenia zakonne na przestrzeni wieków odegrały wielką rolę w rozwoju kultury, nauki i sztuki. Służąc Kościołowi, prowadzą różne aktywności duszpasterskie. Wiele spośród osób konsekrowanych jest autorami wynalazków, które ułatwiają nam życie, pracę, ale też sąprekursorami nowych kierunków w nauce czy medycynie.

O swoim doświadczeniu życia małżeńskiego opowiedziałytrzy małżeństwa: Grażyna i Andrzej - 37 lat stażu małżeńskiego, Barbara i Julian - 40 lat stażu oraz Irena i Antoni - 67 lat stażu.

Miłość małżonków jest w rodzinie pierwszą i najważniejszą relacją, będącą podstawą innych więzi. Często pragnienie dziecka, które się nie pojawia, scala małżonków we wspólnych dążeniach. Czasami niestety także oddala ich od siebie i niszczy to, co wspólnie zbudowali.

Wierzą, że małżeństwo jest dla nich pięknym powołaniem i stworzenie dobrego małżeństwa jest możliwe. Mają jeden cel - pokazywanie, że taki związek między mężczyzną i kobietą jest dobry, chcą inspirowaćdo trwania w nim i umacniania go. Mówią o tym podczas Międzynarodowego Tygodnia Małżeństwa.

Media, w tym szczególnie katolickie, pełnią ważną rolę w naszym życiu i nie chodzi tu tylko o ewangelizację, ale także o niesienie konkretnej pomocy bliźnim poprzez uczynki miłosierdzia. 24 stycznia Kościół wspomina św. Franciszka Salezego, patrona dziennikarzy, jest więc okazja do przypomnienia roli, jaką odgrywają środki społecznego przekazu.