Historia

Jerozolima stała się w I w. po Chr. siedzibą pierwszej gminy chrześcijańskiej w Imperium Rzymskim, której początek dali Apostołowie po Zesłaniu Ducha Świętego (Dz 2, 42-47). Dokonywali cudów i nauczali na terenie świątyni.

Jerozolima w I w. po Chr. była ważnym ośrodkiem gospodarczym. W mieście kwitła produkcja oliwy
z oliwek, znajdowało się w nim sporo tłoczni. Wiele oliwy „konsumowała” sama świątynia, która potrzebowała również kadzidła i pachnideł, sprowadzanych z Półwyspu Arabskiego.

Po ogłoszeniu Orędzia wielu Polaków nie chciało zaakceptować zawartej w nim prośby o przebaczenie. Z kolei Episkopat Niemiec zareagował chłodno, a wręcz nie zamierzał za nic przepraszać ani niczego przebaczać.

Inwestycje budowlane Heroda Wielkiego robiły wielkie wrażenie na jego współczesnych. Mawiano, że kto nie widział Świątyni Jerozolimskiej, ten nigdy nie oglądał pięknej budowli.

W trakcie reperkusji związanych z Orędziem kard. Wyszyński po raz pierwszy spotkał się z rezerwą i niezrozumieniem polskiej społeczności katolickiej. Część krytycznych argumentów warta była rozważenia. Ale nawet wtedy okazał się wybitnym pedagogiem, który innych potrafi prowadzić za sobą na wyżyny.

Arystobul był oblegany w Świątyni przez Jana Hyrkana i jego nabatejskich sojuszników. W końcu w konflikt wmieszał się rzymski wódz Pompejusz Wielki, który właśnie podbijał Syrię. Nadszedł wraz z legionami
z Damaszku i oblegał Jerozolimę. Rzymianie zdobyli miasto, a Pompejusz pogwałcił wszelkie prawa wchodząc do miejsca Świętego Świętych w jerozolimskim Przybytyku. Judea stała się odtąd państewkiem
klientelnym, zależnym od łaski Republiki Rzymskiej.

W kontaktach z naszym zachodnim sąsiadem i niemieckim Episkopatem ks. kard. Wyszyński nie wahał się mówić zawsze to, co było zgodne z Polską racją stanu, nawet jeśli było to bardzo niepoprawnie politycznie. Równocześnie przy udziale Polski i Niemiec w centrum Europy chciał wzmocnić obecność chrześcijaństwa.

Jest w niebie taras, z którego świetnie widać Ziemię. Przychodzą więc na niego ci mieszkańcy nieba, którzy chcieliby zerknąć jak dorastają ich praprawnuki, których nie mieli okazji jeszcze osobiście poznać albo anioły, które przygotowują się do misji w jakimś konkretnym punkcie naszej planety albo po prostu święci, których wstawiennictwa wzywają Ziemianie.

 Przez 70 lat niewoli babilońskiej Jerozolima była leżącym odłogiem stosem ruin. Wiele części miasta miało leżeć w ruinach jeszcze przez 150 lat. Depopulacja Judei była poważna i dotkliwa. Kraj cofnął się w rozwoju o kilkaset lat,stając się biednym, prowincjonalnym obszarem, zamieszkanym głównie przez ubogich rolników.

Ks. kard. Stefan Wyszyński był przeciwnikiem komunizmu, bronił Kościoła i wiary narodu. Tym niemniej jako Prymas Polski podejmował próby zapewnienia Kościołowi w naszym kraju warunków działania na arenie publicznej,opanowanej przez ateistyczny reżim.

Monstrancje mają różne kształty, ale wymyślono je, by każdy mógł zobaczyć Najświętszy Sakrament, spotkać się „twarzą w twarz” z Panem Jezusem. Ta, która znajduje się w ostrowskiej konkatedrze, trafiła tam z fresku „Dysputa o Najświętszym Sakramencie” w Watykanie autorstwa samego Rafaela.

Prymas Tysiąclecia, na pewno jednoznaczny przeciwnik komunizmu, wcale nie chciał uchodzić za interrexa. Bronił Kościoła i wiary narodu, jednocześnie uważał, że dla jego dobra, rządząca nim po II wojnie światowej partia musi stawać się moralnie lepsza.

Jerozolima pozostała stolicą Królestwa Judy, podczas gdy Samaria stała się centrum Królestwa Izraela. W 925 roku przed Chr. egipski faraon Szeszonk I (biblijny Sziszak) zdobył i złupił Jerozolimę. Wywiózł skarby ze Świątyni i pałacu królewskiego. 

W późnej epoce brązu w Kanaanie cały czas krążyły niebezpieczne bandy wyrzutków społeczeństwa, zwanych Habiru. Abdi-Hepa walczył zarówno z nimi, jak i z władcami sąsiednich miast.

Prymas nie godził się na odbieranie Kościołowi i jego duchowieństwu prawa do zabierania głosu w sprawach publicznych. Uważał, że nauczanie w zakresie rzeczy ważnychdla narodowej wspólnoty jest koniecznością i stanowi obowiązek zwłaszcza pasterzy.