Święci i błogosławieni

Z woli papieża Jana XXIII kard. Stefan Wyszyński uczestniczył w pracach przedsoborowej Centralnej Komisji Przygotowawczej. Następnie wszedł w skład Komisji ds. Nadzwyczajnych i od 1963 roku do prezydium Soboru.

Już wiadomo, że 12 września o godz. 12 w Warszawie odbędzie się beatyfikacja kard. Stefana Wyszyńskiego i m. Róży Czackiej.

Jan XXIII i kard. Wyszyński zgadzali się ze sobą na gruncie krytycznego spojrzenia na działania dyplomacji Watykanu. Ojciec Święty będąc w dyplomatycznej służbie papieży obserwował od wewnątrz jej mechanizmy, natomiast Prymas zmagał się z jej rutyną odkąd został postawiony na czele Kościoła w Polsce.

,,Jan XXIII to najbliższy mi papież” - mówił w ambasadzie polskiej w Rzymie w październiku 1978 roku kardynał Stefan Wyszyński. Z wybranym w 1958 roku Ojcem Świętym łączyły Prymasa Polski, inaczej niż z Piusem XII, relacje nie tylko oficjalne, ale wręcz przyjacielskie i serdeczne. Prymas bardzo sympatycznie się o nim wypowiadał. Ale istotnych odmienności między nimi nie ma potrzeby bagatelizować.

Nominacja kardynalska dla Prymasa miała swoją historię. Została ogłoszona 27 listopada 1952 roku, ale kapelusz kardynalski abp Stefan Wyszyński odebrał dopiero po prawie pięciu latach.

Na pierwszym miejscu modlitwa, a potem ograniczenie w jedzeniu, myślenie o Chrystusie i życiu świętych podczas jedzenia, pogarda dla pokus to tylko niektóre rady Świętych, które pozwalają dobrze przeżyć Wielki Post i duchowo przygotować się do Wielkanocy.
Święci uważali, że post służy leczeniu duszy.

Stan napięcia między abp. Wyszyńskim a Stolicą Apostolską wytworzyła kwestia tzw. Porozumienia,
które Episkopat Polski na czele z Prymasem zawarł z rządem komunistycznym 14 kwietnia 1950 roku.
Prymas Polski uważał, że nawet w państwie komunistycznym znaleźć należy sensowne miejsce i warunki dla egzystencji prawie w całości katolickiego narodu, a tym samym dla istnienia w nim struktur i posłannictwa Kościoła.

W katedrze pw. św. Józefa w Hartford w USA 31 października odbyła się beatyfikacja ks. Michaela McGivney’a, założyciela największej międzynarodowej męskiej wspólnoty katolików - Rycerzy Kolumba. Cud beatyfikacyjny ks. McGivney’a nazywany jest „cudem pro-life”. 

Siostra Wanda Boniszewska była mistyczką i stygmatyczką. Ale nie to było najważniejsze. Żyjąc cicho wniosła wielki wkład w życie duchowe Kościoła. Została wybrana przez Chrystusa do zadośćuczynienia przez swoje cierpienia za grzechy innych, zwłaszcza za kapłanów i osoby konsekrowane.

Ks. Maćkowiak rozstrzelany został w 1942 roku w lasku Borek koło Berezwecza i jego ciała wrzucono do dołu. Miejsce pochówku nie odnaleziono do dziś.

Każdego roku w niedzielę poprzedzającą wybór kardynała Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową obchodzony jest Dzień Papieski. Jest to szczególna forma wdzięczności Janowi Pawłowi II za katechezę jego życia i nauczania, za chrześcijańską miłość, odwagę, pokorę i mądrość, którymi dzielił się z ludźmi. W tym roku jubileuszowe obchody pod hasłem Totus Tuus odbędą się  11października.

Fundamentem tego życia była nade wszystko Eucharystia, którą on nazywał „swoją autostradą do nieba”. To było centrum jego życia, codziennie uczestniczył we Mszy. Myślę, że to jest główne przesłanie, które pozostawił nam Carlo, że Kościół jest szafarzem tych skarbów, których Pan poprzez niego nam udziela - podkreśliła w jednym z wywiadów mama geniusza komputerowego, który zmarł w wieku 15 lat. Nastolatek 10 października zostanie beatyfikowany w Asyżu.

Leon Wetmański urodził się 10 kwietnia 1886 roku w Żurominie, jako syn Adama i Korduli z Chądzyńskich. Po ukończeniu szkoły gminnej uczęszczał do Seminarium Nauczycielskiego, skąd został usunięty w 1905 roku za udział w strajku szkolnym w obronie mowy ojczystej.

Pomogła w beatyfikacji siostry Faustyny. W niezwykły sposób ocaliła życie Jana Pawła II, choć nie było jej w tym czasie w Watykanie.Spotykała się z Ojcem Pio, choć nigdy nie byli w tym samym miejscu i czasie razem. Ks. kard. Stefan Wyszyński podarował jej kopię wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej, który do jej śmierci wisiał na ścianie jej pokoju w Collevalenzie.

Składnikiem myślenia Prymasa o Narodzie były wyobrażenia, które zawdzięczał polskiej tradycji narodowodemokratycznej. Kardynał nie bał się bronić zdyskredytowanego pojęcia Polak-katolik, a nade wszystko występował jako rzecznik szacunku dla polskiej historii i świadek jej wielkości przeciw dyktatowi ciasnego pragmatyzmu.