Święci i błogosławieni

W nowym cyklu rozpoczętym w poprzednim numerze, będę przybliżał sylwetki księży zamęczonych podczas II wojny światowej w niemieckich obozach koncentracyjnych i innych miejscach kaźni, którzy potem wyniesieni zostali do chwały błogosławionych. Znajdą się w nim także księża, którym dane było doczekać się wyzwolenia KL Dachau 29 kwietnia 1945 roku, i którzy później starali się jak najlepiej pracować dla „chwały Pana Boga”.

W Prudniku Śląskim Prymas raz jeszcze oddał Chrystusowi prawo do rozporządzania własną osobą i życiem. Za św. Ignacym z Antiochii doszedł do zrozumienia, że i on sam winien stawać się pszenicznym pokarmem dla swych prześladowców. Tak pojmował pełny i ostateczny sens kapłaństwa. Biskupstwo i kardynalstwo to dla niego męstwo świadectwa, postępowanie
w blasku purpury Krwi Zbawiciela.

Przypadająca 13 czerwca 21. rocznica beatyfikacji 108 męczenników z lat II wojny światowej skłania do przypomnienia, że do chwały błogosławionych wyniesiono wówczas trzech biskupów, 52 kapłanów diecezjalnych, 26 zakonników, osiem sióstr i dziewięć osób świeckich.

Pytany o papieża Polaka obecny Ojciec Święty jednoznacznie wypowiada się o nim jako wielkim człowieku. Co jeszcze pochodzący z Argentyny Franciszek myśli o swoim poprzedniku, dowiadujemy się z książki, która jest zapisem jego rozmowy z ks. Luigi Epicoco.
Papież ujawnia w niej również szczegóły ze swojego życia.

Ks. kard. Stefan Wyszyński miał duszę kapłańską. Kapłaństwo było jego zasadniczą, najgłębszą tożsamością. Stało się kiedyś przedmiotem jego świadomego wyboru, życiowej decyzji, ale stanowiło nade wszystko daną mu przez Boga łaskę.

Pierwszym szpitalem zapewniającym chorym profesjonalną opiekę medyczną i pielęgnację sprawowaną przez wolontariuszy, była lecznica założona w Kapadocji w IV wieku przez św. Bazylego Wielkiego. Troszczono się w niej nie tylko o zdrowie fizyczne pacjentów, ale także sprawowano nad nimi opiekę duchową.

Rozważając nieustannie, a szczególnie w sytuacji uwięzienia, własne kapłaństwo Prymas Tysiąclecia
przypomniał niesłychanie istotne cechy tajemnicy kapłaństwa w Kościele oraz to, czym winno odznaczać się kapłańskie serce powołanych. Uświadomił na nowo prymat Chrystusa - Kapłana,
wyeksponował niedocenianą często ideę zastępstwa i ofiary oraz przemówił do nas siłą swej miłości i tęsknoty do służby Bożej.

Święty Andrzej Bobola jest nam dany przez Boga, aby orędował za nami w niebie w trudnych sprawach naszej Ojczyzny. Wygląda na to, że również na ziemi bardzo zabiegał o to samo. Podobnie jak inni Święci Polacy.

W stolicy Francji zainaugurowano Rok św. Genowefy, aby upamiętnić 1600. rocznicę urodzin francuskiej mniszki - patronki Paryża.

Właśnie mija 27 lat od beatyfikacji teraz już świętej siostry Faustyny Kowalskiej. Wydaje się, że już tak wiele o niej słyszeliśmy i nic nas nie zaskoczy, a jednak. Tak było z pobytami s. Faustyny w Walendowie. Apostołka Bożego Miłosierdzia była tam dwa razy oficjalnie, potem przed śmiercią znalazła się tam dzięki bilokacji, by ratować siostrę Placydę.

Niepokój i cierpienie, które nawiedziły świat w czasie obecnej pandemii spowodowanej przez wirus COVID-19, skłaniają do refleksji nad tym co jest w życiu najważniejsze, co warto w nim zachować, a co odrzucić.

Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński miał duszę kapłańską. Realizował autentyczną wizję kapłaństwa, która zawsze w Kościele pozostaje aktualna, stanowi inspirację, wzorzec i przykład.

Roztropny i wewnętrznie dojrzały św. Hugo - książę, biskup i mnich, kanonizowany w 1134 roku, dwa lata po śmierci. Jego wspomnienie 1 kwietnia

Państwo, lekarze, pielęgniarki i wiele innych środowisk robią, co tylko mogą, by epidemia zabrała jak najmniej istnień ludzkich, by zatrzymać jej rozwój. Apelują o higienę, o nie wychodzenie z domów i o nie uczęszczanie przez niektóre osoby we Mszach św. i nabożeństwach. Jednak pamiętajmy, że modlitwa może zdziałać bardzo wiele, a świętych, którzy wstawią się za nami u Boga w czasie jakim jest pandemia jest całkiem sporo.

Spośród angielskich świętych Kościoła katolickiego najlepiej znany jest Tomasz Beckett i Tomasz Morus, czy też kanonizowany w październiku ubiegłego roku Jan Henryk Newman. Uciekają natomiast z naszej pamięci inni, chociażby tacy, którzy ponieśli śmierć w XVI i XVII wieku w czasie represji związanych z odmową porzucenia przynależności do Kościoła katolickiego na rzecz ustanowionego przez Henryka VIII Kościoła anglikańskiego.