Święci i błogosławieni

Roztropny i wewnętrznie dojrzały św. Hugo - książę, biskup i mnich, kanonizowany w 1134 roku, dwa lata po śmierci. Jego wspomnienie 1 kwietnia

Państwo, lekarze, pielęgniarki i wiele innych środowisk robią, co tylko mogą, by epidemia zabrała jak najmniej istnień ludzkich, by zatrzymać jej rozwój. Apelują o higienę, o nie wychodzenie z domów i o nie uczęszczanie przez niektóre osoby we Mszach św. i nabożeństwach. Jednak pamiętajmy, że modlitwa może zdziałać bardzo wiele, a świętych, którzy wstawią się za nami u Boga w czasie jakim jest pandemia jest całkiem sporo.

Spośród angielskich świętych Kościoła katolickiego najlepiej znany jest Tomasz Beckett i Tomasz Morus, czy też kanonizowany w październiku ubiegłego roku Jan Henryk Newman. Uciekają natomiast z naszej pamięci inni, chociażby tacy, którzy ponieśli śmierć w XVI i XVII wieku w czasie represji związanych z odmową porzucenia przynależności do Kościoła katolickiego na rzecz ustanowionego przez Henryka VIII Kościoła anglikańskiego.

Historia katedry śś. Piotra i Jerzego w górnofrankońskim Bambergu sięga XI wieku, a wnętrze tej świątyni, dzięki usunięciu w latach 30. XIX wieku licznych późniejszych zmian, posiada do dzisiaj swój pierwotny romański charakter, dobrze znany jej fundatorom: Henrykowi II, ostatniemu cesarzowi rzymskiemu narodu niemieckiego z saskiej dynastii Ludolfingów i jego małżonce cesarzowej Kunegundzie.

Wiek XIII to czas niezwykle ważnych przemian dokonujących się w Europie w różnorodnych sferach życia, które wraz z rozwojem uniwersytetów i uznaniem teologii za jedną z dyscyplin naukowych nie tylko rozszerzały możliwości ludzkiego poznania i rozumienia świata, ale prowadziły także do konfliktu o zakres władzy panów świeckich i hierarchów kościelnych.

Przyjaźń jest jednym z najpiękniejszych doświadczeń jakie może spotkać człowieka. Księga Mądrości Syracha mówiąc o niej stwierdza, że: „Wierny przyjaciel potężną obroną, kto go znalazł, skarb znalazł”, a wielu autorów starożytnych, średniowiecznych, nowożytnych i nam współczesnych dociekało, czym ona jest i zastanawiało się, na czym polega jej piękno.

Po przyjęciu chrześcijaństwa przez wodza Węgrów Gejzę I w 973 roku, na tereny Kotliny Panońskiej przybyli mnisi i misjonarze z Niemiec, Włoch, Bizancjum i Czech, a w lasach, pieczarach i miejscach odludnych pojawili się ludzie prowadzący życie pustelnicze.

 ,,Takiego Ojca, Pasterza i Prymasa Bóg daje raz na 1000 lat” - głosił jeden z transparentów na pogrzebie kard. Stefana Wyszyńskiego. W przededniu oczekiwanej w tym roku beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia, warto raz jeszcze przyjrzeć się jego sylwetce  i powrócić do jego nauczania.

Kapadocja leżąca w środkowowschodniej Azji Mniejszej w 17 roku po Chrystusie stała się prowincją rzymską, a od końca I wieku w jej stolicy - Cezarei - istniała prężnie działająca gmina chrześcijańska. Dzisiaj materialnym śladem obecności w Kapadocji chrześcijan są wykute w skałach kościoły, kaplice i pustelnie, a duchowym jest dzieło Ojców Kapadockich - wielkich doktorów Kościoła Wschodniego.

Jadwiga Andegaweńska jako jedyna kobieta w historii Polski była królem. Jej mądre i dalekowzroczne działania nadały nowy wymiar naszym dziejom w dziedzinie historii, religii, nauki i kultury. W trudnych momentach zawsze klękała przed Chrystusem i prosiła Go o wskazówki. Była pełna dobroci i wielkiego majestatu.

Włócznię św. Maurycego zwaną też „Świętą Lancą Cesarską”, której kopię Otton III podarował Bolesławowi Chrobremu podczas zjazdu gnieźnieńskiego, w VIII wieku, posiadali władcy państwa Franków.

Godność, prawda, heroizm czy odpowiedzialność, mają swoje źródło w Słowie Chrystusa. Słowie, które poświadczone tajemnicą Chrystusowego krzyża uczy także wolności umożliwiającej wybór takich postaw oraz gotowość do takich poświęceń, do jakich wzywają ludzi okoliczności, w których przyszło im żyć.

Kult św. Barbary w Polsce był zawsze bardzo żywy. Szczególnymi jej czcicielami są górnicy. We wspomnienie Świętej, 4 grudnia pracownicy kopalń uroczyście obchodzą Barbórkę, rozpoczynając obchody od uczestnictwa we Mszy Świętej.

„Na cóż człowiekowi dusza? By dała myśl mądrą. Na cóż człowiekowi ciało? By było rydwanem cnót. Zniszcz jedno lub drugie, zabijesz człowieka. Bo nie wystarczy do lotu jedno skrzydło bez drugiego”.

Św. Jan, zwany Jałmużnikiem, patriarcha Aleksandrii. Człowiek niezwykły, będący wielką postacią egipskiego chrześcijaństwa pierwszych dwóch dekad VII wieku.