Słowo Boże

Ez 17, 22-24; Ps 92;  2 Kor 5, 6-10; Mk 4, 26-34 Liturgia XI Niedzieli Zwykłej kieruje nasz wzrok na pokorę. Wielkość Boga jest wynikiem Jego pokory wobec stworzenia. Podzielił się z człowiekiem życiem, stworzył dla niego świat, a to wszystko po to, by człowiek czuł się na ziemi szczęśliwy. 

Rdz 3, 9-15; Ps 130; 2 Kor 4, 13-5, 1; Mk 3, 20-35 W Ewangelii wg św. Mateusza czytamy: „Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą” (Mt 7, 1-2). U św. Łukasza brzmi to tak: „Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone.

Pwt 4, 32-34.39-40; Ps 33; Rz 8, 14-17; Mt 28, 16-20 Uroczystość Najświętszej Trójcy stała się dla Kościoła ukazaniem całego ogromu miłości Boga do człowieka. Bóg jest jeden w trzech Osobach, dzięki temu żadna z Osób Trójcy Świętej nie odbiera czci bez pozostałych.

Rdz 3, 9-15.20; Ps 87; Dz 1, 12-14; J 2, 1-11 Jezus oddaje ducha. Ostatnie tchnienie Zbawiciela to Jego największy dar i zapowiedź zesłania Ducha Świętego, który prowadzi Kościół po drogach świata wraz z Maryją. To ona wraz z umiłowanym uczniem, stojąc pod krzyżem i z bólem przyjmując ostatni oddech Chrystusa, stają się pierwszym Kościołem. 

Dz 2, 1–11; Ps 104; Ga 5, 16-25; J 15, 26-27; 16, 12-15 „Przybądź, Duchu Święty, ześlij z nieba wzięty, światła Twego strumień”. Te słowa sekwencji śpiewamy dzisiaj w naszych kościołach. Choć otrzymaliśmy Ducha Świętego w sakramencie chrztu świętego i sakramencie bierzmowania, to ciągle Go potrzebujemy, bo bez Niego „nikt nie może mówić: «Jezus jest Panem

Dz 1, 1-11; Ps 47; Ef 4, 1-13; Mk 16, 15-20 Liturgia czytań z uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego kieruje nasz wzrok na uczniów, czyli tych, których Jezus wybrał. Od nich, a także dzięki nim, od współczesnych kapłanów Kościół wciąż domaga się świadectwa.
Jezus po swoim zmartwychwstaniu „dał polecenia” 

Dz 16, 11-15; Ps 149; J 15, 26-16,4a „… abyście się nie załamali w wierze”.
Przyczyn odejścia od wiary może być bardzo wiele. Jedni odchodzą od Boga z powodu różnych zgorszeń w Kościele. Innych odstraszają konkretne wymagania Ewangelii, które mogą się wydawać nie do udźwignięcia w dzisiejszym świecie.

Dz 10, 25-26.34-35.44-48; Ps 98; 1 J 4, 7-10; J 15, 9-17 Tydzień temu usłyszeliśmy, jak Pan Jezus mówił do nas: „Trwajcie we Mnie, a Ja w was będę trwać... Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto nie trwa we Mnie, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie”

Ap 11, 19a; 12,1.3-6a.10ab; Ps: Jdt 13; Kol 1, 12-16; J 19, 25-27 Oddana Janowi stała się również moją Matką. Ona, która zapisała w swoim sercu pierwsze słowo Jezusa, która przechowuje to, czego nie zapisały Ewangelie, która jak nikt inny była związana z Jezusem jest mi przez Niego ofiarowana.

Dz 9, 26-31; Ps 22; 1 J 3, 18-24; J 15, 1-8 Droga nawrócenia Szawła (późniejszego Pawła), który jest bohaterem pierwszego czytania (por. Dz 9, 26–31), uzmysławia nam, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwej. Ten, który był przeciwnikiem Jezusa, stał się nie tylko Jego wyznawcą, ale i Apostołem.

Dz 4, 8-12; Ps 118; 1 J 3, 1-2; J 10, 11-18  „Ja jestem dobrym pasterzem” (J 10, 11) – mówi dzisiaj Pan Jezus. I słyszymy w tych słowach echo innych słów z dzisiejszej Mszy Świętej: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec”

Dz 6, 8-15; Ps 119; J 6, 22-29 Dziękując Bogu, chleba mamy pod dostatkiem, przynajmniej my tu w Polsce, ale wydaje się, że jednak nasz głód ciągle nie jest zaspokojony. Mamy też wiele innych dóbr. I one nie czynią nas szczęśliwymi.

Jakże trudno jest dzisiaj wyznać, że Jezus jest naszym Panem i Zbawicielem. Ostatnie święta pokazały nam nie tylko, że było i jest trudno, ale wręcz w wyniku różnych decyzji było to niemożliwe. Dlatego tak bardzo realnie brzmią dzisiaj słowa św. Piotra, który mówi: „wiem, bracia, że działaliście w nieświadomości, tak samo jak zwierzchnicy wasi”. Dz 3, 13-15.17-19; Ps 4; 1 J 2, 1-5; Łk 24, 35-48