TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 29 Marca 2024, 16:37
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Życie dla misji i Różańca

Życie dla misji i Różańca

Zmarła 150 lat temu Paulina Jaricot, jako młoda dziewczyna zachwyciła się Chrystusem i Kościołem. Chciała wyjechać na misje, ale w końcu zorganizowała finansową i modlitewną pomoc dla wszystkich misjonarzy świata. Dzięki niej powstało Dzieło Rozkrzewiania Wiary i znany wielu z nas Żywy Różaniec. To zadziwiające, że świecka kobieta, zaledwie 23-letnia, zapoczątkowała skuteczne dzieło współpracy misyjnej, otwarte dla wszystkich. Paulina nie zobaczyła rozkwitu dzieł miłosierdzia. My dzisiaj z nich korzystamy.

Francuski Lyon na przełomie XVIII i XIX wieku stał się miastem Pauliny Marii Jaricot. To tu przyszła na świat 22 lipca 1799 roku w rodzinie bogatych przemysłowców. To tu dojrzewała jej myśl, by Kościół był dla wszystkich domem, także dla tych, którzy jeszcze nie znali Jezusa albo o nim zapomnieli. Był to czas trudny dla Kościoła we Francji. Duchowieństwo było podzielone. Tylko część z nich była wierna Rzymowi. W tak trudnym czasie Francja dała Kościołowi i misjom Paulinę, osobę głęboko duchową, żyjącą powołaniem świeckich, nie laikatu biernego, ale aktywnego, współpracującego i włączającego w życie Kościoła innych świeckich. To na pewno nie było i nadal nie jest łatwe zadanie.

 

Pomoc misjom świata

Bardzo żywa, mała Paulina prowadziła beztroskie życie w środowisku żyjącym wiarą, w środowisku zamożnym, „żyjąc swoim własnym życiem”, jak sama napisała. Upadek z bardzo wysokiego taboretu, na który weszła, spowodował wstrząs jej systemu nerwowego. Potem śmierć matki i kazanie o. Würtza doprowadziło ją w wieku 17 lat do nawrócenia. Paulina chciała żyć tylko dla Boga. Złożyła prywatnie ślub czystości i przyjęła prosty styl życia i sposób ubierania się lyońskich robotnic. Dzięki swojemu bratu Fileasowi, który w Seminarium św. Sulpicjusza w Paryżu przygotowywał się do pracy misyjnej w Chinach, dowiedziała się o dramatycznej sytuacji Chińczyków i konieczności misji w tym kraju. Marzyła o wyjeździe na misje. Gdy nie było to możliwe szukała sposobu, by pomóc misjonarzom. Odkryła też, że misje są nie tylko w Azji, bo misja Kościoła jest powszechna. „Cała ziemia wydała mi się użyźniona obecnością Boskiego Zbawiciela w Najświętszym Sakramencie” - napisała.

Kolejnym przełomem w jej życiu „dla misji” stał się rok 1819. Paulina zaczęła tworzyć grupy złożone z 10 osób, z których każda starała się zachęcić do wspomagania misji przez następne 10 osób. Z kolei dziesiątki organizowano w setki, a setki w tysiące. Każdy członek zobowiązywał się do codziennej modlitwy za misje i niewielkiej cotygodniowej ofiary na ten cel. Grupami kierowali odpowiedni przewodnicy. Pierwszymi członkiniami Dzieła były robotnice, a pierwsze zelatorki zostały wybrane spośród robotnic zrzeszonych w Stowarzyszeniu Wynagrodzicielek Najświętszego Serca Pana Jezusa, wcześniej założonym przez Paulinę. 3 maja 1822 roku na spotkaniu grupa świeckich przyjęła system Pauliny Jarocot dla wspomagania misji. Jego przewodniczący, Benedykt Coste, powiedział: „Jesteśmy katolikami i w konsekwencji nie powinniśmy pomagać takiej czy innej misji, ale wszystkim misjom świata”. Grupa przekształciła się w radę utworzonego Dzieła Pomocy Misjom. A Paulina? W tym czasie stała na czele setki członkiń. Wahała się, czy pozostawić dzieło w innych rękach, ale gdy dostrzegła, że nowe kierownictwo może przyczynić się do uniwersalności Dzieła, sama pozostała na uboczu.

 

Maryjna modlitwa

Paulina swoje zdolności organizacyjne wykorzystała w realizacji innych projektów. „Moim powołaniem - pisała - nie jest przywiązanie się do jakiegoś dzieła w taki sposób, aby zapomnieć o wszystkim innym (...). Chcę pozostać wolną, aby pracować tam, gdzie potrzeby są jeszcze większe”. Najbardziej znanym i rozpowszechnionym w całym świecie dziełem Pauliny Jaricot jest Żywy Różaniec, który zainicjowała w 1826 roku. Wykorzystała w nim tę samą metodę co w Dziele, połączoną z maryjną modlitwą. Zastąpiła jednak liczbę dziesięciu stowarzyszonych przez piętnaście osób (jest piętnaście tajemnic różańcowych). Trzeba jedynie znaleźć 15 osób i każdego miesiąca powierzyć każdej z nich codzienne odmawianie dziesiątki różańca i rozważanie odpowiedniej tajemnicy z życia Jezusa. Tę wylosowaną tajemnicę zmienia się co miesiąc. Ponadto każda stowarzyszona osoba szuka pięciu innych członków, którzy szukają następnych.

Komunia serc – modlących się i rozważających każdego dnia całe życie Jezusa – tworzy w Kościele ogromną siłę duchową. Żywy Różaniec jak pożar rozprzestrzenił się we Francji, w Kanadzie, w Ameryce Łacińskiej, w Azji i w całym świecie.

Paulina zaangażowała się również w problemy społeczne ówczesnych robotników Francji. Chciała przyjść z pomocą młodym tkaczom. Pomagała im się jednoczyć, próbowała stworzyć dla nich miejsca pracy. Wymyśliła kasę solidarności. Jednak dzieło, w które zainwestowała cały swój majątek, upadło na skutek oszustwa nieuczciwych osób. To było dla niej źródłem cierpień i upokorzeń przez wiele lat, aż do śmierci. Zmarła w 1862 roku w wielkim ubóstwie i opuszczeniu. Fundamentalnym aspektem przesłania pozostawionego przez Paulinę Jaricot (który również dzisiaj jest bardzo ważny dla misji) jest przede wszystkim to, że doskonałe dzieła misyjne nie mogą przetrwać, jeśli nie są zakorzenione w duchowości.

W stulecie powstania Dzieła, 3 maja 1922 r., Pius XI uczynił je „papieskim” i polecił wprowadzić w całym Kościele powszechnym. Jan XXIII podpisał w 1963 roku dekret stwierdzający heroiczność cnót sługi Bożej Pauliny Jaricot.

 

Paulina na papierze

W rocznicę śmierci Pauliny dyrekcja krajowa Papieskich Dzieł Misyjnych w Polsce ogłosiła konkurs „Życie i dzieło Pauliny Jaricot”. Kierowany jest on do Róż Żywego Różańca w całej Polsce. Praca konkursowa składa się z dwóch części: odpowiedzi na 60 pytań i opisania pracy, poprzez którą Róża Żywego Różańca realizuje dzieło rozpoczęte przez Paulinę Jaricot. Odpowiedzi mogą być opracowywane zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo przez całą Różę. Pytania ułożone są na podstawie najnowszej książki „Paulina Jaricot. Biografia” autorstwa s. Cecylii Giacovelli. Przed przystąpieniem do konkursu konieczne jest wcześniejsze zgłoszenie, które trzeba kierować na adres: Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary, Skwer Kard. S. Wyszyńskiego 9,
01-015 Warszawa. Można również zgłosić się telefonicznie do sekretariatu PDM: (22) 838 29 44 lub bezpośrednio do sekretariatu PDRW: (22) 536 90 30 lub e-mailowo: pdrw@missio.org.pl. Prace konkursowe będą przyjmowanie do stycznia 2013 r. Zwycięzcy konkursu ogłoszeni zostaną we wrześniowo-październikowym 4 numerze „Misji Dzisiaj” w 2013 r. Nagrodą za pierwsze miejsce będzie telewizor, a za drugie i trzecie miejsce pamiątki z Afryki. Ponadto 10 prac zostanie wyróżnionych i nagrodzonych albumami o Fatimie, kalendarzami oraz prenumeratą „Misji Dzisiaj” na cały rok.

Na podst. www.pdrw.missio.org.pl 

ReJ

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!