Zarzucić sieć

III Niedziela Wielkanocna

J 21, 1 - 19

Zarzucić sieć

Gdy nastał poranek Jezus stanął na brzegu jeziora, lecz uczniowie nie poznali, że to jest Jezus. Zapytał ich: „Dzieci! Nie macie nic do jedzenia?”. Odpowiedzieli mu: „Nie”. On zaś polecił im: „Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a złowicie”.

Ewangelista Jan sugeruje, iż zmartwychwstały Pan staje się obecny i rozpoznawalny poprzez swoje Słowo, które nadaje sens działalności uczniów oraz  poprzez Eucharystię, podczas której Jezus ponawia swoje gesty gościnności i komunii (rozdany w obfitości chleb i ryby). Zmartwychwstały Jezus nawiedza siedmiu uczniów (liczba symboliczna oznaczająca całość i pełnię - chodzi więc o wszystkich uczniów Jezusa) nad brzegiem jeziora Tyberiadzkiego, kiedy wracają po całej nocy bezowocnego połowu. Ewangelista podkreśla, iż pomimo wcześniejszego spotkania ze Zmartwychwstałym i otrzymania od Niego konkretnej misji („Pokój wam! Jak mnie posłał Ojciec, tak i ja was posyłam”. J 20, 21) uczniowie wrócili jednak do swego dawnego zajęcia – łowienia ryb. Jest to znak ich niepewności, zagubienia i zniechęcenia. Wydaje im się, że ich przygoda z Jezusem skończyła się. Bojąc się przyszłości, uciekają w przeszłość. Ich powrót do dawnego zajęcia okazuje się jednak bezowocny - sieci są puste, wracają zmęczeni, rozczarowani i rozdrażnieni. Sytuacja zmienia się, gdy o świcie na brzegu pojawia się Jezus. Zdając się na Jego Słowo uczniowie ponownie zarzucają sieci, których po chwili nie są w stanie wyciągnąć z powodu mnóstwa ryb. Być może przypomnieli sobie wtedy słowa Mistrza, wypowiedziane ostatniego wieczoru przed męką: „Beze mnie nic nie możecie uczynić” (J 15, 5). Zrozumieli, iż Słowo zmartwychwstałego Pana, które napełniło puste sieci, ma moc nadawać nowy sens wydarzeniom i sprawiać, by codzienny trud przynosił upragnione owoce. Również do nas zniechęconych niejedną porażką i słabością, często nostalgicznie rozpamiętujących przeszłość, narzekających na cały świat, przychodzi zmartwychwstały Pan i mówi: „Zarzuć sieć!”. Zaufajmy Jego słowu, a otworzą się przed nami nowe horyzonty.
Ewangelista podkreśla, iż uczniowie na początku nie rozpoznali Jezusa. Pierwszym, który zorientował się, że Ten, który stoi na brzegu i wskazuje miejsce połowu, to zmartwychwstały Pan, był „uczeń, którego Jezus miłował”. On pierwszy przybiegł do pustego grobu w ów pamiętny pierwszy dzień tygodnia, on pierwszy widząc pozostawione grobowe płótna uwierzył w zmartwychwstanie (por. J 20, 3-8). To dzięki jasnemu i przenikliwemu spojrzeniu Jana, dzięki jego świadectwu Piotr i współtowarzysze rozpoznają Jezusa. Również i my potrzebujemy ludzi, którzy mają wyostrzony wzrok wiary, którzy widzą i słyszą sercem, którzy umieją czytać Boże znaki, aby pomagali nam spotkać Pana przychodzącego wtedy, gdy się tego nie spodziewamy.
Wszyscy uczniowie rozpoznają Pana, gdy mówi: „Chodźcie, posilcie się!” (J 21, 12). Rozpoznają Zmartwychwstałego, gdy powtarza najbardziej symboliczny gest całego ziemskiego życia – gest służenia przy stole. Jezus rozdziela chleb i ryby, co jest milczącym wspomnieniem rozmnożenia chleba (por J 6, 1-15) i Ostatniej Wieczerzy (por. Łk 22, 14-20). Zmartwychwstały odsłania swoją tożsamość w geście bezinteresownego daru, który jest streszczeniem całej Jego drogi. Gest ten dostępny jest dla nas w Eucharystii. Niech uczestnictwo w niej otwiera nasze oczy i serca, abyśmy rozpoznając Pana, naśladowali Jego gesty i naszym życiem wołali wobec całego świata – Tu jest Pan!  

ks. Piotr Bałoniak