Zapowiedź męki - III Niedziela Wielkiego Postu

Świątynia i handel 

Jezus przychodzi do domu Ojca i mocno reaguje na to, co zastał. A obraz był szczególny, z jednej strony świątynia, a z drugiej prawdziwe targowisko, woły, baranki, gołębie. To nie był maleńki kiosk, czy sklepik ze zwierzątkami domowymi. Wyrzuca wszystkich ze świątyni. To musiało wywołać niemałe poruszenie, świadczy o tym późniejsza reakcja Żydów, pytanie o znak. Kim On jest, skoro pozwala sobie na takie rzeczy? Może wielu zdawało sobie sprawę z tego, że sposób handlu w świątyni nie wygląda tak, jak powinien. Ale nie było nikogo, kto by potrafił, chciał zareagować w tak zdecydowany sposób jak Jezus. Bywa tak, że boimy się narazić innym, może wiele mówimy, komentujemy, ale na tym wszystko się kończy.

Jezus swoim przykładem uczy nas, że są sytuacje, w których nie można pozostać biernym. Bo wówczas nasze milczenie, brak reakcji jest swoistym przyzwoleniem, a w niektórych sytuacjach nawet współuczestnictwem. Z czasem granice się przesuwają, przychodzi moment, w którym nikogo już nie dziwi, nie gorszy handel, który sprzed świątyni niepostrzeżenie przesunął się do jej wnętrza. Coś, co było konieczne, bo pielgrzymi musieli gdzieś kupić zwierzęta ofiarne, wymienić monety. Zaczyna przeszkadzać w tym, co najważniejsze, w oddawaniu czci Bogu. Dom Boga staje się targowiskiem.

Taką postawę można nazwać osłabianiem gorliwości, odchodzeniem od pierwotnego zapału. Jest to bardzo niebezpieczne, bo najczęściej dzieje się niepostrzeżenie. Trudno zauważyć, że coraz mniej się modlę, coraz rzadziej jestem w kościele, u spowiedzi. Pozornie wydaje się, że wszystko jest w porządku. Bo przecież jest modlitwa, sakramenty, ale moje zaangażowanie jest już niestety o wiele mniejsze. Co wówczas? Potrzebuję Chrystusa, który oczyści świątynię mojego serca. To znaczy jakiegoś sygnału, znaku, który pomoże mi zobaczyć, że dzieje się w moim życiu, postępowaniu coś niedobrego. Swoistego otwarcia oczu, mocniejszego, silniejszego światła, dzięki któremu więcej widać. Może nawet czasami potrzebny jest taki szok, jaki przeżyli ci, którzy zobaczyli Jezusa z biczem w ręku wypędzającego przekupniów ze świątyni. Potrzebne jest szczere, autentyczne konfrontowanie naszego postępowania z tym, czego uczy Jezus. W liturgii dzisiejszej niedzieli w pierwszym czytaniu słyszymy Dekalog, przykazania, dziesięć słów Boga do człowieka, wskazujących drogę życia. Jak wygląda moje życie w świetle tych słów? Dekalog, który Jezus w Kazaniu na Górze dokładnie wyjaśnia i tłumaczy w duchu Ewangelii. Taka konfrontacja to rachunek sumienia. Taki, który powinien poprzedzać każdą spowiedź. 

Wielki Post można nazwać czasem uprzywilejowanym, bo przynosi nam więcej niż zazwyczaj możliwości usłyszenia Bożego słowa. Droga krzyżowa, Gorzkie żale, rekolekcje. Słyszymy, rozważamy słowa Chrystusa, ale także Jego dzieło zbawienia. Potrzebne jest nasze otwarcie, zaangażowanie, korzystanie z tego bogactwa. Dziś szczególny akcent pada na świątynię, miejsce, które ma być tylko dla Boga. Niech to pomaga nam zatrzymać się, zastanowić nie tylko nad miejscem, ale także nad czasem dla Boga w naszym życiu. Nad świętowaniem Dnia Pańskiego, czy nie stajemy się coraz bardziej podobni do tych, których Chrystus musiał wyprosić ze świątyni przypominając im, że to nie miejsce i nie czas na sprawy handlowe?

 ks. Michał Pacyna