Wytrwałość w wierze

XXIX Niedziela zwykła

Łk 18,1 - 8
Wytrwałość w wierze

Bóg natomiast czy nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy wołają do Niego dniem i nocą? Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?

Ulubioną formą wypowiedzi Jezusa były przypowieści. Miały one na celu przedstawienie pewnej ogólnej prawdy, dotyczącej Boga i Jego królestwa, przy pomocy opowiadania o jakimś wydarzeniu z codzienności. Podczas interpretacji przypowieści nie należy zbytnio koncentrować się na przedstawionych osobach i wydarzeniach, lecz raczej wyciągnąć wnioski, jakie z fabuły wynikają dla zrozumienia królestwa Bożego. Wnioski te, albo potocznie mówiąc morał, dotyczą prawd Bożych, a nie samego wydarzenia. Kluczem do zrozumienia przypowieści jest jej główny temat oraz intencja, jaka przyświecała autorowi. Temat dzisiejszej przypowieści zasygnalizowany jest przez ewangelistę w wersecie wprowadzającym, chodzi o konieczność wytrwałej modlitwy i pewność Bożej interwencji w życiu wierzących. Ilustracją tych zachowań jest historia ubogiej wdowy i sędziego. Sędzia to nieciekawy typ, który nie boi się Boga i nie szanuje ludzi. Człowiek bezbożny i bezlitosny. Zamknięty we własnym egoizmie, który czyni go niewrażliwym wobec ludzi. Wdowa to uosobienie słabości i bezbronności. Nie ma w nikim oparcia, nikt nie staje w jej obronie. Jest ofiarą ataków swego przeciwnika i ofiarą obojętności sędziego. Kobieta ta nie zniechęcona odmową i obojętnością nieustannie przychodzi i prosi o interwencję. Jej wytrwałość zmusza w końcu sędziego do działania i do pomyślnego rozwiązania jej sprawy. Szukając wniosków wynikających z opowiedzianych zdarzeń, należy przede wszystkim pamiętać, iż przypowieść ta zbudowana jest na zasadzie kontrastu. Nie chodzi więc, jak w większości przypowieści, o znalezienie podobieństw pomiędzy historyjką a rzeczywistością Bożą, ale o zrozumienie, iż działanie Boże jest całkowitym przeciwieństwem i zaprzeczeniem przedstawionego zachowania. Jeśli zły i niesprawiedliwy sędzia z interesownych pobudek (pragnienie świętego spokoju) wysłuchał usilnej prośby wdowy, o ileż bardziej Bóg, który jest dobrym i miłosiernym Ojcem, wysłucha modlitwy swoich dzieci i przyjdzie im z pomocą. Głównym pouczeniem wynikającym z tej przypowieści jest więc przekonanie o pewności Bożej interwencji w życiu tych, którzy z wiarą o to proszą. Jest to konkretna odpowiedź na zakłopotanie wielu wierzących ze wspólnoty św. Łukasza, którym w obliczu trudności i prześladowań, wydawało się, że Bóg opóźnia się ze swoim działaniem i sprawiedliwością, że zamiast interweniować, zwleka i pozwala biec sprawom swoim rytmem. Jezus zapewnia, że Bóg „szybko uczyni zadość sprawiedliwości” (Łk 18,8). „Szybkość” Bożej interwencji należy jednak mierzyć według Bożej skali, a nie na miarę ludzkiej krótkowzrocznej niecierpliwości. Greckie wyrażenie („en tachei”), które zazwyczaj tłumaczymy jako „szybko”, „prędko”, oznaczać może także „niespodziewanie” czy „nieoczekiwanie”. Jezus sugeruje, że Boża interwencja jest pewna, ale przychodzi często w sposób niespodziewany. Końcowe pytanie Jezusa: „Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18,8), odsyła nas szerszego kontekstu, w którym ewangelista umieścił omawianą przypowieść. Chodzi o poprzedzającą ją tzw. „małą apokalipsę” (por. Łk 17, 20-37), w której Jezus przestrzega uczniów przed beztroską i zagubieniem się w doczesności, będącymi skutkiem braku wiary w rychłe nadejście Bożego królestwa. Przypowieść sugeruje, iż jedynie wytrwała modlitwa jest w stanie podtrzymać ucznia we wierze i gotowości na przyjście Pana.  Problemem jest nie to, aby wiedzieć, kiedy Bóg wysłucha naszych modlitw, ale aby zawsze być gotowym przyjąć z wiarą Jego zaskakujące działanie. W Łukaszowej ewangelii dzisiejsze pytanie Jezusa pozostaje bez odpowiedzi, niech nasze życie, nasza codzienność, nasza modlitwa, nasze zaangażowanie będą odpowiedzią.

ks. Piotr Bałoniak