W każdym położeniu dziękujcie

W środę, w dniu rodzin odnowiliśmy na Eucharystii w naszej parafii przyrzeczenie małżeńskie po 41 latach naszego małżeństwa. Bardzo przeżyliśmy ten czas, kiedy ponownie razem we wspólnocie parafialnej wraz z wieloma małżeństwami przyrzekaliśmy sobie na dalsze lata naszego życia miłość, wierność i uczciwość małżeńską. Nadszedł nareszcie upragniony dzień nawiedzenia naszej parafii.

Dostałam posługę przy sztandarze parafialnym. Chciałam, aby te nasze sztandary były pięknie wystrojone na Twoje przybycie, Maryjo. Widziałam też wiele osób bardzo zaangażowanych w parafii, aby godnie Ciebie przywitać. Po nabożeństwie ruszyliśmy w procesji na Twoje powitanie. Droga pięknie wystrojona, bo przecież wszyscy, tak samo jak my chcieli, aby był to szczególny dzień w naszej parafii.

Przy krzyżu oczekiwaliśmy z biskupem Teofilem Wilskim na Twój przyjazd. Samochód - kaplica nadjechał i serce mocniej zabiło, kiedy ujrzeliśmy Ciebie. Łzy popłynęły, gdy witaliśmy naszą Matkę. Idąc w procesji ze sztandarem czułam się dumna, że witam Ciebie, Maryjo jak tylko umiem najpiękniej. Droga przed kościołem była wysypana różami - to dla Ciebie, Maryjo. W kościele przygotowano piękny tron, który otaczało 600 żółtych róż. Wielu kapłanów wraz z biskupem Teofilom Wilskim i naszym Proboszczem koncelebrowało Eucharystię z okazji nawiedzenia naszej parafii, a Ty, Maryjo spoglądałaś na nas z tego pięknego tronu i cieszyłaś się razem z nami i wstawiałaś się za nami u Boga. Byłam blisko Ciebie i mogłam spoglądać w Twoje oczy. Prosiłam Ciebie, Maryjo: przyjdź do mojej rodziny, do naszego domu i zamieszkaj z nami. Okres pobytu w naszej parafii wykorzystaliśmy z mężem na zbliżenie się do Ciecie. Modliliśmy się na Pasterce maryjnej o powołania kapłańskie. Byliśmy na czuwaniu modlitewnym osobistym. Tam powierzaliśmy siebie nawzajem, nasze troski i radości Twojej matczynej opiece. W piątek na Eucharystii przyjęliśmy z mężem sakrament chorych, ponieważ chcemy, aby nas umacniał na dalsze lata naszego wspólnego życia, a Ty Maryjo też byłaś wtedy razem z nami i oddawaliśmy się Tobie w opiekę. Nadszedł wreszcie moment pożegnania. My się z Tobą nie rozstajemy, jesteś przecież nadal w naszym kościele, którego jesteś Patronką. Jesteś także w naszych sercach i dziękujemy za to, że przybyłaś do nas, aby umacniać swoje dzieci w wierze. Dziękujemy za te piękne chwile, które spędziliśmy u twojego tronu w naszym kościele. Prosimy Maryjo wypraszaj nam u Boga laskę głębszej wiary.

Zofia i Jerzy Ziętek