Uczestniczyć w Uczcie Eucharystycznej

Kiedy nadeszła godzina, Jezus zajął miejsce u stołu i Apostołowie z nim. Wtedy rzekł do nich: „Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami. Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał swoim uczniom mówiąc: To jest Ciało moje, które za was będzie wydane; bierzcie i jedzcie z tego wszyscy. To samo uczynił z kielichem wypełnionym winem - podał swoim uczniom mówiąc: Bierzcie i pijcie z niego wszyscy, to jest moja Krew, za was wylana na odpuszczenie grzechów”.

Eucharystia rozumiana jako uczta ofiarna swój szczyt osiąga w Komunii Świętej, w której wierni przyjmują Ciało i Krew Chrystusa. W tym momencie następuje kulminacyjny punkt uczestnictwa wiernych we Mszy Świętej. Wewnętrzne zjednoczenie z Chrystusem w Komunii Świętej jest celem Ofiary eucharystycznej. Papież Jan Paweł II w encyklice o Eucharystii zdecydowanie stwierdza, że w Komunii Świętej: „otrzymujemy Tego, który ofiarował się za nas, otrzymujemy Jego Ciało, które złożył za nas na Krzyżu, oraz Jego Krew, którą przelał „za wielu na odpuszczenie grzechów (Mt 26, 28). [...] Sam Jezus zapewnia, że owo zjednoczenie, związane przez Niego przez analogię ze zjednoczeniem, jakie ma miejsce w życiu trynitarnym, naprawdę się realizuje”. 

Ojciec Święty Jan Paweł II podkreśla także, że w Komunii Świętej nie chodzi o pokarm w sensie metaforycznym. Msza Święta jest prawdziwą ucztą, w czasie której Chrystus ofiaruje siebie jako pokarm. Uczniom słuchającym tzw. „Mowy eucharystycznej”, Jezus powiedział: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego, ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem” (J 6, 53.55). 

W Eucharystii człowiek jednoczy się wewnętrznie z Chrystusem. Chrzcielne zjednoczenie z Chrystusem nieustannie odnawia się i umacnia w Ofierze eucharystycznej. W Komunii Świętej człowiek przyjmuje Chrystusa oraz Chrystus przyjmuje człowieka. Tutaj powstają więzy przyjaźni bosko-ludzkiej. Jan Paweł II ujmuje to w następujący sposób: „w Komunii eucharystycznej realizuje się w podniosły sposób wspólne, wewnętrzne „zamieszkiwanie” Chrystusa i ucznia: <Trwajcie we Mnie, a Ja w was będę trwać>” (por. J 15, 4). W ten sposób pełne uczestnictwo w Eucharystii wzmacnia nasze wcielenie w Chrystusa.

Komunia z Chrystusem w Eucharystii dokonuje się zarówno w wymiarze niewidzialnym, jak i widzialnym. Wymiar niewidzialny obejmuje więź, która łączy chrześcijanina w Chrystusie za sprawą Ducha Świętego z Ojcem oraz z braćmi. Natomiast wymiar widzialny wyraża się w jedności obejmującej nauczanie Apostołów, sakramenty oraz porządek hierarchiczny. Papież podkreśla, że „tylko w takim kontekście mamy do czynienia z prawowitą celebracją Eucharystii i z prawdziwym w niej uczestnictwem”.  

Zjednoczenie z Chrystusem, czyli niewidzialna komunia, ze swej natury zakłada życie w łasce, dzięki której człowiek staje się „uczestnikiem boskiej natury” (2P 1, 4) oraz praktykowanie w życiu codziennym cnót wiary, nadziei i miłości. Jan Paweł II przypomina w tym miejscu, że „tylko w ten sposób wchodzimy w prawdziwą komunię z Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Nie wystarcza wiara, ale trzeba trwać w łasce uświęcającej i w miłości”.

W takim kontekście Jan Paweł II przypomniał prawdę, że Komunię Świętą można przyjmować tylko będąc w stanie łaski uświęcającej, czyli w stanie wolności od jakiegokolwiek grzechu ciężkiego. W tej kwestii nauczanie Kościoła pozostaje niezmienne od czasów starożytnych i musi być przypominane z całą stanowczością również dzisiaj. Katechizm Kościoła Katolickiego wyraźnie stwierdza: „jeśli ktoś ma świadomość grzechu ciężkiego, przed przyjęciem Komunii powinien przystąpić do sakramentu pojednania”.

ks. Dariusz Kwiatkowski