Szatan został pokonany - X Niedziela Okresu Zwykłego

Bóg „pragnie, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i poznali prawdę” (1Tm 2, 4). Taka jest wola Pana Boga! Na potwierdzenie tego, Bóg dał swojego Syna – Jezusa Chrystusa, który „przyszedł na świat zbawić grzeszników” (1Tm 1, 15). Dlatego jesteśmy przekonani, że Bóg jest miłosierny, że jest On większy od jakiegokolwiek ludzkiego grzechu, że nie ma grzechu, którego Bóg by nie wybaczył, jeżeli człowiek wyzna swój grzech i żałuje za niego. A Jezus mówi dzisiaj do nas bardzo zdecydowanie: „Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego” (Mk 3, 29; zob. także Mt 12, 31-32; Łk 12, 10). Skąd takie słowa Jezusa? O co chodzi w tym „bluźnierstwie przeciw Duchowi Świętemu”? Dlaczego nie ma przebaczenia w przypadku tego grzechu? W encyklice „o Duchu Świętym w życiu Kościoła i świata” (Dominum et vivificantem), Jan Paweł II tak napisał: „Dlaczego bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu jest nieodpuszczalne? Jak rozumieć owo bluźnierstwo? Odpowiada św. Tomasz z Akwinu, że chodzi tu o grzech «nieodpuszczalny z samej swojej natury, gdyż wyklucza to, czym dokonuje się odpuszczenie grzechów». Wedle takiej egzegezy bluźnierstwo nie polega na słownym znieważeniu Ducha Świętego; polega natomiast na odmowie przyjęcia tego zbawienia, jakie Bóg ofiaruje człowiekowi przez Ducha Świętego, działającego w mocy Chrystusowej ofiary Krzyża”. I błogosławiony papież dodaje: „Bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu polega więc w konsekwencji na radykalnej odmowie przyjęcia tego odpuszczenia, którego wewnętrznym szafarzem jest Duch Święty, a które zakłada całą prawdę nawrócenia, dokonanego przezeń w sumieniu. Jeśli Chrystus mówi, że bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu nie może być odpuszczone ani w tym, ani w przyszłym życiu, to owo «nieodpuszczenie» związane jest przyczynowo z «nie-pokutą» — to znaczy z radykalną odmową nawrócenia się... «Bluźnierstwo» przeciw Duchowi Świętemu jest grzechem popełnionym przez człowieka, który broni rzekomego «prawa» do trwania w złu, we wszystkich innych grzechach, i który w ten sposób odrzuca Odkupienie. Człowiek pozostaje zamknięty w grzechu, uniemożliwiając ze swej strony nawrócenie — a więc i odpuszczenie grzechów, które uważa za jak gdyby nieistotne i nieważne w swoim życiu. Jest to stan duchowego upadku, gdyż bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu nie pozwala człowiekowi wyjść z samozamknięcia i otworzyć się w kierunku Boskich źródeł oczyszczenia sumień i odpuszczenia grzechów”. To nie Bóg odwrócił się od człowieka; to człowiek nie chce Boga i Jego miłosierdzia. Mądrość Kościoła pod natchnieniem Ducha Prawdy dopowiada i wyróżnia takie grzechy przeciwko Duchowi Świętemu: 1) Grzeszyć licząc zuchwale na miłosierdzie Boże; 2) Rozpaczać albo wątpić w miłosierdzie Boże; 3) Sprzeciwiać się uznanej prawdzie chrześcijańskiej; 4) Zazdrościć bliźniemu łaski Bożej; 5) Mieć zatwardziałe serce wobec zbawiennych napomnień; 6) Aż do śmierci odkładać pokutę i nawrócenie. Ale tak naprawdę Bóg cały czas chce zbawić człowieka i nigdy od niego się nie odwraca, bo „On pozostaje wierny, gdyż nie może wyprzeć się samego siebie” (2Tm 2, 13). Stąd i ten grzech Bóg przebaczy, jeżeli człowiek zwróci się do Boga i będzie chciał Jego miłosierdzia.