Słowo uobecniające zbawcze czyny Jezusa

Słowo uobecniające zbawcze czyny Jezusa

?Należy zauważyć, że każda czynność liturgiczna ze swojej natury jest przesycona Pismem Świętym. Konstytucja Sacrosanctum concilium podkreśla, iż „Pismo Święte ma doniosłe znaczenie dla sprawowania liturgii. Z niego bowiem pochodzą czytania, które wyjaśnia się w homilii, oraz psalmy przeznaczone do śpiewu. Z niego czerpią natchnienia i ducha prośby, modlitwy i pieśni liturgiczne. W nim, też trzeba szukać sensu czynności i znaków”. Ze słów soborowego dokumentu jasno wynika, że nie ma w liturgii żadnego elementu konstytutywnego, który nie miałby swojego źródła i pochodzenia w Piśmie Świętym, czyli w słowie Bożym. Nie można zrozumieć liturgii bez jej jedności i ścisłej łączności ze słowem Bożym. Stwierdzenie to obejmuje nie tylko obecność czytań biblijnych we wszystkich celebracjach liturgicznych Kościoła, ale także modlitwy i liturgiczne znaki.

W przypadku modlitw łatwo to zauważyć choćby w Modlitwie eucharystycznej, a zwłaszcza w embolizmach prefacyjnych, które najczęściej ściśle nawiązują do konkretnych wydarzeń z historii zbawienia. Podobnie znaki liturgiczne, zwłaszcza sakramentalne mają swoje źródło i uzasadnienie w Piśmie Świętym. Słowo Boże objaśnia ich najgłębsze znaczenie i sens. Dzieje się tak, ponieważ zostały one wybrane przez Boga, aby być znakami Jego obecności i zbawczego działania.
Papież Benedykt naucza, że to dzięki obecności Chrystusa w słowie Bożym, „sprawowanie liturgii staje się ciągłym, pełnym i skutecznym głoszeniem słowa Bożego”. Należy podkreślić, że słowo Boże proklamowane w liturgii jest ciągle żywe i skuteczne. Dzieje się to za sprawą obecności i działania Ducha Świętego w liturgii. W czynności liturgicznej słowo Boże zawsze łączy się z wewnętrznym działaniem Ducha Świętego. On sprawia, że ono staje się żywe w sercach wiernych. Żywe słowo Boże objawia wiernym czynną i nigdy niesłabnącą miłość Boga Ojca w relacji do ludzi. Ojciec Święty dodaje, że to dzięki Parakletowi słowo Boże jest fundamentem każdej czynności liturgicznej oraz normą i wsparciem dla całego życia. Duch Święty zaszczepia w sercach wiernych to, co jest głoszone podczas liturgii, umacnia jedność wszystkich, podtrzymuje różne dary łaski i dodaje sił do wypełniania misji w świecie.

Papież Benedykt wraz z Synodem Biskupów podkreśla nierozerwalny związek między Pismem Świętym i działaniami sakramentalnymi. W związku z tym apeluje o pogłębianie więzi między słowem i sakramentem, zarówno w działalności duszpasterskiej, jak i w badaniach teologicznych. Warto zauważyć, że każda księga liturgiczna zawierająca obrzędy poszczególnych sakramentów ma swój własny, często bardzo bogaty własny lekcjonarz. Kościół chce w ten sposób podkreślić, że liturgia słowa jest decydującym elementem w sprawowaniu każdego sakramentu Kościoła.
Ponieważ jednak wierni często nie są świadomi więzi i jedności istniejącej między słowem i gestem sakramentalnym, zadaniem duszpasterzy, sprawujących sakramenty, jest ukazanie tej jedności w posłudze Kościoła. Dopiero w ścisłej relacji między słowem i czynnością sakramentalną uwidacznia się w liturgii działanie Boga w historii. Słowo Boże ma zawsze charakter sprawczy i dlatego na obecnym etapie historii zbawienia Bóg jest obecny w liturgii Kościoła. Pokazując wiernym liturgię jako uprzywilejowaną przestrzeń obecności słowa Bożego, wskazujemy na zbawcze działanie Boga w historii, ale przede wszystkim Jego obecność i działanie w liturgicznym „dzisiaj”, „tu” i teraz”.
Słowo Boże w liturgii jest anamnezą, podczas której wierni sięgają do skarbca pamięci, czyli do Pisma Świętego. W ten sposób mogą usłyszeć głos mówiącego Boga, który staje się aktualny w konkretnej rzeczywistości. To swego rodzaju anamneza przerywająca bieg czasu, która wprowadza człowieka i jego życie w inny wymiar czasu. Tym innym i nowym wymiarem czasu jest wieczność. Oznacza to, że wierni słuchający słowa Bożego podczas liturgii wchodzą w kaioros, czyli w boski czas zbawienia.

Ks. Dariusz Kwiatkowski??