Słowo Boże na niedzielę 21 marca

V Niedziela Wielkiego Postu 21 marca
Jr 31, 31-34; Ps 51; Hbr 5, 7-9; J 12, 20-33

Z Księgi proroka Jeremiasza

Pan mówi: «Oto nadchodzą dni, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze. Nie takie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich władcą, mówi Pan. Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi ludem.
I nie będą się musieli wzajemnie pouczać, mówiąc jeden do drugiego: Poznajcie Pana! Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie, mówi Pan, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał».

Z Księgi Psalmów

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej,
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego.

Stwórz, Boże, we mnie serce czyste
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.

Przywróć mi radość Twojego zbawienia
i wzmocnij mnie duchem ofiarnym.
Będę nieprawych nauczał dróg Twoich
i wrócą do Ciebie grzesznicy.

Z Listu do Hebrajczyków

Bracia: Chrystus z głośnym wołaniem i płaczem, za swych dni doczesnych, zanosił gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają.

Z Ewangelii według Świętego Jana

Ziarno, które wpadłszy w ziemię obumrze, przynosi plon obfity

Wśród tych, którzy przybyli, aby oddać pokłon Bogu w czasie święta, byli też niektórzy Grecy. Oni więc przystąpili do Filipa, pochodzącego z Betsaidy Galilejskiej, i prosili go, mówiąc: «Panie, chcemy ujrzeć Jezusa». Filip poszedł i powiedział Andrzejowi. Z kolei Andrzej i Filip poszli i powiedzieli Jezusowi.
A Jezus dał im taką odpowiedź: «Nadeszła godzina, aby został otoczony chwałą Syn Człowieczy. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. Kto zaś chciałby Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec. Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Ależ właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, wsław imię Twoje!»
Wtem rozległ się głos z nieba: «Już wsławiłem i jeszcze wsławię». Stojący tłum to usłyszał i mówił: «Zagrzmiało!» Inni mówili: «Anioł przemówił do Niego». Na to rzekł Jezus: «Głos ten rozległ się nie ze względu na Mnie, ale ze względu na was. Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie wyrzucony precz. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie». To mówił, oznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć.

Komentarz do Ewangelii

Wiara wystawiona na próbę
Ludzkie serce jest w stanie wiele znieść. Przekonaliśmy się o tym wielokrotnie. Ile było momentów, kiedy jedyne to, co pozostało to poddać sie. Jednak wola życia była silniejsza. Jeżeli nasze serce jest w stanie tak wiele przyjąć, to co dopiero Boże serce?
Bóg tęskni za nami, dlatego mówi – jak czytamy w Księdze Jeremiasza – „umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi ludem” (Jr 31, 33). Bóg chce przekonać nas do siebie, byśmy wszyscy „od najmniejszego do największego” (Jr 31, 34) poznali, że jest gotów nam przebaczyć, nawet jeżeli sami tego nie potrafimy. Każdy grzech domaga się skruchy. Może jest w tobie coś, czego nie potrafisz wyznać i oddać Bogu. Jeżeli tak jest to módl się słowami Psalmu: „Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej, w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość” (Ps 51, 3), by zawołać dalej: „Nie odrzucaj mnie od swego oblicza i nie odbieraj mi świętego ducha swego” (Ps 51, 13). Bóg chce twojej i mojej wolności. Wziął krzyż, by nas odkupić, by uwolnić z jarzma, które często sami na siebie nakładamy, wybierając grzech. Bóg czeka na ciebie. Zawołaj za Grekami z Ewangelii: „Panie, chce ujrzeć Jezusa” (por. J 12, 21).
Widzieć w życiu Boga jest więcej warte niż jakiekolwiek bogactwa. Co z tego, że człowiek wiele osiągnie, jeżeli nie ma tego, co jest w życiu najważniejsze. Czy znalazłeś sens życia? Czy praca, powołanie, wszystko w czym się realizujesz, daje ci radość?
Jeżeli nie to posłuchaj słów Jezusa: „Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne” (J 12, 24–25). Co te słowa oznaczają? Ziarno to nasza wiara, która – jeżeli chcemy realizować wolę Bożą – musi jak ziarno obumrzeć. Ile razy nasza wiara była wystawiona na próbę. Patrząc na niektórych ludzi Kościoła – co mówię z bólem – można utracić wiarę.
Jednak wiara to nie nasze osiągnięcia, nawet pobożność, która jest owocem wiary. Wiara to siła w pokonywaniu trudności, dlatego człowiek wiary w imię Boże jest gotów wszystko poświęcić dla drugiego, by ten mógł żyć. Jezus wszystko poświęca i modli się wiedząc, że ten moment nadejdzie. Rozdział 12 Ewangelii wg św. Jana poprzedza Ostatnią Wieczerzę. Rozważając fragment J 12, 20–33 towarzyszymy Jezusowi w drodze na wydarzenie, które zapoczątkuje drogę na Golgotę. To tam rozegra się dramat odkupienia, którego namiastkę mamy w słowach Jezusa: „Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Ależ właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, wsław imię Twoje!” (J 12, 27–28). Krzyż to dramat miłości, który otworzył Boże serce na twój dramat. Nikt nie zrozumie ciebie bardziej od Niego.

Ks. Łukasz Pondel