Słowo Boże na każdy dzień (9-15 czerwca)

Niedziela Zesłania Ducha Świętego 9 czerwca, 
Dz 2, 1–11; Ps 104; Rz 8, 8-17; J 14, 15-16. 23b-26
Poniedziałek, 10 czerwca
Rdz 3, 9-15.20; Ps 87; Dz 1, 12-14; J 2, 1-11
Wtorek, 11 czerwca
Dz 11, 21b-26;13,1-3; Ps 98; Mt 10, 7-13
Środa, 12 czerwca
2 Kor 3, 4-11; Ps 99; Mt 5, 17-19
Czwartek, 13 czerwca
Iz 6, 1-4.8; Ps 23; J 17, 1-2.9.14-26
Piątek, 14 czerwca
2 Kor 4, 7-15; Ps 116B; Mt 5, 27-32
Sobota, 15 czerwca
2 Kor 5, 14-21; Ps 103; Mt 5, 33-37

Z Dziejów Apostolskich

Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.

Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku. Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, 

Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

Z Księgi Psalmów

Błogosław, duszo moja, Pana,
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie,
ziemia jest pełna Twoich stworzeń.

Kiedy odbierasz im oddech,
marniejąi w proch się obracają.
Stwarzasz je, napełniając swym Duchem,
i odnawiasz oblicze ziemi.

Niech chwała Pana trwa na wieki,
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Niech miła Mu będzie pieśń moja,
będę radował się w Panu.

Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian

Bracia:

Ci, którzy według ciała żyją, Bogu podobać się nie mogą. Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś ktoś nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy. Skoro zaś Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na skutki grzechu, duch jednak ma życie na skutek usprawiedliwienia. A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha. Jesteśmy więc, bracia, dłużnikami, ale nie ciała, byśmy żyć mieli według ciała. Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha zadawać będziecie śmierć popędom ciała – będziecie żyli.

Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa; skoro wspólnie z Nim cierpimy, to po to, by wspólnie mieć udział w chwale.

Z Ewangelii wg św. Jana
Duch Święty was wszystkiego nauczy

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze. Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko,
co Ja wam powiedziałem».

Komentarz do Ewangelii
Życie według Ducha

Zesłanie Ducha Świętego było dla pierwotnego Kościoła nie tylko znakiem, ale łaską i potwierdzeniem, że całemu dziełu głoszenia Ewangelii błogosławi sam Bóg. Ważne jest to, że kiedy nadszedł wybrany przez Boga dzień wylania Ducha „znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu” (Dz 2, 1). Trwanie na modlitwie było warunkiem wylania Ducha, któremu towarzyszyły znaki, a mianowicie: „nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali” (Dz 2, 2), oraz „ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden” (Dz 2, 3). Po wylaniu Ducha wszyscy „zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić” (Dz 2, 4). Całość wprawiła w zdumienie wszystkich, którzy byli świadkami tego cudownego wydarzenia. Można by na tym poprzestać, jednak wylanie Ducha poza całą otoczką cudowności, niesie ze sobą głębszy sens. 

Duch Święty jest obecnością Trójjedynego Boga w nas, tzn. Ten, któremu przysługuje wieczność wybiera sobie na mieszkanie nasze skromne życie. To my jesteśmy celem Ducha, Jego mieszkaniem, i jak czytamy w dzisiejszym Psalmie, to On  „napełniając [nas] swym Duchem, [odnawia] oblicze ziemi” (Ps 104, 30). Odnawia oblicze, czyli zmienia mnie i Ciebie. Jesteśmy powołani do tego, aby żyć nie tyle dla siebie, ale „według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w [nas] mieszka” (Rz 8, 9a). Św. Paweł podpowiada nam dalej w drugim czytaniu dzisiejszej liturgii, że „jeżeli ktoś nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy” (Rz 8, 9b). A jeżeli jest w człowieku Duch Boży, to „Ten, co wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, przywróci do życia [nasze] śmiertelne ciała mocą mieszkającego w [nas] swego Ducha” (Rz 8, 11). Życie według Ducha to nic innego, jak upodabnianie się do Boga Ojca. Każde dziecko chce być jak jego rodzice, stąd jako chrześcijanie robimy wszystko, by być dziećmi Ojca. „Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni - mówi św. Paweł, - ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»” (Rz 8, 15).

Dopełnieniem Słowa Bożego dzisiejszej uroczystości jest „Sekwencja” o Duchu Świętym. Czytamy w niej: „Przyjdź, Ojcze ubogich, Przyjdź, Dawco łask drogich, Przyjdź, Światłości sumień. O, najmilszy z gości, Słodka serc radości, Słodkie orzeźwienie. W pracy Tyś ochłodą, W skwarze żywą wodą, w płaczu utulenie”. Duch jest niebywałym ratunkiem dla ludzkiej niedoli, samotności, choroby, pustki, a nawet trudu codzienności.  

Miłość Boża, która wylewa się za sprawą Ducha Świętego, jest koniecznym ratunkiem dla nas ludzi małej wiary, niejednokrotnie zapatrzonych w swoje możliwości, zapominając przy tym, że nikt z nas nie jest w stanie wydłużyć swojego życia choćby o jedną sekundę. Potrzebujemy miłości, dlatego jedno co możemy zrobić, to znów się na nią otworzyć, bo sam nasz Mistrz i Pan przypomina dzisiaj o tym: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy” (J 14, 23). Natomiast, kto gardzi miłością Boga, ten nie tylko odrzuca Chrystusa, ale i Tego, który tę miłość ofiarowuje. Prośmy więc o dary Ducha, Pocieszyciela, którego Ojciec posyła nam w imieniu swojego Syna (por. J 14, 26).

ks. Łukasz Pondel