Słowo Boże na każdy dzień (11 -17 października)

XXVIII Niedziela zwykła 11 października
Iz 25, 6-10a; Ps 23; Flp 4, 12-14. 19-20; Mt 22, 1-1
Poniedziałek, 12 października
Ga 4, 22-24.26-27.31-5,1; Ps 113; Łk 11, 29-32
Wtorek, 13 października
Ga 5, 1-6; Ps 119; Łk 11, 37-41
Środa, 14 października
Ga 5, 18-25; Ps 1; Łk 11, 42-46
Czwartek, 15 października
Ef 1, 1-10; Ps 98; Łk 11, 47-54
Piątek, 16 października
Ef 1, 11-14; Ps 33; Łk 12, 1-7
Sobota, 17 października
Ef 1, 15-23; Ps 8; Łk 12, 8-12

Z Księgi proroka Izajasza

Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę z tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa, z najwyborniejszych win. Zedrze On na tej górze zasłonę, zapuszczoną na twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody; raz na zawsze zniszczy śmierć. Wtedy Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza, zdejmie hańbę ze swego ludu na całej ziemi, bo Pan przyrzekł. I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność; cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia! Albowiem ręka Pana spocznie na tej górze.

Z Księgi Psalmów

Pan jest moim pasterzem, †
niczego mi nie braknie,
pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć,
orzeźwia moją duszę.

Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoją chwałę.
Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, †
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą.

Stół dla mnie zastawiasz
na oczach mych wrogów.
Namaszczasz mi głowę olejkiem,
kielich mój pełny po brzegi.

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni życia
i zamieszkam w domu Pana
po najdłuższe czasy.

Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian

Bracia:
Umiem cierpieć biedę, umiem też korzystać z obfitości. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, korzystać z obfitości i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. W każdym razie dobrze uczyniliście, biorąc udział w moim ucisku. A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę. Bogu zaś i Ojcu naszemu chwała na wieki wieków. Amen.

Z Ewangelii według Świętego Mateusza

Przypowieść o zaproszonych na ucztę
Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść.
Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: „Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę; woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!” Lecz oni zlekceważyli to i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy, pozabijali.
Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić. Wtedy rzekł swoim sługom: „Uczta weselna wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie”. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala weselna zapełniła się biesiadnikami.
Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?” Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych».

Komentarz do Ewangelii

Jesteśmy zaproszeni
„Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze (tj. na Syjonie) ucztę z tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa, z najwyborniejszych win” (Iz 25, 6). Prorok Izajasz dzięki Bożemu natchnieniu widzi więcej i dalej, dlatego ukazuje „ucztę mesjańską po sądzie ostatecznym, (ukazuje) szczęście wybranych”. Ale nie tylko ukazuje ucztę Mesjasza, ale i „przygotowuje przypowieść” Jezusa zapisaną przez Mateusza (Mt 22, 1-14).
Temat „zasiadania do stołu”, „uczty” wielokrotnie pojawia się w nauczaniu Pana Jezusa (np. Mt 9, 10-11; 25, 10; 26, 20; Mk 2, 15-16; 14, 3. 22; 16, 14), gdyż jest jest to prosty i zrozumiały znak: siadam przy stole z ludźmi bliskimi, z ludźmi, dla których pragnę dobra. Stąd też nie dziwimy się temu, że Jezus porównuje Boże królestwo do uczty, i to uczty weselnej: „Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi” (Mt 22, 2). Możemy więc zrozumieć, kim są poszczególne postaci i wydarzenia w tej przypowieści: „królem jest Bóg. Uczta weselna to szczęśliwość mesjańska Jezusa; zaproszeni to Żydzi; spalenie miasta to zburzenie Jerozolimy; słudzy to prorocy i Apostołowie; ludzie zebrani z ulicy to grzesznicy i poganie”. Bogu bardzo zależy na tym, aby jego naród wybrany był zbawiony („zasiadł do stołu w Bożym królestwie”); wielokrotnie posyła swoich „ludzi” z zaproszeniem: „Przyjdźcie!” (por. słowa Jezusa: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie” - Mt 11, 28-30). Pomimo odrzucenia zaproszenia przez Żydów „Boży plan zbawienia zostanie zrealizowany. Sala zapełni się tymi, których Izraelici uważali za wykluczonych z uczestnictwa w królestwie, a którzy zostali wybrani przez Chrystusa” („Ewangelia jest mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego, najpierw dla Żyda, potem dla Greka”, czyli poganina - Rz 1, 16).
Bóg „pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1Tm 2, 4). Jednak to Boże pragnienie nie wystarczy. Słyszymy dzisiaj także: „Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: «Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?». Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: «Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów»” (Mt 22, 11-13). „Potrzeba pozytywnego ustosunkowania się do misji Jezusa (przez wiarę) i koniecznego wysiłku przygotowania się do uczty (odświętny strój), tj. osobistego wkładu we własne zbawienie. Wezwanie do królestwa nie jest bowiem gwarancją jego zdobycia”. Jesteśmy zaproszeni na ucztę (nikt nie może się sam zbawić) i zaproszeni do zaangażowania się, aby na to zaproszenie odpowiedzieć.

Ks. Tomasz Kaczmarek