Siódma pielgrzymka do Polski - cd.

KATOLICKA NAUKA SPOŁECZNA

Pielgrzymkowe nauczanie Jana Pawła II

Siódma pielgrzymka do Polski

Przypominając sobie pielgrzymkę z 1999 roku, z pewnością większość czytelników od razu wraca myślą do spotkania w Wadowicach i do „papieskich kremówek”. Tego spotkania i słów tam wypowiedzianych nie da się skomentować i analizować, gdyż są tak bardzo osobiste, wręcz intymne, że każdy komentarz wydaje się prawie świętokradztwem. Do tego spotkania można wracać tylko w pełni jego treści i w oryginale, aby odkryć wielkość Papieża, który był normalnym człowiekiem. Jest to doskonały przykład jak współczesny człowiek może osiągnąć świętość będąc normalnym człowiekiem. Warto więc przypomnieć słowa Jana Pawła II wypowiedziane w Starym Sączu, będące zaproszeniem do życia w świętości: „Bracia i siostry, nie lękajcie się chcieć świętości! Nie lękajcie się być świętymi! Uczyńcie kończący się wiek i nowe tysiąclecie erą ludzi świętych!” Homilia była wygłoszona przy okazji kanonizacji Świętej Kingi, która wraz z innymi świętymi z XIII w. wskazuje jak ważne jest dawanie świadectwa i tworzenie odpowiedniego środowiska, w którym świętość może wzrastać. Tutaj Ojciec Święty przywołał słowa z Listu do Rodzin, w którym mówi: „Poprzez rodzinę toczą się dzieje człowieka, dzieje zbawienia ludzkości. Rodzina znajduje się pośrodku tego wielkiego zmagania pomiędzy dobrem a złem, między życiem a śmiercią, między miłością a wszystkim, co jest jej przeciwieństwem. Rodzinom powierzone jest zadanie walki przede wszystkim o to, ażeby wyzwolić siły dobra, których źródło znajduje się w Chrystusie Odkupicielu człowieka, aby te siły uczynić własnością wszystkich rodzin, ażeby jak to powiedziano w polskim milenium chrześcijaństwa rodzina była Bogiem silna”. Właśnie rodzina stanowi to szczególne środowisko, w którym kształtuje się człowiek i może odkrywać i dążyć do świętości. Troska o rodzinę jest więc jednym z podstawowych zadań. Wszelkie programy społeczne mające na celu uzdrowienie społeczeństwa, muszą na pierwszym miejscu postawić ochronę i opiekę nad rodzinami. Może dla niektórych brzmi to zbyt wyniośle albo przesadnie, ale za cel życia należy sobie postawić dążenie do świętości..

Powołanie do świętości dotyczy każdego i powinno być realizowane na drodze prawdy. W spotkaniu z rektorami wyższych uczelni i kierownikami instytucji naukowych w Polsce, które odbyło się w Toruniu, Papież powiedział: „Ludziom nauki oraz ludziom kultury powierzona została szczególna odpowiedzialność za prawdę - dążenie do niej, jej obrona i życie według niej”. W poszukiwaniu prawdy można się pogubić, ale nieraz prawda jest świadomie ukrywana albo ukazywana tylko w części. Gdy człowiek jest otwarty na prawdę absolutną nie dąży do świadomego zafałszowania prawdy. Wierząc w zdolności własnego rozumu człowiek może odkryć wielkość i wspaniałość Pana Boga. Zbyt silne jednak koncentrowanie się na rozumie i własnych zdolnościach może też sprawić, że człowiek zamyka się na prawdę absolutną i chce stawiać siebie na miejscu Pana Boga. Dzisiejszy świat nauki staje się polem poszukiwań, w którym nie ma żadnych ograniczeń i daje o sobie znać wciąż ta pokusa, aby być na równi z Panem Bogiem, a nawet bardziej samemu stać się bogiem będąc panem życia i śmierci. Warto wrócić do tych słów Ojca Świętego myśląc o własnym powołaniu do świętości i o odpowiedzialności za prawdę. Jeżeli w swoim życiu człowiek nie ma miejsca dla Pana Boga, to nie będzie też miał miejsca dla prawdy. Wtedy też prawda o rodzinie stanie się pewnym modelem, który podlega ewolucji i poddaje się działaniom czasu. Tradycyjna zdrowa rodzina będzie postrzegana jako zjawisko nienormalne, a nowe modele „rodzin” z dwoma tatusiami lub dwoma mamusiami będą promowane i wspierane przez państwo.

ks. Paweł Guździoł