TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 19 Marca 2024, 12:20
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Serce w centrum - Zdziechowice

Serce w centrum

Nie każdy kościół może pochwalić się jakimiś znaczącymi skarbami, nie każdy kościół to zabytek, ale każdy kościół to dom Boży, którego skarbem są wierni. W tej świątyni na swój lud z wysokości ołtarza głównego spogląda Bóg Ojciec wraz ze swoim Synem, który z otwartym sercem wita wiernych.

Jak zawsze zanim opiszę świątynię, do której udałam się z naszym obiektywem, kilka zdań o miejscowości, gdzie ten kościół się znajduje. Zdziechowice położone są dość daleko w województwie opolskim, w powiecie oleskim, w gminie Gorzów Śląski i w dekanacie wołczyńskim. Sama nazwa miejscowości jest bardzo zaskakująca, gdyż oznacza „dziewoję", słowo to pochodzi od staropolskiej nazwy oznaczającej dziewczynę. Wyjaśnienie tej nazwy zamieścił w swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu Heinrich Adamy. Tam właśnie wymienia najstarszą nazwę miejscowości w polskiej formie Dziechowice, tłumacząc jej znaczenie Magdedorf, czyli po polsku „Wieś dziewój, dziewczyn, służących". Nazwa została później zgermanizowana przez Niemców i zamieniona na Seichwitz (dawne dobra rycerskie), w wyniku czego utraciła swoje pierwotne znaczenie. Zauważę w tym miejscu jeszcze jedną rzecz dotyczącą nazwy Zdziechowice, otóż w alfabetycznym spisie miejscowości na terenie Śląska wydanym w 1830 roku we Wrocławiu przez Johanna Knie wieś występuje pod obecnie używaną, polską nazwą Zdziechowice oraz niemiecką Seichwitz. Spis wymienia trzy wsie albo inaczej jej części, które traktowane są jak jedna miejscowość - Ober, Mittel oraz Nieder Seichwitz, podając także nazwy w gwarze śląskiej: górne Zdziechowice, strzednie (środkowe) Zdziechowice oraz dólne Zdziechowice. Ze względu na słowiańskie brzmienie pierwotnej nazwy nazistowska administracja III Rzeszy zmieniła ją w 1936 roku na nową, całkowicie niemiecką - Richterstal.

Przeniesiony do pobliskiej wsi
Po raz pierwszy miejscowość Zdziechowice wymieniona została w źródłach pisanych w 1669 roku, natomiast parafię erygowano kilka lat później, bo w 1677 roku. Informacja ta pochodzi z akt wizytacji kanonicznej przeprowadzonej w 1699 rok przez ks. Marcina Stephetiusa, z których dowiadujemy się również tego, że pierwszy kościół wzniesiony został w tej wsi już pod koniec XVI wieku. Był on jak się domyślacie drewniany. W 1730 roku z powodu zniszczeń, które dokonał czas, inaczej mówiąc „ze starości”, kościół wymagał remontu. Jednak na samym tylko remoncie nie poprzestano, wykorzystując moment dokonano również częściowej przebudowy. W uzyskanej wówczas postaci przetrwał do 1939 roku, po czym rozebrano go i przeniesiono do pobliskiej wsi Nasale. Przez 70 lat służył on tam wiernym, aż do dnia pożaru, który całkowicie zniszczył świątynię. Było to w 2010 roku. Wracając do Zdziechowic, to ćwierć wieku przed rozbiórką wspomnianej wyżej świątyni, w pierwszej połowie 1914 roku zbudowano drugą, murowaną świątynię. Konsekracji nowej świątyni dokonano w 1916 roku. Otrzymała ona wezwanie Najświętszego Serca Pana Jezusa. W 1972 roku przeprowadzono naprawę krzyża na wieży kościelnej, który w wyniku burz został zerwany. Natomiast gruntowny remont świątyni został przeprowadzony w 1986 roku. A skoro już o datach mowa, to trzeba by zauważyć, że w latach 1950-1991 w parafii posługiwali księża salezjanie. Od 1992 roku kiedy utworzono diecezję kaliską i włączono parafię do nowo powstałej diecezji, w kościele duszpasterstwo sprawują księża diecezjalni.

Gdzie wzrok nie sięga
Przyjrzyjmy się zatem świątyni, która jak podają źródła, posiada neobarokowy kształt architektoniczny. Wchodząc do środka, jak zawsze nasz wzrok kierujemy na ołtarz główny, ale o nim za chwilę. Teraz pragnę zauważyć, że tak jak z zewnątrz wrażenie robi jej wielkość, tak wewnątrz zadziwia jej wysokość. Jak zaznaczył Ksiądz Proboszcz jest ona największą świątynią w dekanacie. I nie można temu zaprzeczyć, gdyż jest ona budowlą z wysoką nawą główną, zbudowaną na planie prostokąta z dwoma niskimi nawami bocznymi. Oj wysoko trzeba unieść brodę, by popatrzyć na sklepienie świątyni wewnątrz, czy też kopułę zwieńczoną hełmem. Do korpusu świątyni przylega, od strony wschodniej niewielkie prezbiterium w formie apsydy i z zakrystią od strony północnej. Natomiast od zachodu znajduje się masywna i wysoka wieża. Kościół posiada czworoboczny kształt, a jej ściany zwężają się ku górze. Wieńczy ją blaszany, baniasty hełm z latarnią oraz iglicą z kulą i krzyżem. Do jej dolnej partii dostawiona jest niewielka kruchta z wejściem głównym. Dach nad nawą środkową posiada formę dwuspadową i pokryty został dachówką ceramiczną, a niskie nawy boczne nakryte są dachami pulpitowymi.

Chrystus w roli głównej
Wróćmy teraz przed ołtarz główny, zbudowany i wyrzeźbiony w latach 60 XX wieku z drzewa lipowego, gdzie między parami złoconych kolumn umieszczona jest figura wyobrażająca Najświętsze Serce Pana Jezusa. Przy figurze Chrystusa, po obu jej stronach stoją postacie świętych związanych z Sercem Pana Jezusa. Jedną z nich jest św. Małgorzata Maria Alacoque, francuska wizytka i mistyczka, znana przede wszystkim z propagowania nabożeństwa ku czci Najświętszego Serca Jezusowego, objawionego jej w widzeniach przez Jezusa Chrystusa. Nad głową Pana Jezusa, pośród małych aniołków, na swojego Syna spogląda Bóg Ojciec z wyciągniętą prawą dłonią w kierunku wzniesionych dłoni Chrystusa. Poniżej u stóp Jezusa mieści się tabernakulum, którego strzeże para aniołów.
W kościele znajdują się także dwa ołtarze boczne zbudowane w XX wieku. W pierwszym z nich umieszczona została rzeźba Matki Bożej (u szczytu lewej nawy bocznej), a w drugim figura przedstawiająca św. Józefa i stojącego obok małego Jezusa błogosławiącego wiernych (u szczytu prawej nawy bocznej). Może mało widoczne z daleka, ale warte są zauważenia obrazy malowane na płótnie, które umieszczone są po obu stronach w ołtarzach bocznych. I tak w ołtarzu św. Józefa na obrazach przedstawiono sceny z życia Świętego. Na jednym z nich widzimy Świętą Rodzinę, w momencie, gdy Maryja rozmawia z małym Jezusem, a w tle stoi przy swoim warsztacie św. Józef. Na drugim wizerunku zobaczymy scenę ukazującą odnalezienie Jezusa w świątyni. W drugim wspomnianym ołtarzu dedykowanym Matce Bożej Fatimskiej, umieszczone po obu stronach obrazy przedstawiają sceny związane z Matką Bożą. I tak na jednym z nich zobaczymy scenę ucieczki do Egiptu, na drugim zaś scenę narodzin Bożej Dzieciny, gdzie pastuszkowie oddają pokłon Nowonarodzonemu w objęciach Jego Matki i Opiekuna św. Józefa. Przyglądając się tym obrazom, nasuwa się jeden wniosek, na każdym z nich główną postacią jest Chrystus, a właściwie Święta Rodzina.
W skład wyposażenia wnętrza wchodzi również przyścienna ambona z baldachimem. Na niej pośród świętych postaci rozmieszczonych wokół ambony znajdziemy także wizerunek Zmartwychwstałego. Ponadto w świątyni na całej długości nawy głównej znajduje się kilka rzeźb świętych, ustawionych na konsolkach. Wśród nich są m.in. figury św. Jana Nepomucena i św. Ojca Pio. Zaś w nawach bocznych na ścianach zawieszone zostały stacje Drogi krzyżowej. Na końcu jednej z naw znajduje się w ramie na niebieskim podbiciu krzyż. Pochodzi on z drewnianego kościoła, który mieścił się na terenie starego cmentarza w Zdziechowicach, jeszcze przed wybudowaniem tego murowanego. Dopełniając opisu nie możemy pominąć tylnej części nawy głównej, gdzie ulokowany jest chór muzyczny z prospektem organowym i drewnianą balustradą.

Arleta Wencwel

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!