Przykazanie miłości - VI Niedziela Wielkanocna

Już kilka razy pisałem w tym miejscu, że chrześcijaństwo jest pełne paradoksów. Ich źródłem jest oczywiście nasz Bóg, który powiedział: „Moje myśli nie są waszymi myślami, a wasze drogi nie są moimi drogami. Bo jak niebo góruje nad ziemią, tak drogi moje górują nad waszymi, a moje myśli nad waszymi myślami!” (Iz 55, 8-9). I dlatego słyszymy w dzisiejszej Ewangelii: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem” (J 15, 16). Te słowa Jezusa nie za bardzo przystają do współczesnego świata. Dzisiaj to człowiek ma o sobie decydować, to człowiek ma wybierać, to człowiek ma być „kowalem swego losu”. Wolność człowieka stała się wręcz wartością absolutną, z którą nie można w żaden sposób dyskutować. A Jezus pokazuje coś zupełnie innego: to nie człowiek jest pierwszy, ale pierwszy jest Bóg („Bóg pierwszy nas umiłował” – 1J 4, 19). Stąd też to Bóg wybiera i decyduje! Dobrze wiedzieli o tym Żydzi, do których Bóg powiedział przez Mojżesza: „Ty jesteś ludem poświęconym Panu, twojemu Bogu. Ciebie wybrał Pan, twój Bóg, ze wszystkich narodów, jakie są na ziemi, abyś był dla Niego ludem i szczególną własnością. Pan związał się z wami nie dlatego, że jesteście liczniejsi od innych narodów. Wybrał was, chociaż jesteście najmniejszym wśród narodów, ponieważ Pan was kocha i spełnia przysięgę, którą złożył waszym przodkom” (Pwt 7, 6-8); „Pan wybrał Jakuba (synonim całego narodu izraelskiego) dla siebie, Izraela na swą wyłączną własność” (Ps 135, 4). Ale dobrze wiedzą o tym również uczniowie Pana Jezusa: „Bracia! Przypatrzcie się waszemu powołaniu! Według osądu ludzkiego niewielu wśród was jest mądrych, niewielu wpływowych i niewielu szlachetnie urodzonych. Tymczasem Bóg wybrał właśnie to, co dla świata jest głupie, aby zawstydzić mądrych, i to, co słabe w oczach świata, aby zawstydzić mocnych” (1Kor 1, 26-27; czy te słowa nie są odniesieniem do „najmniejszego narodu” z Księgi Powtórzonego Prawa?); „Niech będzie błogosławiony Bóg, Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa! On wybrał nas w Nim przed stworzeniem świata, abyśmy byli przed Nim święci i nieskalani w miłości” (Ef 1, 3-4); „Wy jesteście ludem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem, który jest szczególną własnością Boga” (1P 2, 9; znowu odwołanie do Księgi Powtórzonego Prawa: „szczególna własność Boga”). W Bogu jest początek człowieka, nie tylko jako żywej istoty (Bóg stworzył człowieka; zob. Rdz 1, 26-27; 2, 7), ale też w Bogu jest początek człowieka, który wierzy w Boga i swoje życie temu Bogu oddaje. Można więc śmiało powiedzieć (napisać), że z przyjęciem tego, iż jest się wybranym przez Boga, mocno wiąże się posłuszeństwo Panu Bogu („Bardziej trzeba słuchać Boga niż ludzi!” – Dz 5, 29). Skoro Bóg jest pierwszy i On „ma słowa życia wiecznego” (por. J 6, 68), to „Bogu objawiającemu należy się «posłuszeństwo wiary». Przez nie człowiek w sposób wolny całkowicie powierza się Bogu, ofiarując «Bogu objawiającemu pełne poddanie umysłu i woli» oraz ochotnie przyjmując udzielone przez Niego Objawienie” (Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym, 5). Skoro jestem wybrany przez Boga, to wierzę Bogu! A skoro wierzę Bogu, to jestem Mu posłuszny! A skoro jestem Mu posłuszny, to słucham Go uważnie, a nie tylko jednym uchem!