Piękno i wdzięk

U ŹRÓDEŁ WODY ŻYCIA

Piękno i wdzięk

Orzeł, król ptaków, usłyszał kiedyś wiele dobrego o słowiku. Ponieważ chciał sprawdzić, czy to prawda, wysłał na przeszpiegi dwóch posłańców: pawia i skowronka. Ci dwaj w odpowiedzi właśnie mieli osądzić urodę i śpiew słowika. Po pewnym czasie obaj posłańcy wrócili do orła i złożyli oddzielne sprawozdania. Paw oświadczył: „Kiedy ujrzałem jego żałosny kitel, tak się zdenerwowałem, że nie byłem w stanie słuchać, co i jak śpiewa”. Natomiast skowronek stwierdził: „Śpiew słowika tak mnie zachwycił, że zapomniałem obejrzeć jego ubiór”.

To krótkie opowiadanie demaskuje także nasze ludzkie postawy. Jakże często i my osądzamy ludzi, kierując się tylko i wyłącznie własnym sposobem myślenia i patrzenia. Niestety, najczęściej zatrzymujemy się w naszych ocenach tylko na tym co zewnętrzne i dlatego nasze oceny są bardzo powierzchowne i subiektywne. Dlatego bardzo często zdarza się, że nasze opinie są sprzeczne z opiniami innych ludzi. Tak dzieje się również przy wyborze wybranki czy wybrańca swojego życia. Osoby zakochane, poza sobą nie widzą świata i nie dostrzegają u strony przeciwnej żadnych braków i wad. Natomiast, ktoś, kto patrzy z boku, pyta: „Co on w niej widzi?”, „Co ona w nim widzi?”

Prawdziwe piękno rodzi się z miłości i w miłości. Pochwałę takiego piękna znajdujemy w słowie Bożym. Natchniony autor Księgi Przysłów wychwala piękno kobiety. Wskazuje także na cechy tego piękna. Słuchając tych słów, być może wiele kobiet, a zwłaszcza współczesne działaczki ruchów feministycznych, wzruszą ramionami albo z oburzeniem powiedzą: jak można takie wzorce propagować w tych czasach? Dziś o piękności i wartości kobiety świadczą jej uroda, sylwetka, dobrze płatna praca, pełna wolność i niezależność od nikogo, zgodny z najnowszą modą styl ubierania się i czesania. Wystarczy zobaczyć, jakie formy piękna reklamują kolorowe gazety dla kobiet. Tymczasem ten tekst mówi o kobiecie jak o kurze domowej, która we wszystkim ma być poddana mężczyźnie i zaspokajać jego potrzeby. Przynajmniej w taki sposób można go odebrać, nie próbując odczytać jego istoty i głębi. Wartość kobiety prawdziwie pięknej przewyższa wartość najcenniejszej perły. Ona jest błogosławieństwem dla swojego męża i dzieci. Jej praca przynosi pożytek całej rodzinie, ale także innym ludziom, zwłaszcza biednym. Kobieta piękna „otwiera bowiem dłoń ubogiemu i do nędzarza wyciąga swe ręce”. W czym wyraża się prawdziwe piękno kobiety? Na pewno nie w urodzie i figurze, bo to wdzięk przemijający, a więc złudny i kłamliwy. Dobrze wiemy jak szybko przemija młodość i związane z nią piękno. Trzeba więc szukać piękna, które nie przemija. To piękno tkwi w miłości i bojaźni Pana – podpowie nam słowo Boże. Piękno kobiecego serca, z którego wypływa miłość do Boga oraz do męża i dzieci, nigdy nie przeminie. Takie piękno stanowi bezcenny dar.

Serce kobiety, która kocha zawsze będzie wypełnione właśnie takim pięknem. Wielkość, godność i piękno znajdują się w miłości. Mężczyzna z miłością winien z wdzięcznością i pokorą przyjąć dar piękna kobiety, którą poślubia. Jego miłość do żony będzie sprawiać, że każdego dnia będzie ona coraz piękniejsza. Należy z wielką troską strzec tego drogocennego skarbu i pomagać mu nieustannie się rozwijać. Nowożeńcy w dniu ślubu cieszą się także pięknem i siłą ich młodości, ale nie mogą zapominać, że one kiedyś przeminą i dlatego już teraz muszą szukać w sobie tego piękna trwałego. Znajdą je w swoich sercach oraz w miłości, którą Bóg was połączył.

Zdajemy sobie sprawę, że jest to wielkie zadanie i wyzwanie dla nowożeńców praktycznie na całe życie. Nie można jednak zniechęcać się, gdy piękno zewnętrzne straci lekko swój blask. Każdą rzecz można odnowić i oczyścić, aby znów cieszyła oczy swym prawdziwym pięknem. Jednak żyjąc w bliskości i jedności z Bogiem, nieustannie można oczyszczać i odnawiać to prawdziwe i nieprzemijające piękno, które jest w sercach wypełnionych miłością.

Ks. Dariusz Kwiatkowski