TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 29 Marca 2024, 10:10
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Nowa przestrzeń liturgiczna

Wiara celebrowana w liturgii

Nowa przestrzeń liturgiczna

Reforma liturgiczna Soboru Watykańskiego II dokonała wielu ważnych zmian w ukształtowaniu przestrzeni liturgicznej. Według założeń Konstytucji o liturgii Sacrosanctum concilium należało jak najszybciej poddać krytycznemu przeglądowi kanony i statuty kościelne odnoszące się do rzeczy materialnych związanych z kultem. Chodziło głównie o kształt nowych kościołów, ołtarzy, tabernakulum, chrzcielnicy i właściwego ujęcia wizerunków Świętych. Normy dotyczące budynków kościelnych, ukształtowania prezbiterium, form ołtarza, ambony, miejsca dla przewodniczącego i tabernakulum zostały przedstawione w nowych księgach liturgicznych.
Miejsce dla gromadzenia się ludu Bożego powinno być tak ukształtowane, aby przedstawiało lud Boży jako wspólnotę hierarchicznie uporządkowaną oraz by umożliwiało zachowanie właściwego porządku i ułatwiało każdemu prawidłowe wykonywanie czynności liturgicznych i czynne uczestnictwo w liturgii. Prezbiterium winno być miejscem, w którym umieszcza się ołtarz, ambonę i krzesło dla przewodniczącego zgromadzenia liturgicznego. Należy pamiętać także o miejscu dla posługujących kapłanowi. Prezbiterium powinno być lekko podwyższone lub mieć odmienną formę i wystrój, aby wyróżniało się od pozostałej części kościoła.
Najważniejszym elementem wyposażenia prezbiterium jest ołtarz, czyli stół Pański. W każdym kościele powinien znajdować się jeden ołtarz stały, czyli wykonany z trwałego materiału i na stałe przytwierdzony do posadzki. Nie powinien przylegać do ściany, aby można było go swobodnie obchodzić dookoła. Ołtarz należy tak ustawić, aby można było celebrować przy nim Eucharystię w stronę ludu. Podkreśla się, że chrześcijański ołtarz ze swojej natury jest stołem ofiary i uczty paschalnej. Przy nim gromadzą się dzieci Kościoła, aby uczestniczyć w uobecniającej się tu i teraz ofierze Chrystusa oraz aby składać dziękczynienie Bogu oraz przyjmować Ciało i Krew Chrystusa. W myśl odnowy liturgicznej ołtarz stał się najważniejszym elementem wyposażenia kościoła.
Ambona jest stołem słowa Bożego. Według starożytnej tradycji powinna być oddzielona od ołtarza. Przepisy dopuszczają tylko jedną ambonę, z której czyta się lekcje, psalm responsoryjny, Ewangelię, orędzie wielkanocne oraz można głosić się homilię i odmawiać wezwania modlitwy powszechnej. Walor tego miejsca wynika z faktu, że Bóg gromadzi swój lud, przemawia do niego i oczekuje odpowiedzi.
Krzesło dla kapłana, czyli miejsce przewodniczenia powinno znajdować się u szczytu prezbiterium i być zwrócone w stronę ludu.
Posoborowe przepisy dotyczące ukształtowania i wyposażenia kościoła przywracają centralne znaczenie ołtarzowi. Umieszczony w centralnej części kościoła jest stołem, przy którym gromadzą się wierni, aby czynnie uczestniczyć w uobecniających się na nim misteriach zbawienia. W związku z tym w czasie trwania Mszy Świętej wszystkie akty czci są skierowane ku ołtarzowi. Przywrócenie i dowartościowanie w liturgii słowa Bożego domagało się odkrycia na nowo znaczenia ambony jako stołu słowa Bożego. Słuszne są także zachęty, aby tabernakulum umieść w specjalnie przygotowanej bocznej kaplicy. Podkreśla się w ten sposób jego znaczenie jako miejsce przechowywania Eucharystii i daje się możliwość adoracji Chrystusa eucharystycznego po zakończeniu Mszy Świętej.

ks. Dariusz Kwiatkowski

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!