Miłość potężna jak śmierć

Pismo Święte lubi nas zaskakiwać. Jego pogłębiona lektura pozwala nam odkrywać teksty, których byśmy się nie spodziewali tam znaleźć. Do takich tekstów, a właściwie ksiąg należy księga zatytułowana „Pieśń nad pieśniami”. Jest to poemat o przepięknej ludzkiej miłości. Czytając ją stajemy się świadkami cudownego spotkania i dialogu dwojga młodych ludzi, którzy kochają się i o swojej miłości w poetycki sposób się wyrażają. Pomimo różnych interpretacji tej księgi, trzeba powiedzieć, że jest to jeden z najpiękniejszych poematów o ludzkiej miłości. Dla obrzędu sakramentu małżeństwa, wybór fragmentów tej księgi wydaje się być bardzo stosowny.

Na początku trzeba zwrócić uwagę na wielką dynamikę, która jest obecna w całej Księdze i toczącej się tam akcji i dialogach. Przychodzący oblubieniec, nazywany ukochanym, porównany jest do gazeli i młodego jelenia, który nie bacząc na spotykane przeszkody szybko zmierza w kierunku umiłowanej. Obrazy te ukazują siłę miłości, która rozpłomienia serce zakochanego młodzieńca. Miłość jest dynamiczna i twórcza. Ona nigdy się nie kończy i zawsze jest świeża. Drodzy nowożeńcy, jako narzeczeni myśleliście o tym, aby przypodobać się sobie nawzajem. Każde wasze spotkanie było czymś wyjątkowym i pięknym. Stąd upominki, kwiaty, marzenia i wspólne plany. To wszystko było takie twórcze i świeże. Dzisiaj życzymy wam, aby wasza miłość była zawsze pełna życia, dynamiki i ciągle się rozwijała. Troszcząc się o miłość i pielęgnując ją, na zawsze zachowacie jej młodość i świeżość. Dojrzewająca i rozwijająca się miłość sprawi, że będziecie dla siebie przyjaciółmi, a przede wszystkim mężem i żoną. Miłość łącząca dwoje ludzi sprawia, że to, co między nimi się dokonuje jest najpiękniejsze i jedyne. Kochający się ludzie żyją w nieustającym zachwycie obecnością i bliskością drugiej osoby.

Stare opowiadanie hinduskie mówi, że pewnego dnia młodzieniec zapukał do drzwi swojej ukochanej dziewczyny. - Kto tam? – zapytała dziewczyna. - To ja – odpowiedział młodzieniec. - W takim razie idź sobie. W tym domu nie zmieścimy się ty i ja – odpowiedziała dziewczyna. Chłopak odszedł na pustynię, aby przemyśleć tę odpowiedź i zachowanie ukochanej dziewczyny. Po pewnym czasie wrócił i znów zapukał do drzwi. - Kto tam? – znów zapytała dziewczyna. - To ty – odpowiedział młodzieniec. Wtedy drzwi otworzyły się natychmiast. Prawdziwa miłość uśmierca egoizm i myślenie o sobie. Osoba kochana i jej szczęście staje się czymś najważniejszym. To właśnie oznacza piękne wyznanie „Mój miły jest mój, a ja jestem jego”. 

Piękny i wymowny jest także obraz pieczęci nałożonej na serce i ramię ukochanego. Pobożny Izraelita nigdy nie rozstawał się z pieczęcią i zawsze nosił ją przy sobie. Jako jego znak rozpoznawczy, stanowiła część jego życia. Oblubieniec poprosił Oblubienicę: „Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu, jak pieczęć na twoim ramieniu”. W ten sposób wyrażone zostało pragnienie, aby odtąd we wszystkich myślach, pragnieniach, czynach, przejawach miłości, w całym życiu należeć tylko do siebie. Stać się doskonałą jednością duszy i ciała. Małżeńska przysięga jako znak zawartego małżeństwa staje się taką pieczęcią. Małżeństwo chrześcijańskie jest nierozerwalne. Od chwili złożenia przysięgi małżeńskiej mężczyzna i kobieta są sobie przeznaczeni na całe życie, jako osoby niezbędne i niezastąpione.

Miłość, która jest darem pochodzącym od samego Boga jest rzeczywistością nieprzemijającą. Choć wielokrotnie będą jej zagrażały „wielkie wody” – jak mówi ,,Pieśń nad Pieśniami” – to jednak nic nie zdoła ugasić żaru jej ognia. Prawdziwa miłość jest potężniejsza od śmierci. Ona śmierć zwycięża. Wystarczy przypatrzeć się Jezusowi Chrystusowi. Z miłości do ludzi stał się człowiekiem i z miłości do ludzi oddał swoje życie na drzewie krzyża. Jednak Jego śmierć nie była końcem, ale początkiem, bo On prawdziwie zmartwychwstał. Umierając dla własnej wygody oraz dla egoizmu będziecie zmartwychwstawać do prawdziwego i pełnego życia w miłości. Taka miłość otwiera się na wieczność i ludzka śmierć jej nie zakończy.

ks. Dariusz Kwiatkowski