TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 29 Marca 2024, 12:48
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Liturgia przywrócona wiernym

Liturgia przywrócona wiernym

Sobór Watykański II, chcąc odnowy życia religijnego, stał się soborem pastoralnym. W zakresie reformy liturgicznej odkryto na nowo zasadę „liturgia semper reformanda”, czyli „liturgia zawsze podlega reformom”. Przyszedł czas zerwania z uniformizmem i potrydenckim modelem kultu, którego nie wolno było zmieniać i dostosować do warunków kulturowych różnych narodów. Pastoralne podejście do liturgii miało przywrócić ją człowiekowi, by pełniej mógł z niej czerpać łaski (por. KL 21). W tym celu należało dokonać uproszczenia obrzędów, znaków, modlitw, aby jaśniej wyrażały święte tajemnice i były zrozumiałe dla uczestniczących w liturgii. Zmiany nie mogły oznaczać anarchii i całkowitej wolności, dlatego zostały wyznaczone granice określone ogólnym stwierdzeniem: „Liturgia składa się z części niezmiennej, pochodzącej z ustanowienia Bożego, i z części podlegającej zmianom, które z biegiem lat mogą lub nawet powinny być zmienione, jeżeli wkradły się do nich elementy, które niezupełnie dobrze odpowiadają wewnętrznej naturze samej liturgii, albo jeżeli te części stały się mniej odpowiednie” (KL 21).
Zmiany miały doprowadzić do świadomego, czynnego, społecznego, wewnętrznego i zewnętrznego, pobożnego i owocnego uczestnictwa w liturgii. W związku z tym wprowadzono do liturgii zrozumiały język, poszerzono miejsce dla słowa Bożego, dokonano rewizji obrzędów i formuł modlitewnych, by były proste, komunikatywne i miały wymiar kerygmatyczny. W konsekwencji doprowadziło to do wprowadzenia języków narodowych i opracowania nowych ksiąg liturgicznych. Konstytucja wskazała ogólne zasady przygotowania nowych ksiąg liturgicznych. Wprowadzenie języków ojczystych szeroko otworzyło drzwi dla inkulturacji liturgii i dostosowania obrządku rzymskiego do różnych tradycji Kościołów lokalnych.
Soborowe rozumienie liturgii jako zbawczego dialogu dokonującego się między Bogiem i człowiekiem było punktem wyjścia dla jeszcze innych wytycznych pastoralnych. Przede wszystkim Konstytucja zaleciła przywrócenie czytań biblijnych we wszystkich celebracjach liturgicznych, podkreślając, że „w liturgii obrzęd i słowo są ze sobą ściśle złączone” (KL 35). Teksty biblijne powinny stać się źródłem dla przepowiadania, śpiewu liturgicznego, modlitwy indywidualnej i wspólnotowej, a także miały być „komentarzem” wyjaśniającym znaczenie czynności i znaków liturgicznych (por. KL 24). W dalszej perspektywie rozumienie liturgii jako dialogu, wskazywało na konieczność uczenia wiernych słuchania liturgii oraz odpowiadania i współdziałania. Wszystko miało służyć pogłębionemu uczestnictwu wiernych w celebracjach liturgicznych, którego konsekwencją miało być pogłębione życie chrześcijańskie.
W rozumieniu Soboru nie zawęża się liturgii do aspektu prawno-rubrycystycznego, ale ukazuje się ją jako wydarzenie zbawcze, w które zaangażowane są Osoby Boskie i Kościół. Istotnym celem liturgii jest chwała Boża i uświęcenie człowieka.
Konstytucja o liturgii podkreśliła aspekt wspólnotowy każdej celebracji liturgicznej. Czynności liturgiczne nie są aktami prywatnymi, lecz kultem wspólnoty Kościoła, będącego sakramentem jedności (por. KL 26). W liturgii przez aktualizację dzieła zbawienia Kościół stale się odnawia, wzrasta i doświadcza swej duchowej tożsamości. Wspólnota Kościoła urzeczywistniająca się w słuchaniu słowa Bożego i gromadząca się na modlitwie i łamaniu chleba jest hierarchicznie uporządkowana, gdzie każdy z członków ma do wypełnienia określone zadania. Stwierdzenie to otwiera drogę do odkrywania własnych charyzmatów i pełnienia posług służących całemu zgromadzeniu. Doceniając eklezjalny wymiar liturgii, Sobór zwraca uwagę na potrzebę czynnego i świadomego uczestnictwa wiernych w celebracjach liturgicznych.

ks. Dariusz Kwiatkowski

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!