Księga Wyjścia (39)

Niechaj zatem się ukaże
Twoja moc, jak obiecałeś.
Bo bogaty Jesteś w miłość
I przebaczasz niegodziwość.

Odpuść więc ludowi winy,
Bardzo oto Cię prosimy.
Odrzekł wtedy Pan: Odpuszczam,
Jednak jedną rzecz wyłuszczam:
Ci, co Mnie nie posłuchali
I na próbę wystawiali,
Nie osiedlą się w krainie,
Która z obfitości słynie.
Przy tym bardzo jest wskazane,
By Jozue oraz Kaleb,
Mogli w obiecanej ziemi,
Wraz z rodziną się osiedlić.
To nagroda za ich dzielność,
Posłuszeństwo oraz wierność.
Reszta będzie się błąkała
I pustynię przemierzała.
Gdy to ludzie usłyszeli,
Byli bardzo przerażeni.
Tych, co w Kanaanie byli
I się kłamstwa dopuścili,
Pan zarazą wnet powalił
I od śmierci nie ocalił.
Wówczas naród postanowił
Tak powiedzieć Mojżeszowi:
Chcemy iść do Kanaanu,
Do obiecanego raju.
Bo choć mocno zgrzeszyliśmy,
Iść tam wszyscy powinniśmy.
Rzekł im tak: Co wyprawiacie?
Pański rozkaz przekraczacie?
Jeśli Bóg nie będzie z wami,
Zostaniecie pokonani
I od miecza poginiecie.
Nigdzie zatem nie pójdziecie
Gdyż Pan przy was już nie stoi!
I choć Mojżesz iść zabronił,
Naród ruszył, zaś w obozie,
Został wierny Bogu Mojżesz.
Wtedy to Kananejczycy
Oraz też Amalekici,
Szybko Izrael pobili
A lud cały rozproszyli.

Romcio Tomcio