Księga Wyjścia (35)

Księga Wyjścia (35)

Później Bóg rzekł Mojżeszowi:

- Musisz dwie tablice zrobić.

Dla przykazań ocalenia,

Wykuj sobie je z kamienia,

Bo te, które otrzymałeś,

Przez stłuczenie zmarnowałeś.

Na tablicach tych, od nowa,

Ja wypiszę tamte Słowa.

Pospiesz się, bo chcę byś z rana,

Na Mej Górze się pokazał.

Zrobił więc tablice dwie

I na Bożą Górę wszedł.

Tam, przy Mojżeszowym boku,

Pan pojawił się w obłoku.

Wtedy Mojżesz, bojaźliwie,

Wypowiedział Boże imię.

A Bóg rzekł mu: - Jestem wierny,

Wszechmogący, miłosierny.

Bez potrzeby się nie gniewam,

Łask swych ludziom nie odbieram.

Daję wszystkim Moją miłość

I wybaczam niegodziwość.

Ale wtedy, kiedy trzeba,

Za grzech, zsyłam karę z nieba.

Mojżesz słysząc takie słowa,

Panu Bogu pokłon oddał.

- Jeśli darzysz mnie miłością,

I Twą, Panie, życzliwością,

Daj nam szansę, przebacz winy.

Bo choć żeśmy tak zgrzeszyli,

Przeciw przykazaniom Twoim,

Uczyń nas dziedzictwem Swoim.

Rzekł mu Pan Bóg tak: - Zaprawdę,

Ja przymierze z wami zawrę.

Przeto żaden z innych ludów,

Nie doświadczy Moich cudów.

Wzbudzą wszędzie wielką trwogę,

A ty będziesz Mi narodem.

Mych przykazań przestrzegajcie,

Bogów cudzych nie słuchajcie!

I surowo wam zabraniam:

Nie możecie im się kłaniać!

Bogiem wszak zazdrosnym Jestem,

A wy, mym największym szczęściem.

Napisz więc te Moje Słowa.

Na tablicach Je zachowaj.

Mojżesz z Panem Bogiem był,

Przez czterdzieści długich dni.

I gdy zszedł z przykazaniami,

Wraz z nowymi tablicami,

Naród w wielkim był zachwycie.

Mojżeszowe wszak oblicze,

Pięknym blaskiem zajaśniało

I na naród... promieniało.