Królowo Rodzin, módl się za nami - Sanktuarium w Lubaszu

Królowo Rodzin, módl się za nami

Obraz Matki Bożej Królowej Rodzin w sanktuarium w Lubaszu na terenie archidiecezji poznańskiej wzorowany jest na wizerunku Wybawienie Ludu Rzymskiego z Bazyliki Matki Boskiej Śnieżnej w Rzymie. W uroczystość św. Stanisława, biskupa 8 maja kościół spłonął.

Lubasz to wieś w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, położona około sześciu kilometrów na południe od Czarnkowa. Wieś wymieniona została w dokumencie z 1288 roku jako gniazdo rycerskiego rodu Radwanów, którego przedstawiciele przyjęli z czasem nazwisko Lubawskich herbu Radwan. Oprócz zabytkowego sanktuarium znajduje się tu barokowy dwór.

Kościół NMP
Kościół pod wezwaniem św. Wawrzyńca i św. Zygmunta ufundowali w XII wieku właściciele Lubasza. Najstarsza wzmianka o kościele parafialnym pochodzi z 1403 roku. Oprócz świątyni parafialnej wybudowanej w parku niedaleko pałacu, na tzw. Krasnej Górze stał drewniany kościół pw. Najświętszej Maryi Panny. Najstarsza wzmianka o nim, pochodzi z wizytacji kanonicznej biskupa Strzałkowskiego z roku 1628. Wybudowano go w 1586 roku dzięki cystersowi o. Adamowi ze Stajkowa, a konsekrowano w 1609 roku. Niestety kościół spłonął w uroczystość św. Stanisława ze Szczepanowa, dlatego postanowiono o budowie nowej świątyni. Ale i ona nie przetrwała do naszych czasów. Na jej miejsce wybudowano kolejny kościół, który ukończono w 1761 roku. Świątynia pw. Najświętszej Maryi Panny została poświęcona w 1775 roku, a kościołem parafialnym stała się 22 maja 1779 roku. Dotychczasowy kościół parafialny pw. św. Wawrzyńca i św. Zygmunta przetrwał do roku 1810, wtedy go rozebrano.

Rokokowe wyposażenie
Świątynię zbudowano w stylu późnobarokowym na planie krzyża. Ma ona długość 48 metrów i 13 metrów szerokości, a z kaplicami bocznymi 31 metrów. Kościół otoczony jest pseudobarokowym murem i bramą z 1900 roku. Przy jednonawowym kościele w XIX wieku wybudowano plebanię, a w 1856 roku neogotycką dzwonnicę. W XX wieku świątynię wyremontowano, między innymi przełożono dach, wymieniono hełmy na wieżach.
Kiedy zajrzymy do jej wnętrza zobaczymy rokokowe wyposażenie z około 1760 roku. Już w XX wieku wystrój kościoła wzbogacono o polichromię według projektu prof. Wacława Taranczewskiego z Poznania, która ukazuje sceny z życia Maryi.
Teraz nasz wzrok skierujmy w stronę ołtarza głównego, tam nad obrazem Maryi zobaczymy przedstawienie Ducha Świętego, a w zwieńczeniu Boga Ojca. Natomiast między kolumnami ustawiono figury apostołów św. Piotra i św. Pawła, św. Katarzyny, św. Rozalii i Archaniołów Michała i Rafała. Na sklepieniu prezbiterium przedstawiono wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, która otoczona została Ewangelistami i postaciami św. Józefa, rodziców Maryi i jej krewnej Elżbiety. Na bocznych ścianach prezbiterium umieszczone zostały wota ofiarowane w 1651 roku za ocalenie w bitwie pod Beresteczkiem przez Teodora i Łukasza Gorajskich. W kościele znajduje się jeszcze pięć ołtarzy bocznych, natomiast w podziemiach pochowani są kolatorzy i proboszczowie.

Przed obliczem Maryi
Teraz stańmy przed obrazem Matki Bożej Królowej Rodzin, którą co roku odwiedzają tysiące czcicieli często z całymi rodzinami. Wiele małżeństw przybywa tu, by prosić o dar potomstwa, dlatego właśnie Maryja nazywana jest również Królową Rodzin. Początki jej kultu w Lubaszu wiążą się z objawieniem na Krasnej Górze. Jak głosi miejscowe podanie, Matka Boża ukazała się pewnemu leśnikowi i powiedziała mu, że wszyscy, którzy będą się w tym miejscu modlić, uzyskają łaski. Pierwsza wzmianka o wizerunku maryjnym pochodzi z 1553 roku, kiedy pochodzący z parafii lubaskiej wspomniany już cysters o. Adam Ryskoniusz przekazał parafii wizerunek Matki Bożej z Dzieciątkiem. Według przekazu obraz pochodzi z Rzymu i powstał w XVI wieku. Namalowano go farbami olejnymi na dwóch dębowych deskach i umieszczono w rzeźbionej srebrnej ramie. Wzorowany jest na obrazie Salus Populi Romani, czyli Wybawienie Ludu Rzymskiego, z Bazyliki Matki Boskiej Większej w Rzymie, zwanej również Bazyliką Matki Boskiej Śnieżnej.
Na obrazie ujrzymy Maryję, która trzyma na ręku Syna Bożego, a równocześnie ukazuje Go jako Nauczyciela i Wychowawcę. Prawdopodobnie historia powstania wizerunku związana jest z jezuitami, bo Pan Jezus trzyma w lewej dłoni książeczkę z herbem jezuitów. Obraz umieszczono w ołtarzu głównym w 1609 roku. W XVIII wieku przyozdobiono go srebrną sukienką i koronami z półszlachetnych kamieni czeskich. Niestety w 1984 roku złodzieje ukradli XVII i XVIII - wieczne wota i srebrną sukienkę z koronami z cudownego obrazu. Po tej kradzieży wizerunek poddano konserwacji i umieszczono na dawnym miejscu. Wtedy też wykonano nową rzeźbioną ramę. W 2004 roku ponownie okradziono kościół z pozostałych wot, zabrano srebrny pacyfikał i dwa świeczniki siedmioramienne.

Obecnie obraz z wizerunkiem Matki Bożej przysłonięty jest drugim, późnobarokowym obrazem, przedstawiającym scenę zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. W 2000 roku koronowano cudowny obraz koronami papieskimi, które poświęcił Jan Paweł II. Natomiast nową sukienkę poświęcono na Jasnej Górze 16 lat później.

Tekst Renata Jurowicz