Słowo Redaktora

Dzisiaj trochę spraw wewnątrzkościelnych, więc jeśli czyta te słowa ktoś spoza, to może sobie darować dalszą lekturę. Że co? Że tych spoza najbardziej interesują wewnętrzne sprawy Kościoła? A rzeczywiście. Może to i dobrze, zwłaszcza w sytuacjach, których sami nie potrafimy ogarnąć...

Przez siedem lat byłem proboszczem we włoskiej parafii i doskonale pamiętam jak często podczas kapłańskich spotkań dochodziło do spięć na tle dopuszczania do godności matki czy ojca chrzestnego osób nie spełniających wymogów Prawa Kanonicznego.

Pamiętam, jak nasz liturgista w seminarium wrocławskim, ks. Marek, skądinąd człowiek związany z ruchem oazowym, bardzo się irytował, kiedy w kaplicy śpiewaliśmy pieśń „Chwalcie łąki umajone”. Zarzucał jej brak jakiejkolwiek treści teologicznej, a przede wszystkim zupełną nieprzydatność do liturgii. 

Kiedy „Opiekun” trafi do Czytelników będziemy obchodzić kolejny Tydzień Modlitw o Powołania do Kapłaństwa i Życia Konsekrowanego. A wcześniej mieliśmy Tydzień Biblijny, a jeszcze wcześniej Tydzień Miłosierdzia. Jako proboszcz starałem się, aby każdy nasz parafianin miał świadomość, że akurat o te konkretne wymiary wiary i życia wspólnoty troszczymy się w danych dniach, kto był na liturgii nie mógł się nie zorientować.

W związku z Niedzielą Miłosierdzia wracam myślami do św. Jana Pawła II i czynię to z wielką wdzięcznością za jego determinację w jej ustanowieniu. Ale też przy okazji czytam ze smutkiem, co się pisze o Janie Pawle II. Chociaż patrząc na to z innego punktu widzenia, ataki na jego świętość są przyznaniem, że jest to jeden z ostatnich bardzo ważnych symboli, który stoi na przeszkodzie nowym wizjom świata i Kościoła. Ale zdarzają się też wypowiedzi bardzo ciekawe, które wyciągają na światło dzienne te elementy, których my albo nie dostrzegamy, albo nigdy nie uważaliśmy ich za szczególnie istotne. 

Po raz kolejny siadam do pisania edytorialu na dziesięć dni przed jego dotarciem do Czytelników i grubo ponad dwa tygodnie przed Świętami Wielkanocy, ale już wiem, że został ogłoszony kolejny lockdown (naprawdę nie da się znaleźć polskich odpowiedników dla tych wszystkich imperialnych wyrażeń?).

Dzisiaj nie może nie być o Świętym Józefie. Będzie więc o Józefie, a nawet o dwóch. Chciałbym rozpocząć od pewnego wydarzenia, które miało miejsce kilkanaście lat temu w bazylice św. Józefa. Było to spotkanie grup modlitewnych, już nie pamiętam, czy z całej Polski, czy może tylko z naszego regionu, ale też nie potrzebujemy tych szczegółów.

Wczoraj podczas Mszy Świętej do śpiewania psalmu podeszła dziewczynka, może dwunastoletnia. Miała na sobie spodnie i kurtkę z wzorami militarnymi. Szczerze mówiąc nawet nie wiem, jak dzisiaj nazywa się ten typ ubrania, czy też wzornictwa, kiedyś mówiło się na to moro. Myślę, że wiecie o co mi chodzi.

W Ewangeliach czytamy, że Pan Jezus zanim ustanowił Dwunastu całą noc się modlił. Czytamy także, że ustanowił ich, „aby Mu towarzyszyli” i że „przywołał do siebie tych, których sam chciał”. U św. Łukasza mamy też zapewnienie Pana Jezusa: „Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać, jak pszenicę; ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swojej strony utwierdzaj twoich braci”.

Cały „postępowy i wolny” świat może wreszcie odetchnąć z ulgą: na czele wzorcowej demokracji ponownie stanął człowiek, który cieszy się poparciem Lady Gagi, Jennifer Lopez (i całej reszty Hollywoodu), właścicieli Facebooka, Twittera i Instagrama a nawet Grety Thunberg. Z ulgą odetchnęły Chiny, Niemcy chcą prześcignąć Polskę w proamerykańskości, a i w kraju różne siły polityczne i medialne pieją z radości. W sumie ja też powinienem fikać koziołki z radości, bo Joe Biden to drugi po Johnie F. Kennedym amerykański prezydent, który jest katolikiem.

Kiedy piszę te słowa, jak zawsze w ostatnim możliwym terminie (co w związku z odnowioną szatą graficzną i przesunięciem „wstępniaka” na drugą stronę okładki oznacza, że mówimy o czwartku: cztery dni wcześniej niż cały środek i dziesięć dni przed dotarciem gazety do parafii), jestem jeszcze przed rozpoczęciem tzw. kolędy w parafii, którą w tym roku nazwaliśmy (re)wizytą duszpasterską.

Zawsze się dziwiłem dlaczego tak rozgadany naród jak Włosi, jest wyjątkowo oszczędny w słowa podczas składania życzeń. W sumie było to bardzo wygodne, kiedy jeszcze nie znałem języka, bo właściwie na żadną okazję nie trzeba było się szczególnie wysilać: wystarczyło słowo oznaczające dane święto poprzedzić słowem „dobry” i życzenia były gotowe. „Dobrego Bożego Narodzenia” (Buon Natale) na przykład, albo „Dobrych Urodzin” (Buon Compleanno) i wszystko na ten temat.

Jakby tak zapytać ludzi na ulicy, z czym im się kojarzą święta to najczęściej słyszy się odpowiedź, że z zakupami, gotowaniem i jedzeniem. Oczywiście, jeżeli pytanie zada ksiądz albo katechetka, to odpowiedzi będą zupełnie inne, bo niestety zbyt często mamy inne odpowiedzi na te same pytania, w zależności od tego, kto pyta... Ale wróćmy do świątecznych skojarzeń.

Chodzę cały czas ze słowami z Ewangelii Pierwszej niedzieli Adwentu, w której Pan Jezus aż cztery razy powtarza słowo „czuwajcie”. Ja mam to szczęście, że byłem kiedyś harcerzem (tak, tak, w ZHP, innego harcerstwa wtedy u nas nie było), jeździłem na obozy harcerskie i znam doświadczenie czuwania, warty nocnej.

Czytam tu i ówdzie w katolickiej prasie i na katolickich portalach z ust duchownych i świeckich, jak to nienawidzą tego Kościoła. Jak to Kościół pokazał swój fałsz. Jak to Kościół stał się posłusznym narzędziem władzy. Przy czym warto rozróżnić, jak Kościół posłusznie wypełniał rządowe zalecenia pandemiczne, nawet najbardziej absurdalne, to było wszystko ok.