Słowo Boże

Rz 11, 29-36; Ps 69; Łk 14, 12-14. Często sami kreujemy nasze życie zapominając o tym, że to Bóg jest dawcą wszelkiego błogosławieństwa.

Ml 1, 14b-2, 2b.8-10; Ps 131; 1 Tes 2, 7b-9.13; Mt 23, 1-12. Niezwykle uderza mnie to, co słyszymy dziś w całej liturgii Słowa – wołanie o przyjrzenie się tożsamości kapłańskiej i zobowiązaniu do posługiwania ludowi Boga. 

Rz 8, 12-17; Ps 68; Łk 13, 10-17 Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy. Położył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga

Wj 22, 20-26; Ps 18; 1 Tes 1, 5c-10; Mt 22, 34-40
Bardzo często słuchając o miłości przychodzą mi na myśl wzniosłe słowa takie jak: „kocham Cię”, „jesteś dla mnie wszystkim”, albo „nie mogę bez Ciebie żyć”. Jednak miłość to coś więcej niż słowa. Jej wartość jest często ukryta. W tym celu posłużę się pewną historią.

Rz 4, 20-25; Łk 1; Łk 12, 13-21
Gdzie jest moje bogactwo? U Boga czy w świecie? Swoim ubóstwem ubogać świat.  

Iz 45, 1.4–6; Ps 96; 1 Tes 1, 1–5b; Mt 22, 15-21 A Chrystus swoim pytaniem prowadzi nas jeszcze dalej… Anonimowy autor z początku V wieku w komentarzu do dzisiejszej Ewangelii napisze: „Oddajcie wasze bogactwa cezarowi, a dla Boga zachowajcie niewinność sumienia, w którym można kontemplować obraz Boży.

Rz 1, 1-7; Ps 98; Łk 11, 29-32. Słuchacze domagają się od Jezusa poparcia głoszonej nauki znakiem.

Iz 25, 6-10a; Ps 23; Flp 4, 12-14. 19-20; Mt 22, 1-14. Pewien człowiek zapragnął spotkać Pana Jezusa. Modlił się przez wiele lat, prosząc, by ten znakomity Gość przyszedł do jego domu. 

Jon 1, 1-2, 1.11; Jon 2; Łk 10, 25-37. Pytanie o miłość i wieczność jest wciąż aktualne. 

Iz 5, 1–7; Ps 80; Flp 4, 6–9; Mt 21, 33–43. Czy człowiekowi naprawdę wszystko się należy? Od czasu do czasu słyszy się wojownicze postulaty „uciemiężonych” prawem (naturalnym, Boskim czy jakimkolwiek innym), że można sobie pozwolić na wszystko. 

Wj 23, 20-23; Ps 91; Mt 18, 1-5.10 Bóg nie chce, abyśmy czuli się samotni, dlatego posyła nam swoich Aniołów, aby nam towarzyszyli w życiu. Aniołowie mówią w imieniu Boga o ważnych sprawach. 

Ez 18, 25–28; Ps 25; Flp 2, 1-11; Mt 21, 28–32. Kiedy synowie dorośli, ojciec rzekł do nich: „Moi kochani, przyszedł już czas, abyście poznali kraj, w którym żyjecie. Idźcie od wioski do wioski, ale zostawiajcie znaki na drodze, aby kiedyś można było znowu tam wrócić”. 

Iz 55, 6-9; Ps 145; Flp 1, 20c-24.27a; Mt 20, 1-16a. Przyzwyczailiśmy się do tego, że słowa i postępowanie Jezusa niekiedy szokują, a na pewno nie są tak oczywiste, jak byśmy się tego spodziewali.

Ezd 1, 1-6; Ps 126; Łk 8, 16-18. Mamy uszy, przeważnie sprawne i zdrowe. Różne są źródła słów. Najważniejsze Słowo Boga. 

Mdr 4, 7-15, Ps  148, 1 J 2, 12-17, Łk 2, 41-52. Św. Stanisław Kostka w swojej młodości i świętości umiłował mądrość i najwyższe dobro, które przez Maryję odkrył w Jezusie.