Słowo Boże

Rdz 12, 1–4a; Ps 33; 2 Tm 1, 8b–10; Mt 17, 1–9 Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim.

Rdz 2, 7–9; 3, 1–7; Ps 51; Rz 5, 12–19; Mt 4, 1–11 Opis zwycięstwa Jezusa nad demonem może być dla nas doświadczeniem głębokiej ulgi, która rokrocznie towarzyszy początkowi Wielkiego Postu. To przecież czas otwarcia oczu na nieustępliwą miłość i niekłamaną fascynację człowiekiem objawianą przez Boga w kolejnych tekstach liturgicznych tego okresu.

Kpł 19, 1-2.17-18; Ps 103; 1 Kor 3, 16-23; Mt 5, 38-48  „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim.

Dzisiejsza liturgia jest zaproszeniem, by usiąść na kilka chwil między uczniami Jezusa i pozwolić sobie na słuchanie Jego słów bez dodatkowego komentarza, szukania swoich racji czy argumentów do dyskusji i prób przekonania Chrystusa, że czasy są inne, a ludzie potrzebują zmian, bo przecież czasy są inne.

Iz 58, 7–10; Ps 112; 1 Kor 2, 1–5; Mt 5, 13–16 Kiedy czytałem dzisiejsze czytania z Mszy Świętej, to przypomniałem sobie śpiew: „Z Tobą ciemność nie będzie ciemna wokół mnie, a noc tak jak dzień zajaśnieje”. Paradoks: ciemność nie jest ciemna, a noc jest jasna jak dzień.

Ml 3, 1-4; Ps 24; Hbr 2, 14-18; Łk 2, 22-40 Próbuję sobie wyobrazić Symeona, który idzie żwawym, młodzieńczym krokiem do świątyni, bo mu Bóg powiedział, że właśnie teraz spotka Tego, na którego czeka całe życie. A za moment w pobliżu znajduje się staruszka Anna z nieznaczącego pokolenia Asera, w której Duch Boży rozgościł się w charyzmacie proroctwa, czyli Bożego widzenia otaczającej ją rzeczywistości.

Iz 8, 23b-9, 3; Ps 27; 1 Kor 1, 10-13.17; Mt 4, 12-23 Dwa tygodnie temu byliśmy z Jezusem nad Jordanem, gdzie przyjął On chrzest z rąk Świętego Jana Chrzciciela (Mt 3, 13-17). Tydzień temu wsłuchiwaliśmy się w świadectwo Jana Chrzciciela o Jezusie: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29), „On jest Synem Bożym” (J 1, 34).

49, 3.5-6; Ps 40; 1 Kor 1, 1-3; J 1, 29-34 Pierwsze słowa Jana Chrzciciela o Jezusie nie pozostawiają żadnych wątpliwości – „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29.36). Żydzi słuchający Jana pewnie byli zaskoczeni porównaniem i trudno im było uwierzyć, że człowiek może wejść w rolę baranka paschalnego i oddać swoje życie w zamian za czyjeś grzechy.

Iz 42, 1-4.6-7; Ps 29; Dz 10, 34-38; Mt 3, 13-17  Dzisiejszy fragment Ewangelii zadziwia pokorą (stanięciem w prawdzie) dwóch osób: Jezusa i Jana Chrzciciela. Jezus wie, kim jest; wie, że nie potrzebuje żadnego chrztu od Jana. Przecież Jan głosił: „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 3, 2), a Jezus nie musi się nawracać! Ludzie „przyjmowali od Jana chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy” (Mt 3, 6), a Jezus nie miał żadnego grzechu.

Syr 24, 1-2.8-12; Ps 147B; Ef 1, 3-6.15-18; J 1, 1-18 Po raz kolejny słuchamy dziś w liturgii pierwszych wersetów Ewangelii w redakcji św. Jana i, podobnie jak w dzień Narodzenia Pańskiego, również dziś próbuje znaleźć między nami swoje miejsce prawda o tym, że „to Słowo, pełne łaski i prawdy, ciałem się stało i swój namiot postawiło wśród nas” (J 1, 14).

Syr 3, 2-6.12-14; Ps 128; Kol 3, 12-21; Mt 2, 13-15.19-23 „Rodzina w czasach dzisiejszych znajduje się pod wpływem rozległych, głębokich i szybkich przemian społecznych i kulturowych. Wiele rodzin przeżywa ten stan rzeczy, dochowując wierności tym wartościom, które stanowią fundament instytucji rodzinnej. Inne stanęły niepewne i zagubione wobec swych zadań, a nawet niekiedy zwątpiły i niemal zatraciły świadomość ostatecznego znaczenia i prawdy życia małżeńskiego i rodzinnego. Inne jeszcze, na skutek doznawanych niesprawiedliwości, napotykają na przeszkody w korzystaniu ze swoich podstawowych praw” (Jan Paweł II, Adhortacja apostolska o zadaniach rodziny chrześcijańskiej w świecie współczesnym Familiaris Consortio, 22.11.1981).

Iz 7, 10-14; Ps 24; Rz 1, 1-7; Mt 1, 18-24. Dzisiejsza Ewangelia otwiera przed nami tajemnicę jednej z najważniejszych rozmów Boga z człowiekiem, choć człowiek nie wypowiada w niej żadnego słowa. 

Iz 35, 1-6a.10; Ps 146; Jk 5, 7-10; Mt 11, 2-11. Powoli przemierzamy tegoroczny Adwent! Patrzymy jak pali się trzecia już świeca na wieńcu adwentowym. 

Iz 2, 1-5; Ps 122; Rz 13, 11-14; Mt 24, 37-44 Adwent (łacińskie adventus - przyjście), w liturgii rzymskiej okres roku liturgicznego poprzedzający Boże Narodzenie

2 Sm 5, 1-3; Ps 122; Kol 1, 12-20; Łk 23, 35-43. Jestem głęboko przekonany, że dzisiejszą liturgię trzeba czytać od końca, by zrozumieć sens i przyjąć prawdę o królestwie Chrystusa.