Rok Brata Alberta

Brat Albert poświęcił się moralnemu podnoszeniu nędzarzy bez prawienia morałów głodnym, bo jak mówił, trzeba najpierw głodnego nakarmić, żeby je mógł zrozumieć, a czynił to z ogromnym taktem, przez współczucie, wyrozumiałość bez słabości, przez litość pochodzącą od Boga i ku Bogu zwróconą.

Od początku naszych rozważań o Adamie Chmielowskim powtarzamy za biskupem Rysiem, że św. Albert na pewno nie chciałby, abyśmy go naśladowali, ale abyśmy odkryli naszą własną drogę spotkania z Jezusem i pójścia za Nim.

Tym, co najbardziej uderza w życiu Brata Alberta, jest radykalne umiłowanie ubóstwa oraz bezgraniczne oddanie się Bogu przez posługiwanie najbardziej upośledzonym, opuszczonym, biednym i wzgardzonym.

Obserwując doświadczenia św. Brata Alberta z habitem nie sposób nie zapytać o jego rolę i potrzebę w naszych czasach.

Czasami trzeba wielu lat, aby człowiek dojrzał do planów Bożych. Ale zdarza się i tak, że jedna rozmowa może zmienić życie, podobnie jak na zwykłym niedopałku można się potknąć i otrzeć o śmierć.

Adam Chmielowski chciał być jak Fra Angelico, znakomity włoski malarz i zakonnik. Ale dopiero kiedy poznał bliżej św. Franciszka z Asyżu narodził się brat Albert, którego znamy.

Adam Chmielowski już w Monachium odkrył, że jego idealistyczne podejście do malarstwa nie idzie w parze z dyktatem zewnętrznego świata, zwłaszcza świata sztuki. Nie potrafił w tym świecie funkcjonować i musiał szukać swojej drogi. I szukał uciekając.

W uroczystość Bożego Narodzenia, w południe, dokładnie w setną rocznicę śmierci św. Brata Alberta Chmielowskiego, ks. bp Edward Janiak, dokonał aktu poświęcenia kaplicy jego imienia w Kaliszu. Zapoczątkował w ten sposób działalność nowej parafii.