Biblia

Dowiedziawszy się o brzemienności Batszeby Dawid gorączkowo szukał wyjścia z tej sytuacji. Był zdany sam na siebie. Nie chciał nikogo pytać o radę. Przecież ściany mają uszy, szczególne te z królewskiego pałacu.

Przegrana bitwa pokazała Aramejczykom ich słabość. Nie mniej wycofanie wojsk przez Joaba zmobilizowało ich do dalszej walki. Tym razem postanowili skonsolidować swe siły. Rozesłano posłów do wszystkich plemion. Zgromadzono żołnierzy, by uderzyć na Dawida.

Pragnienie zbudowania świątyni trzeba było pozostawić. Choć nie mógł położyć pod nią fundamentów, Dawid pragnął umocnić fundamenty przyszłej dynastii, którą Bóg miał zbudować w jego rodzie. Chciał zapewnić pokój swoim następcą. Dlatego postanowił rozprawić się z wrogami Hebrajczyków.

 Pokonanie Saula, zwycięstwo nad wrogami, wprowadzenie arki do Jerozolimy – wszystko to stanowiło kolejne sukcesy, które coraz mocniej radowały serce Dawida. Poczucie pełnej władzy wypełniało jego serce. Był zwycięzcą. Drogę wiodącą do tronu uwieńczyło wybudowanie pałacu królewskiego.

Śmierć człowieka podczas procesji z Arką Przymierza ku Jerozolimie stanowiła dla Izraelitów wydarzenie trudne i niezrozumiałe. Jak od oceny każdego wydarzenia, czy to wojny, czy podejmowanej pracy, czy też każdej ludzkiej decyzji stosowali jedno kryterium – wiarę w Boga.  

Postępowanie Dawida szybko odniosło skutek. Ci, którzy do tej pory mieli obawy czy wątpliwości co do jego osoby wyzbyli się ich. Wszystkie pokolenia Izraela zgromadziły się w Hebronie i obwołano go królem.

Słowa Abnera nie zakończyły konfliktu. Walka trwała dalej i przynosiła krwawe żniwo. Jednocześnie szala zwycięstwa coraz wyraźniej przechylała się na stronę wojsk Dawida. Jego żołnierze odnosili sukcesy i zbierali obfite łupy.

Śmierć Saula otwierała Dawidowi drogę do tronu. Władza była na wyciągnięcie ręki. Jednak to nie ona była celem Dawida. On pragnął w swym życiu spełniać wolę Boga. Jeśli Bóg chce, by został królem nad Izraelem, niech się tak stanie. Jeśli nie, wtedy pójdzie swoją drogą. 

Rozwiązanie kłopotów Dawida przyszło niespodziewanie wraz z chwilą jego pojawienia się w obozie Filistynów. Akisz zabrał go ze sobą jako osobistego strażnika. Ufał mu. Ale to nie było żadnym argumentem dla filistyńskich książąt. Widzieli w nim niedawnego wroga.

 Rozstanie po spotkaniu z Saulem nie wniosło pokoju w serce Dawida. Szybko zdał sobie sprawę z tego, że w krótkim czasie sytuacja może się znów odmienić i będzie musiał uciekać przed królem. Ów widział w nim swego rywala i prędzej czy później w jego sercu odżyje zamiar zabicia rywala.

Mądre słowa, prośba o miłosierdzie oraz złożone dary złagodziły gniew Dawida. Pewnie nie bez znaczenia była uroda kobiety, która wyszła mu na spotkanie.

W obliczu zagrożenia ze strony Saula Dawid nie chcąc nikogo narażać szukał schronienia na pustyni. Saul zaś nie ustawał w poszukiwaniach swego wroga. Jednak wszystkie jego wysiłki schodziły na marne, gdyż Bóg chronił życie Dawida.

Dawid zdawał sobie sprawę z tego, iż Saul zarządzi pościg. Tym samym nie mógł pozostawać wraz ze swymi towarzyszami w świątyni w Nob. Jeszcze tego samego dnia udał się w drogę i dotarł do Gat.

Teraz Dawidowi pozostawało oczekiwanie. Powierzył swoje życie w ręce przyjaciela. Ufał mu, choć zdawał sobie sprawę z tego, iż jako namaszczony w Betlejem przez Samuela na króla stał na drodze Jonatana do tronu.

Kolejne dni nie przyniosły spokoju. Nawet zagrożenia wojenne nie odwiodły Saula od zamiaru zabicia Dawida. Groźba śmierci zdawała się być coraz bliższa jego życia. Król nakazał bowiem swym sługom pilnować Dawida i wybrać najbardziej odpowiedni moment by go zabić.