Biblia

Po opuszczeniu domu Szunemitki Elizeusz udał się do Gilgal. Gdy tam przebywał nastał czas głodu. Wszystkim brakowało pożywienia. Cień śmierci rozpostarł się nad ludzkimi domami. Każdy żył w niepewności jutra.

Elizeusz nie czekał na narodziny syna Szunemitki. Był pewny spełnienia Bożej zapowiedzi. Dlatego opuścił jej dom i udał się na górę Karmel. Tęsknił za tym miejscem. Przypominała mu jego mistrza Eliasza.

Elizeusz wiele razy wędrując przez Galileę przechodził przez miasto Szunem. Znajdowało się ono na wschodnim krańcu doliny Jizreel. Zawsze gdy tam się pojawiał pewna bogata kobieta zapraszała go
do swego domu na posiłek.

Przepowiednia Bożej interwencji na pustyni Edomu stała się wstępem do całego szeregu znaków Bożej mocy, które dokonały się za pośrednictwem Elizeusza. Czynił je wierząc w moc Boga. Tego ducha wiary chciał też budzić w ludzkich sercach.

Po uzdrowieniu wód w Jerycho Elizeusz ruszył w stronę Betel. Było ono położone na granicy Judy i Izraela. Znajdowało się tam sanktuarium, do którego wędrowali Abraham i Jakub.
Tam doświadczali Bożego objawienia prowadzącego do wiary w Jedynego Boga.

W miarę nadchodzących dni Eliasz coraz bardziej odczuwał upływ czasu. Słabnące siły zwiastowały kres jego ziemskiego życia. Nie dziwił się temu. Przecież taka była kolej rzeczy w życiu każdego człowieka. 

Słowo proroka spełniło się dramatycznie skierowane przez Eliasza do Achaba. Władca za swą chciwość zapłacił własnym życiem. Stracił je na wojnie, którą sam wypowiedział Aramejczykom. Poszedł na nią mimo, iż jeden z izraelskich proroków przepowiadał mu klęskę.

Kolejne dni nie przyniosły pokoju. Król Aramu Ben-Hadad nadciągnął przeciw Samarii. Chciał zniszczyć cały kraj, a ludzi
zagarnąć w niewolę. Był pewny swego. Pycha władcy była tak wielka, że w przeddzień bitwy zamiast przygotowywać się
do walki oddał się pijaństwu. Tymczasem jego wojska zaatakowane przez Hebrajczyków poniosły klęskę, a on sam musiał uciekać.

Słowo, którego oczekiwał Eliasz na Synaju, przyszło bardzo szybko. Bóg wyznaczał mu nową misję. Miał udać się na ziemię pogan, na miejsce określone jako pustynia Damaszku. Zadaniem, które tam na niego czekało, było namaszczenie na króla kraju Aramu Chazaela.

Po spożyciu posiłku Eliasz posłuszny Bogu rozpoczął kolejną wędrówkę. Szedł nieopodal pustyni Negebu.
Zstępował coraz niżej drogą opadającą ku południowi. To sygnalizowało, że opuszcza ojczyznę i idzie w kierunku Egiptu.

 Czy to, co uczynił Eliasz odnowiło wiarę Achaba? Czy poprowadziło go w kierunku nawrócenia? Niestety nie. Jedyną reakcją króla było to, że opowiedział o wszystkich wydarzeniach swej żonie. Ona słuchając jego słów wpadła w gniew.

Prowadzenia Izraelitów ku wierze Eliasz nie zakończył na próbie związanej ze składaniem ofiar. Po jej dokonaniu zwrócił się ku królowi. Nakazał Achabowi zasiąść do posiłku. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, iż prorok nie dodał, że słyszy odgłosy padającego deszczu. Od ponad dwóch lat trwała susza. Zatem Eliasz zapowiadał jej koniec.

Obadiasz obawiał się, że w każdej chwili Eliasz niesiony duchem prorockim może zmienić miejsce swego pobytu. Jak wtedy wypadnie wobec władcy? Czy nie narazi się na jego gniew? Wobec tych pytań prorok zapewnił go, iż nie musi się niczego obawiać, gdyż z pewnością stawi się przed obliczem króla. Ma bowiem względem niego zadanie powierzone mu przez Boga.

Eliasz sam był zaskoczony całą sytuacją. Poprosił wdowę, by pozwoliła zabrać mu swego syna do górnej izby, gdzie mieszkał. Położył na łożu i zaczął się modlić. Wpierw pytał Boga o swą misją. Zdawała mu się być ciężarem.

Kolejne polecenie jakie otrzymał Eliasz znów zaskakiwało. Miał udać się i zamieszkać na ziemi pogan. Bóg skierował go do fenickiego miasta Sarepty położonego nieopodal Sydonu.