Beletrystyka

- Widzi ksiądz za jaką idiotkę mnie uważają? - skomentowała wówczas pani Apolonia, już nawet nie płacząc. - Przecież ja doskonale wiem, że jeżeli dzwonię z komórki na jego komórkę, to płacę tak samo, jakby był u siebie w Anglii.

Okazało się, że wcale nie było tak łatwo z panią Apolonią. To znaczy wszystko się powiodło. Kobieta rzeczywiście się ubrała, spakowała swoje rzeczy, a nawet pozwoliła, żeby Mateusz wziął od niej torbę.

Wigilia zbliżała się wielkimi krokami i coraz częściej pojawiało się pytanie, z którym Mateusz miał zawsze problem, mianowicie: „A gdzie ksiądz proboszcz spędzi Wigilię?”

Za oknem nie przestawał sypać śnieg i w Mateuszu zmagały się ze sobą sprzeczne uczucia. Chłopiec, który w nim był, nie mógł się nacieszyć z zimowej scenerii na Święta Bożego Narodzenia.

Zuzanna siedziała naprzeciwko Mateusza w kancelarii parafialnej, uśmiechała się, ale nie miała najmniejszego zamiaru zacząć rozmowy. Dyskretnie obejrzała ściany kancelarii, regały, dostrzegła wysypujące się z kosza na śmieci papierzyska...

 - Jestem... - Bartek zawiesił głos jakby nagle sam zapomniał, co chciał powiedzieć, albo się tego przestraszył, a Mateuszowi przebiegła przez głowę myśl, że być może kolega z dawnych lat właśnie chce przed nim uczynić coming out i wyznać mu coś na temat swoich preferencji...

Mateusz obudził się około 7.00 i nasłuchiwał przez chwilę, czy Bartek był już na nogach, ale poza dobiegającym zza okien delikatnym szumem przejeżdżających samochodów w mieszkaniu panowała idealna cisza.

- No powiem ci proboszcz, że szału nie ma – powiedział ks. Daniel patrząc na ostateczny wynik swoich obliczeń.
- Tyle to ja sam wiem, w końcu mam oczy i widzę, ale może mi jednak powiesz nieco konkretniej jak wyglądała niedzielna frekwencja – zniecierpliwił się Mateusz.

- A wziął chociaż ksiądz proboszcz pieniądze? - zapytał idący przed nimi Dawid. - Tym razem tak – ponownie uśmiechnął się Mateusz dotykając mimo wszystko koperty w wewnętrznej kieszeni sutanny.

 - Wiesz, gdyby mi się to nie zdarzyło naprawdę, nigdy bym w to nie uwierzył. To są historie typu szczyt głupoty, pamiętasz te idiotyzmy? Za ostatnie pieniądze kupić sobie portfel? Ale mój przypadek jest zdecydowanie gorszy.

Mateusz pożegnał się z Szymonem i wyszedł ze szkoły. W pewnym sensie odczuwał nostalgię, że już nie uczył. Miał takie okresy w swoim życiu kiedy uważał, że właśnie uczenie będzie najważniejszą częścią jego posługi, kochał dzieci i młodzież.

Mateusz nie był szczególnie szczęśliwy spoglądając na nieco pustawy kościół. Spodziewał się zupełnie innej frekwencji na Eucharystii rozpoczynającej nowy rok szkolny. W końcu na terenie parafii było aż pięć szkół.

A jednak się przemógł. I wybrał się do pielgrzymów na trasę, tak jak prosili, z wałówką. Było to wbrew wszelkim jego standardom, które pamiętał z młodości. Wówczas wraz z kolegami mieli swoje zasady.

Ze spotkania z Małgosią i Romkiem, a także ich dziećmi, Mateusz wrócił do swojej codzienności z całą masą przemyśleń, które głównie dotyczyły jego samego. Oczywiście sporo myślał również o sytuacji Małgosi...

Małgosia cały czas promieniała patrząc na Mateusza, chociaż wyraźnie nie mogła się pozbyć swoistej tremy czy zażenowania. I ten fakt bardzo Mateusza bolał, bo ostatnią rzeczą, jakiej pragnął jako ksiądz było to, żeby się go ludzie bali. A z telefonicznej rozmowy wynikało, że Małgosia zapamiętała go jako tak bardzo nieprzejed