Beletrystyka

Ze spotkania z Małgosią i Romkiem, a także ich dziećmi, Mateusz wrócił do swojej codzienności z całą masą przemyśleń, które głównie dotyczyły jego samego. Oczywiście sporo myślał również o sytuacji Małgosi...

Małgosia cały czas promieniała patrząc na Mateusza, chociaż wyraźnie nie mogła się pozbyć swoistej tremy czy zażenowania. I ten fakt bardzo Mateusza bolał, bo ostatnią rzeczą, jakiej pragnął jako ksiądz było to, żeby się go ludzie bali. A z telefonicznej rozmowy wynikało, że Małgosia zapamiętała go jako tak bardzo nieprzejed

- No jak tam brachu Twój debiut u mniszek? - zapytał Maciej stawiając na stole dwa duże kubki z kawą. - Wiesz, co ci powiem, to nie było łatwe doświadczenie, bo od pierwszej konferencji czułem, że w powietrzu wisi jakaś siekiera...

- Księże Mateuszu, proszę, to tylko dzień skupienia – głos w słuchawce przybrał tony błagalne. - Jeśli ksiądz mi odmówi, to już nie wiem do kogo się zwrócić. Prawie wszyscy kapłani mają już swoje wakacyjne plany i zostaniemy na lodzie.

- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! - powiedział pan Gorgoń i mocno uścisnął dłoń Mateusza zaledwie prześlizgując się wzrokiem po jego twarzy koncentrując niemal natychmiast swoje świdrujące spojrzenie w twarzy małżonki...

I po raz kolejny wszystko się udało. Ileż to już razy w swoim życiu dochodził do takiej konstatacji, że znowu się udało. Że znowu Bóg postawił takich ludzi na jego drodze, że mu pomogli i robili więcej, niż by to wynikało z zakresu ich obowiązków.

Mateusz odłożył telefon i energicznie zabrał się za zmianę koła. Jednak ku jego coraz większej rozpaczy okazało się, że koło zapasowe, które woził w samochodzie, a które jak do tej pory nigdy nie było mu potrzebne, niestety nie pasowało.

Mateusz bardzo lubił celebracje liturgiczne Triduum Paschalnego i ciężko mu teraz było pogodzić się z faktem, że pracuje z trzema wikariuszami, no i trzeba było się podzielić.

Niby Wielki Post trwa czterdzieści dni i to jest naprawdę kawał czasu, zwłaszcza jeśli człowiek podejmuje postanowienie, czy wyrzeczenie to wydaje się, że nie ma on końca.

Mateusz nie czuł się oczywiście zupełnie wolny od jakichkolwiek lęków, paru rzeczy się bał. Przede wszystkim, choć mocno wierzył w Boże miłosierdzie, to jednak nie mógł się nie bać choćby o swój osobisty przyszły los wieczny, był grzesznikiem i czasem musiał wobec siebie samego użyć ostatecznych środk&oacut

- No to jaki jest plan „C”? - zapytał Mateusz.- Sam byś mógł coś wymyślić, w końcu to ty zawaliłeś nam urlop organizując wycieczkę w połowie tygodnia... - odpowiedział zgryźliwie Maciej, ale z wyrazu jego twarzy można było wywnioskować, że składa w myślach ostatnie puzzle. Rzeczywiście, po kilkudziesięciu ko

- Nie ukrywam, że trochę jestem na ciebie wkurzony – powiedział Maciej, który zupełnie niespodziewanie pojawił się u Mateusza niespełna dwie godziny po tym, jak ten zakomunikował mu, że jednak nie pojadą razem na tygodniowy wypoczynek w drugim tygodniu ferii.

- Moim zdaniem trochę żeś, proboszcz, przegiął z tymi wycieczkami za darmo – Daniel jak zawsze nie owijał niczego w bawełnę. - Przecież teraz jest 500+ i chyba nie ma takich rodzin, które by sobie nie mogły pozwolić, żeby wysłać jednego dzieciaka, czy nawet dwóch, na wycieczkę podczas ferii szkolnych.

To było ostatnie mieszkanie, a właściwie dom, który zostało mu na trasie tegorocznej kolędy. Mateusz zmierzał w kierunku drzwi z wielkim animuszem i werwą. Przypomniały mu się czasy pieszych pielgrzymek i owego entuzjazmu, który pojawiał się kiedy miejsce noclegu było już w zasięgu wzroku...