Beletrystyka

Mateusz patrzył przez okno i widział sporą grupę ministrantów zbierających się na cotygodniowe sobotnie spotkanie. Wszyscy z ciekawością cisnęli się wokół jego nowego samochodu. Auto co prawda nie było nowe, bo miało już pięć lat, ale było doskonale utrzymane, no i licznik wykazywał zaledwie siedemdziesiąt tysięcy

Nieustannie psująca się panda Mateusza stała się niemal tematem dyżurnym podczas wizyty duszpasterskiej, a parafianie często dzwonili do niego z zapytaniem, czy auto jest sprawne, czy mają po niego przyjechać. Kiedyś był w tej parafii zwyczaj, że ludzie zawsze przyjeżdżali po księdza, ale już poprzednik Mateusza, ksiądz Zenon, zrezy

Mateusz razem z Malińskim i jeszcze dwoma mężczyznami zaciągnęli ostatnią płachtę brezentu na wystające z ziemi fundamenty nowego kościoła, akurat w miejscu, gdzie nie były one ukończone. Mężczyźni stanęli z boku, prowadząc cichą rozmowę, a Mateusz jeszcze dociskał brezent cegłami, aby mieć pewność, że żaden wiatr im tego

Jak zwykle, w momencie największej potrzeby stara panda go zawiodła.- Boże, to nie może dziać się naprawdę. Akurat w dzień pogrzebu mamy Maćka. To jest jakiś absurd! - krzyczał waląc dłońmi w kierownicę. Nie pozostawało nic innego, jak po raz kolejny zadzwonić po kogokolwiek, kto mógłby go podrzucić do kościoła w rodzinn

- No wchodź! Cieszę się, że przyjechałeś – powiedział Mateusz zamykając drzwi za Maciejem.- Proszę! Taki to pożyje! Ja się zastanawiam, co by na to powiedział papież Franciszek, że proboszcz się przy takim pięknym kominku grzeje... Nie wstyd ci? - Maciej podpuszczał Mateusza grzejąc dłonie tuż przy szybie kominka.- Wiesz c

***

- Księże Mateuszu, proszę mi wierzyć, naprawdę brakuje bardzo niewiele, żeby zakończyć te fundamenty i potem tylko przykryjemy wszystko elegancko na zimę i na wiosnę można ruszać dalej z robotą – powiedział inżynier ku radości Mateusza. I tylko Maliński, który pilotował roboty jakoś tak dziwnie patrzył w podłogę,

- Pani Różo kochana, czy mogę przyprowadzić jeszcze jednego głodomora na obiad? - zapytał Mateusz.

Wzrok Mateusza utkwiony był w okno, ale tak naprawdę nic nie widział. Siedział tak od kilkudziesięciu minut, co wziąwszy pod uwagę jego życiowe ADHD było trudne do wytłumaczenia. Czasami, oczywiście w żartach, skarżył się Bogu, że poskąpił mu tej zdolności bezczynnego leniuchowania. Nie chodzi bynajmniej o to, że nigdy nie marno

Ludzie nieco się zdziwili, kiedy Mateusz zamiast jak zawsze przed Mszą św. udać się do konfesjonału pomaszerował prosto przed ołtarz z mikrofonem bezprzewodowym w dłoni. Ich zdumione, ale i zaciekawione spojrzenia na chwilę zbiły Mateusza z tropu i zapomniał języka w gębie.

Mateusz sam odmówił modlitwę ministrantów przed Mszą św., jakoś mocniej niż zwykle szarpnął dzwonkiem przy drzwiach, chyba trochę ze złości, że nie było żadnego ministranta i wyszedł do ołtarza. Rzucił okiem na kościół, był wypełniony ludźmi, ale w św. Magdalenie to naprawdę nie była wielka sztuka, bo k

Piesza pielgrzymka to nigdy nie był gorący temat w Strzywążu. Owszem, było zawsze kilkanaście osób, może nawet do dwudziestu, które można nazwać starymi pielgrzymami i one rzeczywiście od wielu lat chodzą na Jasną Górę z różnymi grupami. Bo parafia w Strzywążu jako taka nigdy swojej grupy nie miała, ani

- Proszę księdza, mogę prosić o kilka minut rozmowy? - chłopiec mógł mieć 25 lat, ale minę miał tak poważną, że wyglądał na 30.

Darek zostawił ich po kilkunastu minutach, a i Gienek Maliński szybko się wymówił czekającą w domu żoną. Mateusz został sam z Anią i powoli zmierzali ku plebanii.

„Dobrze, że założyłem te stare adidasy, bo bym się w tym błocie utopił” - pomyślał Mateusz chodząc po placu budowy razem ze starym kowalem Zdzisławem Malińskim, który od czasu pielgrzymki do Kołymki stał się jego prawą ręką, gdy chodzi o dzieło budowy kościoła i nie tylko. Kiedy zebrali się kolejny raz na ci