Karmić się Eucharystią

Eucharystia to uczta, a uczta to spożywanie posiłku. Każda Eucharystia swój szczyt osiąga w Komunii Świętej. Dokonuje się wtedy osobowe zjednoczenie człowieka z Jezusem. Przyjmując Komunię możemy powiedzieć: „Odtąd żyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus”. Mamy tutaj nawiązanie do słów Jezusa: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew ma życie wieczne. Nie umrze, ale żyć będzie”. Przyjmowanie Komunii to coś bardzo ważnego, gdyż tutaj chodzi o nasze być albo nie być.

Eucharystia rozumiana jako uczta ofiarna swój szczyt osiąga w Komunii Świętej, w której wierni przyjmują Ciało i Krew Chrystusa. W tym momencie następuje kulminacyjny punkt uczestnictwa wiernych we Mszy Świętej. Wewnętrzne zjednoczenie z Chrystusem w Komunii Świętej jest celem Ofiary eucharystycznej. Jan Paweł II w Encyklice o Eucharystii bardzo zdecydowanie stwierdza, że w Komunii: „otrzymujemy Tego, który ofiarował się za nas, otrzymujemy Jego Ciało, które złożył za nas na krzyżu, oraz Jego Krew, którą przelał „za wielu na odpuszczenie grzechów (Mt 26, 28). (...) Sam Jezus zapewnia, że owo zjednoczenie, związane przez Niego przez analogię ze zjednoczeniem, jakie ma miejsce w życiu trynitarnym, naprawdę się realizuje”. 

Ojciec Święty Jan Paweł II podkreśla także, że w Komunii Świętej nie chodzi o pokarm w sensie metaforycznym. Msza Święta jest prawdziwą ucztą, w czasie której Chrystus ofiaruje siebie jako pokarm. Uczniom słuchającym tzw. „Mowy eucharystycznej”, Jezus powiedział: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem” (J 6, 53.55). 

W Eucharystii człowiek jednoczy się wewnętrznie z Chrystusem. Chrzcielne zjednoczenie z Chrystusem nieustannie odnawia się i umacnia w Ofierze eucharystycznej. W Komunii Świętej człowiek przyjmuje Chrystusa oraz Chrystus przyjmuje człowieka. Tutaj powstają więzy przyjaźni bosko-ludzkiej. Ojciec Święty Jan Paweł II ujmuje to w następujący sposób: „w Komunii eucharystycznej realizuje się w podniosły sposób wspólne, wewnętrzne „zamieszkiwanie” Chrystusa i ucznia: Trwajcie we Mnie, a Ja w was będę trwać” (por. J 15, 4). W ten sposób pełne uczestnictwo w Eucharystii wzmacnia nasze wcielenie w Chrystusa.

Komunia z Chrystusem w Eucharystii dokonuje się zarówno w wymiarze niewidzialnym, jak i widzialnym. Wymiar niewidzialny obejmuje więź, która łączy chrześcijanina w Chrystusie za sprawą Ducha Świętego z Ojcem oraz z braćmi. Natomiast wymiar widzialny wyraża się w jedności obejmującej nauczanie Apostołów, sakramenty oraz porządek hierarchiczny. Jan Paweł II

podkreśla, że „tylko w takim kontekście mamy do czynienia z prawowitą celebracją Eucharystii i z prawdziwym w niej uczestnictwem”.

Zjednoczenie z Chrystusem, czyli niewidzialna komunia, ze swej natury zakłada życie w łasce, dzięki której człowiek staje się „uczestnikiem boskiej natury” (2P 1, 4) oraz praktykowanie w życiu codziennym cnót wiary, nadziei i miłości. Jan Paweł II przypomina w tym miejscu, że „tylko w ten sposób wchodzimy w prawdziwą komunię z Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Nie wystarcza wiara, ale trzeba trwać w łasce uświęcającej i w miłości”.

W takim kontekście Ojciec Święty przypomniał prawdę, że Komunię Świętą można przyjmować tylko będąc w stanie łaski uświęcającej, czyli w stanie wolności od jakiegokolwiek grzechu ciężkiego. W tej kwestii nauczanie Kościoła pozostaje niezmienne od czasów starożytnych i musi być przypominane z całą stanowczością również dzisiaj. Katechizm Kościoła Katolickiego wyraźnie stwierdza: „jeśli ktoś ma świadomość grzechu ciężkiego, przed przyjęciem Komunii powinien przystąpić do sakramentu pojednania”.

ks. Dariusz Kwiatkowski