TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 28 Marca 2024, 20:52
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Jasna i ta druga strona księży(ca) część CX

Jasna i ta druga strona księży(ca) część CX

- Mateusz, przepraszam cię, ale nie dałem rady przyjechać na uroczystość przejęcia parafii. Wiesz, że bardzo chciałem, czuję się prawie jak ojciec chrzestny całego tego przedsięwzięcia, choć jeśli poprosiłbyś mnie o radę przed zgodzeniem się na taką parafię, pewnie bym ci odradził. Ale w końcu to ja cię tam zawiozłem, no i wierzę w ciebie! - gorączkował się Maciej po drugiej stronie telefonicznej linii.

- No, nie ma sprawy, a stało się coś? - zapytał Mateusz.

- Matula mi się rozchorowała, wiesz, zawieźli ją na intensywną terapię i musiałem do niej pojechać – tłumaczył Maciek.

- O, to bardzo mi przykro, a jak się mama czuje teraz?

- Jest lepiej, ale wiesz, od kiedy jej wstawili endoprotezę to tak naprawdę mama mi gaśnie z dnia na dzień, my właściwie wszyscy jesteśmy przygotowani na najgorsze, ale póki co mama jest już znowu w domu.

- Ile lat ma twoja mama? - zapytał.

- Za parę tygodni skończy 82 lata, czyli pewnie sobie myślisz, że swoje przeżyła – tłumaczył Maciej, który doskonale wiedział, że rodzice Mateusza zmarli w znacznie młodszym wieku, - ale wiesz, jak to jest, mama to zawsze mama i człowiek ciągle chciałby mieć tę świadomość, że jest do kogo wrócić do domu.

- Jasne, doskonale to rozumiem - odpowiedział Mateusz.

- Ty, ale ja coś słyszę, że ty jakiś zdołowany jesteś i nie sądzę, że to z powodu mojej mamy, choć jak wiesz, zawsze byłeś jej ulubieńcem pośród wszystkich kolegów kapłanów. Co się dzieje? Nie udał ci się ingres do parafii? A może długów jest więcej niż ci Zenek powiedział? - dociekał Maciej.

- Nie, nie chodzi o długi... Sytuacja finansowa nie jest wesoła, ale dokładnie taka, jak Zenek powiedział. Trochę zaległości w opłatach do kurii i jakieś drobne grosze na koncie budowy kościoła i tyle. Kasa pusta, ale bez zadłużeń. Ale zdołowała mnie ceremonia przejęcia parafii. Szkoda, że cię nie było, choć oczywiście dobrze zrobiłeś jadąc do mamy, wkurzyłbym się, jakbyś zrobił inaczej... Ale, wiesz, z dekanatu przyjechało tylko trzech księży, ksiądz dziekan się spieszył... Ale najgorsze było to, że do kościoła przyszła garstka ludzi. Widziałeś, jaki malutki jest ten drewniany kościółek, notabene rzeczywiście śliczny, tutaj Zenek naprawdę zrobił świetną robotę, ale ludzi było tak mało, że nawet nie wypełnili całego kościółka... Widzę, że ludzie są całkowicie rozczarowani. Po Mszy nawet nikt do mnie nie podszedł. A nie, jeden facet podszedł i powiedział z przekąsem: „Ale brykę to ma ksiądz niezłą”...

- Przecież masz ciągle tego starego Hyundia, co? To o co to halo? - dziwił się Maciej.

- No wiesz, ale to przecież van, siedem miejsc, może nie wygląda na te dziesięć lat i nikt nie musi wiedzieć, że kupiłem go jeszcze w Italii – Mateusz próbował dociec motywów zachowania swojego parafianina.
- Widzisz? Jakbyś postąpił, jak każdy rozsądny ksiądz i przed pójściem na parafię kupił sobie nowe autko, jakiegoś golfa, albo coś jeszcze mniejszego, to chociaż byłoby cztery razy droższe od twojego vana, to nikt by ci nic nie powiedział.

- Maciej, ale ja przecież po to trzymałem tego vana, że jak już będę proboszczem to będę go jeszcze bardziej wykorzystywał – Mateusz nie przyjmował do wiadomości motywacji kolegi.

- W każdym razie nie przejmuj się, przecież ludzie nie będą na ciebie patrzyli przez pryzmat samochodu – powiedział Maciej.

- Całe życie tak myślałem, ale wiesz na razie zobaczyli tylko moją gębę i samochód, resztę dopiero trzeba im pokazać – bez przekonania mówił Mateusz, bardziej do siebie niż do Maćka. - W każdym razie ludzi było bardzo mało i zastanawiam się, od czego tu zacząć. Wiesz, potrzebuję jakiegoś mocnego akordu na początek, żeby ludzie wiedzieli, że jestem z nimi i że naprawdę mi się chce.

- Chce ci się? - zapytał poważnie Maciej.

- No jasne, stary, co za pytanie? Od dwudziestu lat myślałem, jak to będzie, kiedy będę proboszczem. Mam zapisany do połowy zeszyt 64-kartkowy z postanowieniami i uwagami zatytułowany „Kiedy będę proboszczem”...

- I co tam ciekawego napisałeś? - zainteresował się Maciej.

- Kiedyś ci pokażę – uśmiechnął się Mateusz. - Ale wiesz co zauważyłem? Że najwięcej jest na temat tego, jak jako proboszcz będę traktował swojego wikarego i już widzę, że parę punktów widzenia baaardzo zależy od punktu siedzenia.
- Co do tego nie mam wątpliwości, ale przynajmniej wiesz, czego oczekuje od ciebie twój wikariusz. A propos, przybył już?

- Ma być od pierwszej niedzieli września, ale nadal nie wiem, kto nim będzie. To będzie pewnie kolejny problem, ale na razie o tym nie myślę. Myślę za to, jakby tu wyjść ludziom na przeciw, żeby dobrze zacząć...

- To może jakiś festyn zrób w parafii? Tak żeby się zapoznać z ludźmi i dać im trochę rozrywki. Wszyscy już po żniwach, może przy okazji zbierzesz trochę pieniędzy na budowę kościoła – sugerował Maciej.

- To jest jedyna rzecz, której jestem pewny: żadnych pieniędzy od samego początku nie będę zbierał – powiedział stanowczo Mateusz.

- To myśl kolego, a jak tylko będę miał chwilę, to do ciebie wlecę. A plebania jak?

- Będę remontował, a póki co śpię na materacu, bo mebli i tak żadnych nie mam...

- No to trzymaj się Święty Franciszku! I nie załamuj się, dasz sobie radę! - powiedział na koniec Maciej i odłożył słuchawkę. 

Mateusz zaś postanowił pójść do swojego drewnianego kościółka, do którego zapałał natychmiast wielką miłością, przed oblicze Świętej Magdaleny, która mu patronowała i tam szukać natchnienia od Boga. Gdzieś w okolicy z głośno nastawionego radia do kościoła dochodziły dźwięki starego przeboju Lady Pank: „Wciąż jestem obcy tu, niby wróg, zupełnie obcy wam i sobie sam”, które idealnie trafiały w jego nastrój.

-,,Ale chyba jeszcze tak źle nie jest Panie Boże, dla Ciebie nie jestem obcy, Ty znasz mnie od łona matki... A ty się tak Magdalena nie patrz, tylko zrób coś!” - myślał Mateusz wpatrując się w ładny obraz bardzo powabnej Marii Magdaleny. W kieszeni koszuli zaczął mu wibrować telefon, ale Mateusz nie chciał odbierać. Chciał się modlić. Ale ktoś uporczywie się do niego „dobijał”, więc Mateusz sięgnął po telefon, aby całkowicie go wyłączyć. Okazało się, że dzwonił brat, a ponieważ Mateusz ciągle nie mógł się pozbyć lęku, że w domu może się coś stać, więc wyszedł z kościoła i odebrał połączenie.

- No cześć bracholku, jak ci leci? - zapytał brat i Mateusz od razu zrozumiał, że ma do niego interes.

- W porządku, jak wiesz zostałem proboszczem i jestem już w nowej parafii – odpowiedział Mateusz.

- No właśnie, ja w tej sprawie. Gratulacje i powiedz, jak ci tam?

- Nie ściemniaj, przecież wiem, że masz jakiś interes. O co chodzi? - zapytał Mateusz.

- Nie, no co ty... Chociaż w sumie... Rozsypało nam się auto, wiesz? I tak sobie pomyślałem, że ty mi kiedyś powiedziałeś, że jak będziesz sprzedawał swojego vana, to mi dasz znać... No i chciałem zapytać, czy nie sprzedajesz, bo naszego trupa nie ma co naprawiać. Ty! A przecież przy zmianie parafii to nawet lepiej auto zmienić od razu, bo potem ci będą mówić parafianie, że na ich kasie się dorobiłeś. To co, Mateuszku, nie zrobisz tego dla bracholka? 

Mateusz przez chwilę zaniemówił. To rzeczywiście mógłby być ten dobry ruch na początek nowego życia w parafii. Pozbyć się dużego auta, kupić coś małego i mieć jakieś pieniądze na remonty plebanii.

- Słuchaj, a wy macie pieniądze na kupno auta? Ty mi chyba jeszcze nie oddałeś tych 5 tysięcy, co ci pożyczyłem ze trzy miesiące temu, a które teraz by mi się przydały jak złoto - powiedział Mateusz.

- Nie, no braciszku, nie mieszajmy tych dwóch spraw. Tamte pieniądze to kiedyś ci oddam, no a za samochód to też jakoś tak myślałem... na raty. No ile on jest wart? Ze dwie dychy? To od brata ile weźmiesz? No chyba ze mnie skóry nie zedrzesz? Dajmy na to 15 tysięcy, no 16. Na raty. Dwa tysiące na miesiąc. To co, stoi?

- Zaraz, zaraz, spokojnie. Czyli wisisz mi pięć tysięcy i mi ich nie oddasz, bierzesz jeszcze mój samochód i dajesz mi do ręki dwa tysiące? - Mateusz próbował ustalić fakty.
- No wiem, że to trochę głupio brzmi... Okay, wiedziałem, że się nie zgodzisz. Ja pewnie też bym się nie zgodził na twoim miejscu...
- Zgadzam się! - rzucił do słuchawki Mateusz.
- Co??? Braciszku! Bóg ci to wynagrodzi! Dzięki! - brat szybko zakończył rozmowę zanim Mateusz się rozmyśli. Ale Mateusz już postanowił. Wszedł jeszcze do kościółka i spojrzał na obraz.

- Magdalenko, ale jeśli mnie oszukałaś, to ja z ciebie jeszcze z piętnaście złych duchów przegonię...

Jeremiasz Uwiedziony

CDN. Wszystkie imiona i fakty w powyższym opowiadaniu są fikcyjne i jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistości jest całkowicie przypadkowe i niezamierzone.


 

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!