Duszpasterstwo dla młodzieży? Tak, ale mądre!

Okiem młodych
Duszpasterstwo dla młodzieży? Tak, ale mądre!

W zdecydowanej większości parafii w Polsce księża przyjmują kilka zasadniczych modeli duszpasterstwa dla młodzieży. Choć niekiedy odstępują od utartych schematów, to jednak większość z nich wybiera model spośród poniższych.
Model 1. Duszpasterstwo dla młodzieży w parafii w ogóle nie istnieje. Ksiądz, niekiedy zniechęcony wątpliwym zaangażowaniem młodych w sprawy Kościoła, stwierdza, że specjalne zajmowanie się młodzieżą nie ma większego sensu, a wysiłek należy włożyć w inne grupy parafialne. Jakkolwiek w przypadku miast nie jest to dla ludzi młodych większy problem -  zawsze można zacząć chodzić do sąsiedniej parafii - to na wsiach i w małych miasteczkach brak duszpasterstwa młodzieży może doprowadzić do tego, że tych kilku młodych, wartościowych, chcących czegoś więcej osób, totalnie zagubi się pośród swoich przeciętnych rówieśników. Brak zainteresowania ze strony kapłana może niestety doprowadzić do szybkiego skarlenia ambitnych dusz.
Model 2. Duszpasterstwo dla młodzieży ma charakter jedynie „zabawowy”. W niektórych parafiach można zaobserwować, że w teorii grupa przeznaczona dla młodzieży istnieje, zamiast jednak wspólnych spotkań modlitewnych czy skupionych na Biblii, jedynymi (sic!) formami spędzania czasu są wspólne ogniska, śpiewy przy gitarze, a wyjazdy wakacyjne mają charakter wyłącznie zabawowy. Z jednej strony nie można odmówić pewnej zasadności istnienia takich grup. Wszakże lepiej jest, by młodzież spotkała się przy ognisku, czy na dyskotece w parafii, gdzie miejscowy ksiądz będzie czuwał, by nie doszło do niemoralnych zachowań, niż w zupełnie innym miejscu, gdzie nikt nie będzie w stanie skontrolować zachowania młodych. Z drugiej strony duszpasterstwo młodzieży zamienia się wówczas w grupkę zabawową, nie zajmującą się głębszą refleksją.
Model 3. Duszpasterstwo dla młodzieży oparte jest o Ruch Światło-Życie, Ruch Apostolstwa Młodzieży bądź inną, ogólnopolską lub regionalną, organizację katolicką. Zasadniczo jest to chyba najczęściej spotykany model duszpasterstwa w naszych parafiach. Pośród wikariuszy wyznaczony jest ten, który zajmuje się grupą oazową. Plusem takiego duszpasterstwa jest to, że z reguły organizacje podają księżom wzory (podręczniki, skrypty itd.) w jaki sposób ma wyglądać podział czasu między formację i zabawę. Przytoczone są sposoby przeprowadzenia i tematyka spotkania. Młodzież ma kontakt z ludźmi z innych parafii, które przeszły tę samą formację, są zatem na podobnym poziomie. Minusem może być sposób korzystania przez księży z podręczników. Jedni będą realizować wszystkie wskazania w nich zawarte w sposób biurokratyczny, inni z kolei całkowicie je odrzucą, tworząc w zasadzie własne duszpasterstwo pod przykrywką jakiejś organizacji. Wadą może być niekiedy także wątpliwe przygotowanie animatorów, którzy w założeniu mają kształtować i formować niewiele młodszych od siebie ludzi.
Model 4 – w mojej opinii najlepszy. Duszpasterstwo dla młodzieży jest autorskim pomysłem kapłana, który przystosowuje je odpowiednio do poziomu intelektualnego i wieku zainteresowanej młodzieży. Ksiądz, któremu faktycznie chce się pracować z młodzieżą, jest do dyspozycji młodych, szczególnie gdy potrzebują spowiedzi czy wręcz stałego kierownictwa duchowego. Nacisk położony jest nie tyle na wspólnotę (jak w modelu trzecim), co na indywidualności tworzące tę wspólnotę. Ważny jest konkretny człowiek, tu i teraz. W modelu tym ksiądz dba o formację intelektualną młodzieży, pamiętając o zasadzie, że wiara szuka poznania, dba o ich rozwój duchowy, pomagając im w nauce modlitwy, wreszcie wspólnie z nimi spędza „luźny” czas, umiejętnie godząc go z formacją. Być może niektórzy powiedzą, że model czwarty jest utopią. Przyznam jednak szczerze, że znam kilku księży, którzy mogą stanowić wzór duszpasterza młodzieży. Podstawą ich sukcesu było zwyczajne „chcenie”.

Kajetan Rajski