TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 29 Marca 2024, 01:03
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Duch Święty w liturgii sakramentu święceń prezbiteratu

 U ŹRÓDEŁ WODY ŻYCIA

Duch Święty w liturgii sakramentu święceń prezbiteratu

Pośród wielu gestów i znaków używanych w celebracji sakramentu święceń, najważniejszym jest gest nałożenia rąk dokonywany w milczeniu przez biskupa i prezbiterów uczestniczących w liturgii. Bardzo bogata w treści symbolika gestu nałożenia rąk w kontekście święceń prezbiteratu jest jednoznaczna i wskazuje na udzielenie daru Ducha Świętego. Wraz z nim zostaje przekazany urząd i zadania z nim związane. Nałożenie rąk wzmocnione modlitwą ordynacyjną podkreśla, że święcenia nie są zwykłym aktem prawnym i przekazaniem pewnych zadań i obowiązków wobec określonej grupy ludzi, ale są przekazaniem daru Ducha Świętego. Jedna z rubryk armeńskiego Rytuału święceń tak wyjaśnia znaczenie tego gestu: „oznacza on, że dawcą władzy i łaski jest Duch Święty, a biskup jest Jego ministrem i pośrednikiem, czymś podobnym do kanału, przez który przypływa woda ze źródła”.

Poza tym gest nałożenia rąk i modlitwa ordynacyjna wskazują, że ordynacja prezbitera nie jest mandatem udzielonym przez wspólnotę, ale jest darem pochodzącym od Boga. Jan Chryzostom w jednej ze swoich homilii wyjaśnia: „W tym wyrażają się święcenia: nakłada się rękę człowieka, ale to sam Bóg dokonuje wszystkiego, i to ręka Boga dotyka głowy, tego, który jest święcony”. Warto także przytoczyć fragment Wprowadzenia teologicznego do obrzędów święceń opracowanego przez Konferencję Episkopatu Włoch: „Źródłem zarówno wybrania, jak i uświęcenia i misji poszczególnych ministrów jest specjalne zesłanie Ducha Świętego. Dlatego nie może istnieć działanie konsekracyjne bez przywołania Ducha Świętego, związanego z apostolskim gestem nałożenia rąk. Przywrócenie centralnego znaczenia gestowi nałożenia rąk w celebracji obrzędów święceń chce lepiej ukazać, że łaska, która wprowadza kandydata w ministerium episkopatu, prezbiteratu i diakonatu jest darem Ducha Chrystusa zmartwychwstałego”. Natomiast w polskim wydaniu nowego Pontyfikału we Wprowadzeniu teologicznym i pastoralnym do święceń prezbiterów czytamy: „Przez nałożenie rąk biskupa i modlitwę święceń zostaje udzielony kandydatom dar Ducha Świętego do pełnienia urzędu posługiwania prezbiterów”.

Sercem modlitwy ordynacyjnej jest epikleza, w której biskup świadomy swojej sytuacji prosi najpierw o pomocników potrzebnych do wypełnienia kapłańskiej posługi przekazanej mu przez Apostołów. Konieczność pomocy staje się widoczna zwłaszcza w kontekście spotkania człowieka z Bogiem i wypełniania przez człowieka zadań powierzonych przez Boga. Dlatego potrzebna jest modlitwa, w której biskup wraz z całym ludem staje przed Bogiem, który przez swojego Syna i w mocy Ducha Świętego kieruje Kościołem. Biskup jako pojedynczy sługa potrzebuje pomocników w wypełnianiu posługi apostolskiej.

W drugiej części epiklezy biskup prosi, aby Ojciec wszechmogący dał swoim sługom godność prezbiteratu oraz odnowił w nich Ducha świętości dla wiernego wypełniania urzędu kapłańskiego drugiego stopnia i dawania świadectwa swoim życiem. W tej najistotniejszej części modlitwy ordynacyjnej jest prośba o dwa dary - godność prezbiteratu i odnowienie Ducha świętości. Trzeba jednak zauważyć, że sam Bóg jest dawcą daru, jakim jest godność prezbiteratu.

Obecność i działanie Ducha Świętego ukazane są nie tylko w epiklezie, ale także w innych częściach modlitwy ordynacyjnej. Najpierw jest On wspomniany na początku modlitwy: ustanowieni przez Boga w różnych stopniach słudzy Jezusa Chrystusa napełnieni są mocą Ducha Świętego. W dalszej części modlitwy ukazującej misję Jezusa Chrystusa, także podkreśla się rolę Ducha Świętego. Przez Niego Jezus złożył z samego siebie Ofiarę nieskalaną i powołał do udziału w swoim posłannictwie uświęconych w prawdzie Apostołów.

Ryty następujące po geście nałożenia rąk i modlitwie ordynacyjnej wyjaśniają to, co w nich się dokonało. Pośród tych obrzędów na szczególną uwagę zasługuje namaszczenie rąk nowo wyświęconym prezbiterom. Oznacza ono szczególne uczestnictwo prezbiterów w kapłaństwie Chrystusa, które dokonało się przez wylanie Ducha Świętego. Prezbiterzy namaszczeni wewnętrznie Duchem Świętym i uczestniczący przez to w kapłaństwie Chrystusa są powołani do uświęcania ludu chrześcijańskiego i składania Bogu Ofiary. 

ks. Dariusz Kwiatkowski

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!