Być uczniem Jezusa - XXIII Niedziela Zwykła

W dzisiejszej Ewangelii Jezus aż trzy razy powtarza te same słowa: „nie może być moim uczniem”. To trochę dziwne, bo można odnieść wrażenie, jakby zniechęcał do pójścia za sobą? Czy tak należy odczytywać te słowa? Jezus po prostu jest szczery, mówi prawdę, stawia konkretne warunki, wymagania i mówi: decyduj, czy chcesz, czy jesteś gotowy, czy to ci odpowiada? Bycie uczniem kojarzy nam się ze szkołą. Ale tam jest trochę inaczej, bo do pewnego etapu to bycie uczniem jest obowiązkowe.

Trzymając się dalej tego obrazu szkoły zauważmy, że nie każdy może być uczniem danej szkoły lub uczelni. Są określone kryteria przyjęcia, jak odpowiednie wyniki na dotychczasowym etapie nauki, określone umiejętności. Bywa tak, że na jedno miejsce jest kilku, czy nawet więcej kandydatów. Uczniem, studentem zostaje tylko jeden. Inni muszą poczekać, ewentualnie spróbować swoich szans następnym razem, najczęściej dopiero za rok. A w tym czasie podnosić, doskonalić swoje umiejętności.

W pewnym stopniu tak też należy rozumieć słowa Chrystusa. Kto nie jest dzisiaj gotowy sprostać wymaganiom przez Niego stawianym powinien poczekać i podjąć intensywną pracę nad sobą. Taka też była praktyka Kościoła prawie od samego początku. Kandydaci do chrztu, a więc do bycia uczniami Chrystusa musieli przejść odpowiednie przygotowanie nazywane katechumenatem. Polegało ono na dokładnym poznawaniu nauki Chrystusa i wprowadzaniu jej w codzienne życie. Podobnie jest także dzisiaj, gdy chrzest przyjmują dorośli. Dopiero po stwierdzeniu poznania i przyjęcia Ewangelii nie tylko teoretycznie, ale także praktycznie kandydat stawał się poprzez chrzest autentycznym uczniem Chrystusa.

Dziś, gdy chrzest przyjmujemy w większości w dzieciństwie bywa tak, że później zabraknie z różnych powodów autentycznego przekazu wiary i człowiek ochrzczony jest tylko formalnie uczniem Chrystusa. Jego dzisiejsze słowa zapraszają do weryfikacji naszego bycia uczniem, autentyczności i gorliwości naszej wiary. Na pewno nie wystarczą same słowa, deklaracje, że jestem ochrzczony, katolikiem, uczniem Chrystusa. O tym świadczy nasze życie. Chrystus stawia bardzo konkretne wymagania. Nie mówi w tym momencie o wierze, przykazaniach, bo to jest oczywiste. Ale podkreśla bardzo mocno, że dla tego, kto chce być Jego uczniem nie może być nic ważniejszego. Nienawiść do najbliższych nie w znaczeniu wrogości, ale w znaczeniu właściwej relacji, oni nie mogą być ważniejsi od Chrystusa. Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi. Później konieczność brania krzyża, a więc tego wszystkiego, co życie przynosi, także trudnych, wymagających doświadczeń. Wyrzeczenie się wszystkiego co posiadamy, czyli wolność wobec tego. Nikt i nic nie powinno mieć władzy nade mną.

I w kontekście tych wymagań dwa obrazy, które nam Chrystus daje dotyczące budowania i wojowania. Ich przesłanie podkreśla potrzebę refleksji, zastanowienia. Zarówno w kontekście wielkich, ważnych, najważniejszych życiowych decyzji. Także w tych mniejszych, codziennych. Wiele błędów, także grzechów ma miejsce, dlatego że brakuje nam takiej spokojnej refleksji, dlatego, że działamy pod wpływem chwili, emocji. A Chrystus zaprasza nas dzisiaj, abyśmy codziennie stawiali sobie pytanie, jakim jestem Jego uczniem? Czy On według przedstawionych dziś kryteriów nazwie mnie swoim uczniem?

ks. Michał Pacyna