TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 29 Marca 2024, 02:27
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Buda i sława Maryi

Buda i sława Maryi

Do sanktuarium w Budsławiu po wielu latach znowu mogą przybywać pielgrzymki z Białorusi, Litwy, Łotwy i Polski. Historia tego miejsca wybranego przez Maryję rozpoczęła się w XVI wieku.

W czasach Rzeczypospolitej Obojga Narodów Budsław znajdował się na obszarze Wielkiego Księstwa Litewskiego, w powiecie oszmiańskim województwa wileńskiego. Po upadku Rzeczypospolitej znalazł się w zaborze rosyjskim. W 20-leciu międzywojennym tereny te należały do państwa polskiego. Potem nastał czas władzy radzieckiej, aż do lat 90. XX wieku. Obecnie miejscowość znajduje się na terytorium Białorusi.


Szałasy i sławny obraz
Najpierw w miejscu, gdzie obecnie znajduje się Budsław, powstał klasztor bernardynów i wokół niego niewielka osada nosząca nazwę Buda. Kiedy miejscowość rozrosła się w 1732 roku otrzymała prawa miejskie. Według tradycji nazwa osady może nawiązywać do bud (szałasów), w których mieszkali mnisi w pierwszych kilkudziesięciu latach po nadaniu im tych ziemi. Obecna nazwa Budsław pojawiła się w końcu XVIII wieku. Powstała prawdopodobnie, ponieważ w miejscowość była sławna ze względu na łaski otrzymywane przed cudownym obrazem Matki Bożej z miejscowego kościoła. Teraz to bazylika pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.


Bernardyni mieszkający w puszczy
Klasztor bernardynów został ufundowany przez Aleksandra Jagiellończyka w 1504 roku. Początkowo wybudowano tu kościół drewniany. Kolejna, murowana świątynia powstała w latach 1633-1643. Obecnie istniejący późnobarokowy kościół powstał w latach 1767-1783, a autorem jego projektu był Józef Fontana. Starszą świątynię wkomponowano w znacznie większą bryłę nowej świątyni jako kaplicę św. Barbary. Wraz z kościołem wzniesiono nowe zabudowania klasztorne i szkołę prowadzoną przez bernardynów. Ich klasztor działał do 1858 roku, kiedy na polecenie władz carskich został zlikwidowany.
Przez wieki kościół w Budsławiu był ośrodkiem kultu wizerunku Matki Bożej Budsławskiej, który został namalowany w XVI wieku. Miejscowe sanktuarium było już słynne w połowie XVII wieku. W książce „Zwierzyniec na ziemi niebieski...”, wydanej w Wilnie w 1650 roku tak o nim napisał ks. Eleuteriusz Zielejewicz: „Jeśli się co powie o położeniu (początku) i nazwisku miejsca Budzkiego i Puszczy, w której jest cudowny obraz Przenajświętszej Bogarodzicy zawsze Panny, w kościele OO. Bernardynów w tejże Puszczy mieszkających, do ludzkiej wiadomości podawać za słuszną rzecz rozumiałem dla jaśniejszego rzeczy rozeznania każdego uświadomić. Iż ta Puszcza dwojakim sposobem jest od Boga na Jego chwałę poświęcona. Naprzód iż miejsce samo, do którego cudownym sposobem od Boga obrane i łaskami Jego uprzywilejowane, a potem względem obrazu cudownego, za którego przybyciem hojniejszymi dobrodziejstwy i łaskami Jego Boskimi opływać poczęło. Które miejsce lubo przylegle pospólstwo w wielkim miało nabożeństwie tak dlatego, że sami oczywistymi świadkami cudownego Jego początku i obrania zostawali, jako też że wiele w swych chorobach i potrzebach ratunków Boskich znacznych na tym miejscu doznawali. (…) Tak iż po kilka tysięcy ludzi z różnych krajów: Potockiego, Bracławskiego, Witebskiego, Mińskiego, Oszmiańskiego i innych obojej condycijej, tak szlacheckiej jako i wiejskiej na to miejsce w dzień Wniebowzięcia Panny Przenajświętszej przychodzą”.


Przed zamkniętym kościołem
Po II wojnie światowej nie wolno było oficjalnie pielgrzymować do Budsławia, a miejscowe władze państwowe zamykały kościół, zakazując ludziom zbliżania się do świątyni. Mimo to ludzie przybywali do Matki Bożej i modlili się przed zamkniętym kościołem. Kapłani z Litwy, Polski i Białorusi po kryjomu spowiadali w niszach kościelnych, w ogrodzie, pod czujnym okiem wiernych pilnujących przed milicją. Tak sanktuarium przetrwało okres władzy radzieckiej. Ponownie oficjalnie obraz Pani Budsławskiej zaczęto czcić w 1992 roku. Wtedy też po raz pierwszy, po około 50 latach, do Budsławia mogła oficjalnie przybyć piesza pielgrzymka.
W kościele zachowały się zespół barokowych malowideł ściennych, dziewięć ołtarzy, 14 stacji Drogi krzyżowej, postacie apostołów i sceny cudów, jakie dokonały się za wstawiennictwem Matki Bożej Budsławskiej. W kaplicy św. Barbary przetrwał barokowy ołtarz z czarnego drewna, z 12 złoconymi figurami świętych. W XVII – wiecznym kościele bernardyńskim był to ołtarz główny. Obecny ołtarz główny z cudownym wizerunkiem powstał w tym samym okresie co kościół.

Renata Jurowicz

Galeria zdjęć

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!