TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 29 Marca 2024, 00:48
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Bł. Czesław (ok. 1180-1242)

Bł. Czesław (ok. 1180-1242)

Do osób tych należał bratanek biskupa, przyszły święty – Jacek Odrowąż oraz Czesław – przypuszczalnie spokrewniony z Odrowążami i Niemiec Herman. O Czesławie (beatyfikowanym w 1713 r.) niestety nie posiadamy zbyt wielu informacji i na dodatek pochodzą one w większości z żywota św. Jacka Odrowąża, bowiem jego żywot napisał dopiero na potrzeby procesu beatyfikacyjnego Abraham Bzowski, ówczesny przeor wrocławskich dominikanów i ogłosił go drukiem w 1608 roku pod tytułem Tutelaris Silesiae (Obrońca Śląska).


Nie wiadomo, gdzie Czesław się urodził, ale przyjmuje się, że miało to miejsce około 1180 roku. Wiemy też, że gdy miał około 40 lat był kanonikiem i zapewne kustoszem kolegiaty sandomierskiej, wyruszył wraz z kanonikiem Jackiem do Włoch. Tam w 1221 roku przyjęci oni zostali przez św. Dominika do jego zakonu, a rok później, w drodze powrotnej do kraju, brali przypuszczalnie udział w założeniu klasztoru we Fryzaku w Karyntii. Część historyków uważa, że Jacek i Czesław wrócili do Krakowa, skąd później mieli udawać się do innych miast, aby zakładać w nich klasztory dominikańskie. Zgodnie z tym Czesław miał zostać wysłany do Pragi i Wrocławia. Z kolei inni badacze przypuszczają, że w drodze do Polski rozdzielili się i Jacek podążył do Krakowa, a Czesław, po krótkiej bytności w Pradze, udał się do Wrocławia, gdzie dzięki przychylności tamtejszego bpa Wawrzyńca założył, w dawnym klasztorze kanoników regularnych św. Wojciecha na Piasku, dominikański dom zakonny i został jego pierwszym przeorem. Tam też zmarł 15 lipca, przypuszczalnie w 1242 roku.
W latach 1232-1236 Czesław przebywał w Krakowie. Pełnił on wtedy funkcję drugiego z rzędu prowincjała polskiej prowincji dominikanów i w 1234 roku brał udział w kapitule generalnej dominikanów w Bolonii oraz uczestniczył w uroczystościach kanonizacyjnych św. Dominika w Rzymie.
W 1236 roku Czesław powrócił do Wrocławia i osiadł tam na stałe. W kwietniu 1241 roku był świadkiem oblężenia Wrocławia przez Mongołów, którego mieszkańcy opuszczali w popłochu miasto, palili swoje domy i mosty, a dobytek i żywność przenosili na przechowanie do zamku na Ostrowie Tumskim. Jan Długosz pisząc w swoich „Rocznikach” o tym tragicznym wydarzeniu zanotował, że: „brat Czesław (…), który z braćmi ze swojego zakonu i innymi wiernymi schronił się na zamku wrocławskim, modlitwą ze łzami wzniesioną do Boga odparł oblężenie. Kiedy bowiem trwał w modlitwie, ognisty słup zstąpił z nieba nad jego głową i oświetlił niewypowiedzianie oślepiającym blaskiem całą okolicę i teren miasta Wrocławia. Pod wpływem tego niezwykłego zjawiska serca Tatarów ogarnął strach i osłupienie do tego stopnia, że zaniechawszy oblężenia, uciekli raczej niż odeszli”. W tradycji zakonnej podkreśla się ofiarniczy charakter tego wydarzenia: Bóg uratował miasto, przyjmując w zamian życie Czesława, który zmarł rok później w opinii świętości.
W 1963 roku papież Paweł VI uczynił bł. Czesława, na prośbę abpa Bolesława Kominka, patronem Wrocławia. Tak naprawdę patronuje on jednak miastu i jego mieszkańcom od wieków, a jak powiedział kilka lat temu polski muzyk jazzowy – Piotr Baron, który jest także tercjarzem dominikańskim, bł. Czesław nigdy go nie zawodzi, bo: „kiedy tracę zdolność pozytywnej reakcji na rzeczywistość wtedy wzywam jego pomocy i naprawdę jej doświadczam i doskonale wyczuwam, które ze zwykłych cudów codzienności, jakie mnie otaczają, zawdzięczam wstawiennictwu bł. Czesława”.

Galeria zdjęć

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!