Liturgia
Adoracja Najświętszego Sakramentu
Łacińskie słowo adoratio oznacza oddawanie czci i uwielbienie. We wszystkich religiach adoracja należy do istotnych elementów kultu religijnego. Dla chrześcijan jedynym przedmiotem adoracji są Osoby Boskie - Ojciec, Syn i Duch Święty.
W tradycji chrześcijańskiej szczególne miejsce zajmuje adoracja Najświętszego Sakramentu, czyli oddawanie boskiej czci i uwielbienia Chrystusowi obecnemu pod postaciami eucharystycznymi. Adoracyjne przebywanie przy Chrystusie eucharystycznym pogłębia przyjaźń człowieka z Bogiem, pozwala otworzyć przed Nim serce i modlić się w potrzebach własnych i innych ludzi. Adoracja Najświętszego Sakramentu pogłębia wiarę, nadzieję i miłość, a nade wszystko przygotowuje do pełnego zjednoczenia z Chrystusem w Komunii Świętej. Taka adoracja jest także świadectwem wiary w realną obecność Chrystusa w Eucharystii.
Zwyczaj wystawiana Najświętszego Sakramentu i jego adoracji zrodził się w XIV wieku i zawsze był ściśle zwiany z Eucharystią. Pierwotnie wystawiano Najświętszy Sakrament tylko w uroczystość Bożego Ciała podczas celebracji Liturgii Godzin. Z czasem ten zwyczaj rozszerzono także na inne dni, dając wiernym możliwość „oglądania Hostii” i modlitwy przed obliczem Chrystusa eucharystycznego. Nadmierna częstotliwość wystawiania Najświętszego Sakramentu stała się przedmiotem troski i obawy o zanik czci i świętej bojaźni względem Eucharystii. Stąd synody kościelne ograniczały ilość wystawień Najświętszego Sakramentu w ciągu roku.
Dekret Kongregacji Kultu Bożego z roku 1973 przypomina iż: „celebrowanie Eucharystii w Ofierze Mszy jest prawdziwie źródłem i celem kultu oddawanego jej poza Mszą. [...] Przechowywanie Świętych Postaci umożliwia praktykę adoracji tego wielkiego Sakramentu i oddawanie Mu kultu uwielbienia, należnego Mu jako Bogu”. Kult Eucharystii poza Mszą Świętą jest ściśle powiązany ze sprawowaniem Najświętszej Ofiary i posiada wielką wartość w życiu Kościoła.
Obecność Chrystusa pod świętymi postaciami zachowana jest także po Eucharystii. Obecność ta trwa dopóki istnieją postaci Chleba i Wina. Jan Paweł II w Encyklice Ecclesia de Eucharistia bardzo zachęca wszystkich wiernych, a w sposób szczególny kapłanów, do adoracji obecności Chrystusa w Najświętszym Sakramencie: „Pięknie jest zatrzymać się z Nim i jak umiłowany Uczeń oprzeć głowę na Jego piersi (por. J 13, 25), poczuć dotknięcie nieskończoną miłością Jego Serca”. Modlitwa adoracji Chrystusa eucharystycznego powinna być znakiem rozpoznawczym każdego chrześcijanina. Papież daje świadectwo, że tego typu modlitwa jest dla niego źródłem sił, pociechy i wsparcia. Obecność Chrystusa w tabernakulum powinna stawać się biegunem przyciągania dla „coraz większej liczby dusz w Nim zakochanych, które potrafią pozostawać przy Nim długi czas, wsłuchiwać się w Jego głos i niemalże słyszeć bicie Jego serca”.
Prawdziwa i owocna adoracja Eucharystii zaczyna się już podczas Komunii Świętej i przedłuża się w pobożności eucharystycznej, która adoruje Boga Ojca w Duchu i w Prawdzie, czyli w Chrystusie zmartwychwstałym i żyjącym, prawdziwie obecnym w swoim Kościele. Komunia i kontemplacja w naturalny sposób powinny się przywoływać i dopełniać. Pobożna adoracja przypomina o obecności misterium oraz o obecności Chrystusa, który poza Mszą Świętą staje się pokarmem duchowym. Rzeczywista obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie wyraża przedziwną i cudowną tajemnicę „Boga z nami”, który towarzyszy wiernym podczas ich pielgrzymowania przez ziemię. Adoracja Chrystusa eucharystycznego winna stawać się jedną z najważniejszych praktyk pobożnościowych wykonywanych każdego dnia. Św. Alfons Maria Liguori pisał: „wśród różnych praktyk pobożnych adoracja Jezusa sakramentalnego jest pierwsza po sakramentach, najbardziej miła Bogu i najbardziej pożyteczna dla nas”.
ks. Dariusz Kwiatkowski
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!